Ένας νέος σκοτώνεται σε αδιευκρίνιστες συνθήκες. Ο μοναδικός αυτόπτης μάρτυρας συναντά την μητέρα του νέου σε μια προσπάθεια να μοιραστεί μαζί της όσα γνωρίζει και ενδεχομένως όσα νιώθει. Δύο άνθρωποι με εμφανή τα αποτυπώματα του παρελθόντος πραγματοποιούν ένα βήμα -τολμηρό, γόνιμο, άλλοτε οδυνηρό και άλλοτε ανακουφιστικό- προς την προσωπική τους αλήθεια. Το Αποτύπωμα του Φίλιπ Ρίντλεϊ, έργο βαθιά ανθρώπινο, ανεβαίνει στη Β’ Σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Μπαλαμώτη με τη Βασιλική Ιατροπούλου και τον Δημήτρη Μανδρινό. Οι δύο ηθοποιοί μας μίλησαν για τους ανθρώπινους αγώνες, την δύναμη της αγάπης, το ισχυρό αποτύπωμα του θεάτρου.

Βασιλική Ιατροπούλου

Τι σε συγκινεί στο έργο και στον ρόλο που υποδύεσαι;

Δεν συγκινούμαι. Συνταράσσομαι. Το τραγικό του γεγονότος και η προσπάθεια των ηρώων να συνεχίσουν να υπάρξουν μετά από αυτό, ξεπερνά κατά πολύ τις «φυσιολογικές» ανθρώπινες ψυχολογικές καταστάσεις. Αναφέρεται σε ένα συμβάν τόσο σοκαριστικό που σταματάει να λειτουργεί ο νους και χάνονται οι λέξεις. Ένα δυνατό έργο σε μια εξαιρετική μετάφραση, πρόκληση για τον ερμηνευτή ηθοποιό, στο οποίο απάντησα θετικά, με την καρδιά μου, αμέσως μόλις τελείωσα την πρώτη ανάγνωση. Καταπιάνεται με θέματα της κοινωνίας μας που έτσι κι αλλιώς με απασχολούν, με στεναχωρούν και με πληγώνουν καθημερινά. Δυστυχώς , δεν είναι μια ακόμα φανταστική ιστορία στο μυαλό ενός εμπνευσμένου συγγραφέα. Είναι γεγονότα που συμβαίνουν πολύ συχνά πια στην κοινωνία μας. Αναρωτιέται κανείς πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η αποκτήνωση και θλίβεται για την αποτυχία του ανθρώπινου είδους. Ελπίζω για την Αννίτα, τον ρόλο που υποδύομαι, να καταφέρω ενσαρκώνοντάς την να την δικαιώσω, έστω από την σκηνή ενός θεάτρου.

Γιατί είναι τόσο δύσκολο να αποδεχτούμε τους πραγματικούς εαυτούς των ανθρώπων που αγαπάμε; Πως μπορούμε να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση;

Είναι πάντα δύσκολο να αποδεχτούμε έναν άνθρωπο όπως είναι. Προσπαθούμε να τον φέρουμε στα μέτρα μας. Αυτό που εμείς θα θέλαμε ιδανικά να είναι. Στα δικά μας πρότυπα, όπως τα αντιλαμβάνεται ο καθένας. Δεν μπαίνουμε βαθιά στις σχέσεις με ανιδιοτέλεια και χρησιμοποιούμε τους ανθρώπους για να εξυπηρετούν δικές μας ανάγκες. Στη ζωή μας υπάρχουν άνθρωποι που έχουμε επιλέξει να είναι κοντά μας τους οποίους αποδεχόμαστε με αγάπη και ειλικρίνεια, χωρίς κριτική. Άνθρωποι που συναστρεφόμαστε αναγκαστικά στην καθημερινότητά μας για τους οποίους πρέπει να ισχύει ένα αυστηρό πρωτόκολλο ευγενούς αστικής συμπεριφοράς και δυστυχώς άνθρωποι που συγκροτούν ακραίες κοινωνικές ομάδες φόβου, βίας και καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για τους οποίους πρέπει να υπάρχει εγρήγορση και προβληματισμός.

Δικαιώνει η αγάπη όποια πράξη εκπορεύεται από αυτήν;

Σε καμιά περίπτωση. Δηλαδή τι; «Την σκότωσα γιατί την αγαπούσα;» Η αγάπη εμπνέει, είναι πηγή ζωής, δημιουργικότητας. Είναι η κινητήρια δύναμη, ο δρόμος προς την ευτυχία και οδηγεί σε πράξεις για το κοινό καλό.

