Cue Me In / Σοφιάνα Φωτίδη
Ένα ξεχωριστό βιβλίο που διάβασες τον τελευταίο καιρό; Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσει κανείς «οπωσδήποτε»;
Τελευταία διάβασα ένα μυθιστόρημα του Χρόνη Μίσσιου, «Το κλειδί είναι κάτω απ’ το γεράνι”. Είχα καιρό να πιάσω κάτι άλλο από θεατρικό ή ποίηση. Γύρευα να βρω απαντήσεις ή κάπως να με πάει παρακάτω αυτό το βιβλίο, καθώς μου το πρότεινε ένας άνθρωπος που γνώρισα σε ένα από τα πρόσφατα ταξίδια μου. Αυτός ο άνθρωπος μού έκανε τόση εντύπωση, σαν όαση στην έρημο. Η σοφία του, η ηρεμία κι η ευαισθησία που διατηρούσε ήταν εξωπραγματικά ( δυστυχώς ). Πράγματι, σ’ αυτό το βιβλίο βρήκα αυτό που έψαχνα: Θερμοκρασίες ανθρώπινες που ‘χουν χαθεί. Βρήκα την ηδονή ξανά μες στην απλότητα, χωρίς καμία φιοριτούρα. Έπειτα μ’ έκανε να βουτήξω σ’ αυτές τις θερμοκρασίες που όλοι πια φοβούνται πως θα καούν απ’ αυτές κ δεν έχουν καταλάβει πως ο πυρετός είναι η ίαση και δεν χρειαζόμαστε άλλο παυσίπονο.
Για μένα ένα βιβλίο που θα ήθελα ο καθένας να έχει διαβάσει ή για να το πω πιο σωστά, θα ήταν καλό για την ψυχή και το ταξίδι πάνω στη γη οποιουδήποτε είναι η «Ασκητική» του Καζαντζάκη. Μιλάμε για μια ολική αφύπνιση. Μιλάμε για Αστρόσκονη, μια ουσία μαγική σαν αυτή από την οποία αποτελούμαστε κ εμείς.
Μουσικές που αγαπάς; Το τελευταίο τραγούδι-εμμονή;
Αγαπώ πολύ τη μουσική εν γένει. Δεν αγαπώ τις μουσικές βιομηχανοποίησης του εγκεφάλου. Αγαπώ όλα ή τα περισσότερα είδη. Τι να πρωτοπώ: η ροκ σε όλο της το φάσμα με ανέθρεψε. Είναι κομμάτι αναντικατάστατο και ζωντανό πάντα μέσα μου. Λατρεύω τη τζαζ, την ηλεκτρονική μουσική, την παραδοσιακή μουσική, τις ηπειρώτικες πολυφωνίες, με ανατριχιάζουν τα ριζίτικα κ τα νησιωτικά. Πόσα ξημερώματα χορεύοντας τα! Αγαπώ τρελά τις νέες μουσικές φίλων μου, Ελλήνων και μη, που ποιούν αυτή τη στιγμή αριστουργήματα. Με κάνουν να νιώθω κάτι παραπάνω από ανακούφιση: Χαρά και περηφάνεια. Πολλοί από εμάς, ούτε τους γνωρίζουν, ούτε και τους αναζητούν, όπως-τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου- θα έπρεπε.
Το τελευταίο μου κόλλημα είναι όσο ετοιμάζομαι για τη παράσταση ν’ ακούω την ηχογράφηση του Kind of Blue απο τον Miles Davis. Mε συγκεντρώνει και με βοηθάει στο να μεταβώ από τη συνθήκη της ζωής, στη συνθήκη του θέατρου αν θες.
Μια ταινία για να δει κανείς απόψε;
H Επιστροφή» του Ρώσου σκηνοθέτη Αndrey Zvyaginstev. Δείτε τη κ θα μου πείτε εσείς μετά…
Μια θεατρική παράσταση που θυμάσαι;
«Ο Επιστάτης» του Πίντερ. Το είχα παρακολουθήσει στο θέατρο Σημείο πριν χρόνια, σε σκηνοθεσία Α. Αντύπα, με τον λατρευτό Δημήτρη Καταλειφό. Και εδώ θα σας εκμυστηρευτώ ένα χούι μου: Μεγάλωσα στα θέατρα και είχα το συνήθειο από μικρή να το θεωρώ σπίτι μου. Έτσι πολλές φορές έβγαζα τα παπούτσια μου και όσο ο θίασος έκανε πρόβα, εγώ έκανα το χώρο δικό μου. Σήμερα, όποτε καταφέρει μια θεατρική παράσταση να με συνεπάρει και να με μαγέψει, βγάζω τα παπούτσια μου μέχρι και την αυλαία, χωρίς να με πάρει κανείς χαμπάρι και χαζεύω σαν μικρό παιδί στον χώρο του. Σ’ αυτή την παράσταση, λοιπόν, δεν έλεγα να βάλω τα παπούτσια μου και να σηκωθώ!
