Ο Τζόνι, τραυματίας πολέμου, ζωντανός – νεκρός ή νεκρός – ζωντανός, δεν έχει σημασία, στέκεται ενώπιον μας. Παρότι ακρωτηριασμένος, μεταφέρει στο θεατή τη ζωντάνια του. Η σκέψη του τον κρατάει ζωντανό. Η επιθυμία, το συναίσθημά του, οι μνήμες από τα παιδικά του χρόνια είναι ένα πεδίο ελεύθερο, που ανακαλεί για να αποτραβιέται από τη σωματική του νέκρωση.

Ασθενής. Μη υπολογίσιμος από τους γιατρούς. Αποσιωπάται η ύπαρξή του. Δεν δίνεται καμία σημασία στο εσωτερικό, παρά μόνο στην επιφάνεια. Το απονεκρωμένο εξωτερικό περίβλημα σηματοδοτεί για το ιατρικό προσωπικό την αυτόματη νέκρωση του ψυχισμού του. Και όμως! Αν υπήρχε κάποιος να του δώσει χώρο και χρόνο για να βρει τον τρόπο του να επικοινωνήσει, θα ανακάλυπτε τον πλούτο του.

Εξαίρεση στην αυτοματοποιημένη διαδικασία νοσηλείας αποτελεί μια νοσοκόμα. Τον είδε, στάθηκε στην παρουσία του. Δεν τον αντιμετώπισε σαν αντικείμενο. Σαν βαρίδι, που διεκπεραιωτικά πρέπει να εξυπηρετήσει για να συνεχίσει τη δουλειά της. Σκέφτηκε για αυτόν και τις ανάγκες του. Του έδωσε χρόνο για να της μιλήσει. Ένα ασάλευτο κορμί που όμως έχει επιθυμίες, έχει αιτήματα.

Η αλεπού στον Μικρό Πρίγκιπα, ζητάει να την εξημερώσει, εξηγώντας του πως εξημερώνω σημαίνει “δημιουργώ δεσμούς”. Καταλαβαίνουμε πως η δημιουργία δεσμών, η συσχέτιση, η επικοινωνία είναι η πηγή της ζωής. Ο Τζόνι ξαναζωντανεύει τις μνήμες με τα αγαπημένα του πρόσωπα για να μπορέσει να βρει τη συνέχειά του. Να σταματήσει την αποκοπή από το παρελθόν. Να συγ-κινηθεί με το παρελθόν του, σε ένα παρόν και μέλλον που είναι αμετακίνητο.

Και αν ο Τζόνι προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να κρατήσει ζωντανό τον ψυχισμό του, παρά τη σωματική του αδυναμία, αναρωτιέμαι για την ψυχική νέκρωση του σημερινού ανθρώπου. Για αυτή την ηθελημένη παράδοση στη λήθη, όπου οι μνήμες στο μέλλον θα έχουν να κάνουν με έναν παρατεταμένο αντικατοπτρισμό του εαυτού μας μπροστά από μια οθόνη.

Το επίμονο αίτημα του Τζόνι για σύνδεση, η προσπάθεια διατήρησης της ζωντάνιας του μέσω της σκέψης του, η διακύμανση των συναισθημάτων του, μας φέρνει αντιμέτωπους με τη φθορά μας. Με τη συρρίκνωση του προσωπικού μας χώρου. Με έναν χώρο που μπορεί να γεμίσει με τη δημιουργικότητά μας, χωρίς την επίμονη αναζήτηση μιας συσκευής για να γεμίσει την αμηχανία της μοναξιάς μας. Η μοναξιά μπορεί να επανανοηματοδοτηθεί, αποκτώντας θετικό πρόσημο. Ώστε να αντέχουμε τον εαυτό μας, να τον ανακαλύπτουμε, χωρίς να τον κουκουλώνουμε, έτοιμοι να συναντήσουμε τον Άλλο με ειλικρίνεια.

Γράφει η Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια Αγγελική Κουτελιά

Πληροφορίες για την παράσταση εδώ.