Σε τι πιστεύεις; Τι σου δίνει δύναμη;

Πιστεύω στην δικαιοσύνη και στην ευδαιμονία. Πιστεύω στην δύναμη της θέλησης και στην διαρκή προσπάθεια για μια καλύτερη ζωή για τον εαυτό μας, αυτούς που αγαπάμε και το κοινό καλό. Μου δίνει δύναμη η αγάπη του άντρα μου, η ομορφιά των παιδιών μου, το βλέμμα της σκύλας μου, η λάμψη και το πνεύμα των φίλων μου. Όποτε λυγίζω, ξεφυλλίζω τους ποιητές Γιατί………«Την Άνοιξη αν δεν την βρεις την φτιάχνεις.»

Δημήτρης Μανδρινός

Τι νέο έμαθες από αυτήν την δουλειά μέχρι τώρα; Ποιο ήταν το προσωπικό κέρδος;

Κάθε δουλειά είναι μια ευκαιρία να σκιαγραφήσεις καλύτερα τον εαυτό σου. Να γνωρίσεις το υλικό σου κι έπειτα να δουλέψεις με αυτό, να το εξελίξεις. Ξεκινάς με ένα σμίλεμα πιο χοντροκομμένο και όσο προχωράς οι χαρακιές λεπταίνουν. Παλεύεις με την ευκρίνεια της εικόνας, πόσο καθαρά μπορείς να δεις και να αντιληφθείς. Κι αν δεν προλάβεις στη μια δουλειά, συνεχίζεις στην επόμενη ή και στο ενδιάμεσο. Παίρνεις homework για το μέλλον! Πάντα θα προκύπτει κάτι καινούριο αφού οι πρόβες και οι παραστάσεις από τη μια δουλειά στην άλλη διαφέρουν τελείως. Οι δυναμικές είναι τεράστιες γιατί οι συνιστώσες είναι πολλές. Το έργο είναι διαφορετικό, η συνθήκη άλλη, άλλοι οι συνεργάτες, ο κώδικας επικοινωνίας, η χρονική στιγμή… Κέρδος για μένα υπάρχει από τη στιγμή και μόνο που θα βάλεις τα παπούτσια σου και θα φύγεις για την πρόβα. Δεν είναι λίγο. Εκεί έχουν αφετηρία όλα τα υπόλοιπα και αν τους δώσεις το χώρο, αναπτύσσονται. Οπότε, μιας και το συγκεκριμένο έργο είναι γραμμένο για δύο ηθοποιούς, αυτή τη φορά ένα από τα πράγματα που εστιάζω είναι η επικοινωνία μας. Βλέπω ότι όσο κανείς ακούει και επικοινωνεί, αυτό ωφελεί αμφότερους. Τον εκάστοτε αποδέκτη και παραλήπτη. Αισθάνομαι μάλιστα ότι είναι μονόδρομος, τα θεμέλια για να χτιστούν τα άλλα. Και βάζεις τα δυνατά σου για να το διατηρείς.

Γιατί ενώ έχουν γίνει τόσοι αγώνες για την ατομική ελευθερία πρέπει να διεκδικούμε ακόμα τα αυτονόητα;

Επειδή το αίσθημα της ενόχλησης είναι πιο εύκολο και ενστικτώδες από την προσπάθεια της κατανόησης και της αποδοχής ενός πράγματος. Κι έτσι βιαζόμαστε να κρίνουμε κάποιον αντί να σκεφτούμε το δικό μας μερίδιο στην αναστάτωση που μας προκαλεί. Αν κάτι σε κάνει να νιώθεις άβολα, σου δημιουργεί άγχος και φόβο, με αποτέλεσμα να του επιτίθεσαι άδικα. Χρειάζεται αντίσταση, φρένο στην επιπόλαιη αντίδραση και χώρος για μια δεύτερη σκέψη, όταν η πρώτη ενόχληση κοπάσει. Συχνά δεν μας ενδιαφέρει να μπούμε σε αυτό τον κόπο ή ακόμα δεν ξέρουμε και πώς γίνεται. Ανασηκώνεις τους ώμους, λες ‘και τι με νοιάζει’, χωρίς να αντιλαμβάνεσαι ότι ένα μεμονωμένο ‘λίγο’ για σένα μπορεί να είναι ένα συσσωρευμένο ‘πολύ’ για κάποιον άλλο. Κρύβεσαι από τον εαυτό σου και συνεχίζεις. Νομίζω ότι το πρόβλημα βασίζεται σε αυτή την έλλειψη κατανόησης.