Ένα ξεχωριστό ταξίδι;
Είμαι ταξιδιάρα ψυχή! Λατρεύω τα ταξίδια. Πολλές φορές, όταν συμβεί μια ρωγμή στη ζωή μου και οι δυσκολίες πάνε να με βάλουν κάτω, εγώ αφήνω δρόμο πίσω μου. Αυτό είναι το αντίδοτό μου: Ένα ταξίδι. Ταξίδεψα στην Ινδία κ έμεινα εκεί για 3 μήνες. Όλα εκεί είναι διαφορετικά: Ο ήλιος πιο μεγάλος, το φεγγάρι αλλιώς, τα κύματα ωκεανών που συναντιούνται και απλώνονται στις τεράστιες ακτές της Ινδίας. Όλα τα ένιωθα πελώρια και εγώ μικρή αλλά τόσο μεγάλη που κατάφερα να ταξιδέψω ως εκεί σε μια πολύ νεαρή ηλικία κ’ εντελώς μόνη να ρουφήξω κάθε ηλιοβασίλεμα, κάθε χαμόγελο Ινδού κοριτσιού που κουβάλαγε όλη μέρα στον ήλιο την πραμάτεια για πούλημα και δεν είχε να φάει, αλλά- μάντεψε- χαμογελούσε αληθινά! Τι όμορφο μάθημα!
Μια ξεχωριστή βόλτα στην πόλη;
Η πόλη μας η Αθήνα! Αγαπώ την εδαφική της πολυπλοκότητα, θυμίζει αυτή της ζωής. Εκεί που βρίσκεσαι σ’ έναν λόφο της, με μια υπέροχη θέα στα πόδια σου, πολύ γρήγορα και άξαφνα βρίσκεσαι σε μια γούβα της. Δε θα βαρεθώ ποτέ να την περπατάω την Αθήνα. Η κλασική μου βόλτα είναι από την Πατησίων που βρίσκεται το θέατρο, μετά Εξάρχεια, πιάνω Ακαδημίας και μετά κατηφορίζω: περνάω από το Σύνταγμα, μπαίνω στους Βασιλικούς Κήπους, Ζάππειο, ώσπου να φτάσω Μετς, στη γειτονιά μου. Πάντα χαζεύω τις αντιθέσεις αυτής της πόλης. Είναι όλη η λαχτάρα μας μέσα σ’ αυτές.
Πότε και πώς ξεχνάς τον χρόνο που περνάει;
Δύσκολο να ξεχνάς το χρόνο. Είναι πάντα εκεί και συνάμα πουθενά. Όταν ακούω τους φίλους μου, όταν παρατηρώ τα γέλια τους, όταν ανοίγει η καρδιά σ’ ένα καλό δείπνο με μουρίτσες που αγαπώ, όταν ανοίγουν οι ασκοί της αναζήτησης και της δημιουργίας μιας στιγμής που θα διαρκέσει για πολύ περισσότερο μέσα μου, τότε ξεχνάω το χρόνο που περνά και πολύ θα το ήθελα να με ξέχναγε κι εκείνος κάπου εκεί.
Για ποιο λόγο χαμογέλασες τελευταία φορά;
Παρατηρώντας ένα ζευγάρι στο δρόμο τις προάλλες να μαλώνει. Αρχικά κάπως αστεία μιας και φαινόταν πως δεν είχαν επί της ουσίας λόγο κι έπειτα μέσα σε δευτερόλεπτα οι σκιές τους στο δρόμο γίναν μία. Έτσι, τόσο απλά φιλιόντουσαν κι εγώ τόσο απλά κι απλά χαμογελούσα.
Τι σου δίνει ανακούφιση στην καθημερινότητα;
Ο «έρωτας», ο σκύλος μου. Όνομα και πράγμα βλέπεις…
Τι κάνει την καθημερινότητά σου ενδιαφέρουσα;
Η ποίηση. Κάθε πρωί με τον καφέ ακολουθώ μια τελετουργία που σε μένα δουλεύει λυτρωτικά, ανακουφιστικά και με κάνει να διψάω για τη μέρα που αρχίζει. Ανοίγω ένα βιβλίο ποίησης, όποιο μου γυαλίσει, διαλέγω τυχαία πού θα το ανοίξω και διαβάζω το ποίημα, στο όποιο θα πέσω πάνω. Έπειτα, εκείνο λειτουργεί μέσα μου όλη τη μέρα. Ποτέ δεν με έχει προδώσει αυτή μου η συνήθεια. Ίσως είναι και η μόνη που δεν συνηθίζεται με τίποτα, μόνο με κινητοποιεί προσωπικά, αντικειμενικά, φαντασιακά και πραγματικά γίνεται η μέρα μου ένα ποίημα. Τι άλλο να ζητήσω…
Η Σοφιάνα Φωτίδη συμμετέχει στην παράσταση Ζει της Άρτας το Γιοφύρι; σε σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου που παρουσιάζεται στο Θέατρο Έαρ Βικτώρια.