Ποια είναι επαναστατική πράξη στην εποχή μας;

Το επαναστατικό ενέχει, μεταξύ άλλων, το να τολμάς κάτι που δεν βρίσκουν το θάρρος να κάνουν οι γύρω σου. Ή ακόμα να τολμάς περισσότερο από μια προηγούμενη βερσιόν σου. Μια πράξη θάρρους. Για μένα είναι να καταφέρεις να αφοσιωθείς σε κάτι. Αφού η αφοσίωση εμπεριέχει τη θυσία. Σε έναν άνθρωπο, σε ένα επάγγελμα, σε έναν τόπο, σε έναν τρόπο να υπάρχεις, σε έναν ρυθμό. Να είσαι ακέραιος, να καταφέρνεις να έχεις συνέπεια στη σκέψη και στην πράξη. Να μην γκρεμίζεσαι όταν σε σκουντάνε. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παύεις να δίνεις σημασία, να ακούς. Να έχεις πίστη, να είσαι ανάλαφρος και ελαστικός. Να βρίσκεις πάντα έναν τρόπο να πεις αυτό που σκέφτεσαι ακόμα κι αν φαντάζει αδύνατο! Να έχεις το θάρρος της γνώμης σου. Να μη διστάζεις να υπάρχεις κάπως αλλιώς, όταν νιώθεις ότι αυτός ο τρόπος σε εξυπηρετεί, ότι είναι ανάγκη για σένα. Κι ας αποδειχθεί λάθος ύστερα. Να δοκιμάζεις και να απορρίπτεις.

Τι σου δίνει δύναμη στην καθημερινότητα; Χαρά;

Το να είναι η μέρα μου γεμάτη. Να βρίσκομαι σε κίνηση. Για να μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ και να μην τρώγομαι με το μέσα μου! Η στατικότητα και ο συνεχής ελεύθερος χρόνος με τον οποίο κάπου κάπου έρχεσαι αντιμέτωπος θέλουν λεπτό χειρισμό. Σε μπερδεύουν. Ένα πλαίσιο ή μερικές γραμμές συχνά σου δίνουν περισσότερη ελευθερία. Χαρά μου δίνει η ευγένεια που εισπράττω. Η καλοσύνη που επιστρέφω. Να αποφορτίζομαι με τους φίλους μου στα πάρκα κάτω από τα δέντρα κάτω από τον ήλιο, σε ένα μικρό κομμάτι φύσης. Μια βόλτα με τη μηχανή κατά μήκος της θάλασσας. Η μοναξιά της παρέας που σου κρατάει ένα βιβλίο. Οι ρυθμοί στην Αθήνα είναι έντονοι και έτσι οι ανάσες είναι αναγκαίες. Χωρίς αυτές το μυαλό μπουκώνει. Υπολειτουργεί. Πραγματικές όμως είναι μόνο όταν κερδηθούν.

Το Αποτύπωμα του Φίλιπ Ρίντλεϊ στη Β΄ Σκηνή Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας

Συντελεστές

Μετάφραση-Σκηνοθεσία Αλέξανδρος Μπαλαμώτης

Σκηνογραφία: Γιάννης Κατρανίτσας – Κυριακή Νασιούλα

Φωτισμοί: Απόστολος Στράντζαλης

Sound Design: Κώστας Χρύσος

Φωτογραφίες: Γιώργος Λαβαντσιώτης

Οργάνωση Παραγωγής: Αναστασία Γεωργοπούλου

Επικοινωνία: Ανζελίκα Καψαμπέλη-Έλενα Γρίβα

Παίζουν

Βασιλική Ιατροπούλου

Δημήτρης Μανδρινός

INFO:

Β’ Σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας

Κεφαλληνίας 18 Κυψέλη

Πληροφορίες – κρατήσεις: 2114117878

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Από 9 Μαΐου έως 2 Ιουνίου 2019

Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21.00
Κυριακή στις 19.00

Διάρκεια:

70 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων:

Κανονικό: 12 ευρώ

Μειωμένο: 10 ευρώ

Ατέλειες: 5 ευρώ