Η θεατρική ομάδα Coeval I C.I.C Theatre Company παρουσιάζει τη Devised παράσταση HahnemannVol.1 που είναι εμπνευσμένη από το «Doctor Foster» του Mike Bartlett.  Η πρώτη θεατρική παράσταση που ενώνει την τέχνη του θεάτρου με την επιστήμη της Ομοιοπαθητικής. Στο Hahnemann το κοινό θα έρθει σε επαφή με τις ιδιοσυγκρασίες της Ομοιοπαθητικής που αντιπροσωπεύονται από τους χαρακτήρες του έργου. Εξομολογήσεις και μυστικά φανερώνονται σε ένα περιβάλλον οπού όλοι γίνονται όμοιοι. Η Άννα Δανέζη που εμπνεύστηκε την παράσταση, επιμελήθηκε το κείμενο και σκηνοθέτησε μας μίλησε για την αφετηρία της παράστασης και την πορεία της, για την αξία της ομοιοπαθητικής και την αξιοποίησή της στο θέατρο και για την σημασία της συμμετοχής του θεατή στην σκηνική πράξη.

Πως γεννήθηκε η ιδέα της παράστασης;

Έμεινα 17 χρόνια στην Αγγλία, σπούδασα υποκριτική και εργαζόμουν ως ηθοποιός. Τα 4 τελευταία χρόνια γνωρίσα την Ομοιοπαθητική θεραπεία, ως ασθενής στην αρχή, μετά την ερωτεύτηκα και την σπούδασα στο πανεπιστήμιο. Όταν λοιπον, διαβάζαμε τα φάρμακα της Ομοιοπαθητικής, αναλύαμε ανθρώπινες ιδιοσυγκρασίες. Το κάθε φάρμακο της Ομοιοπαθητικής περιγράφεται στα βιβλια, ως ένα άτομο το όποιο συμπεριφέρεται έτσι και κάνει αυτό όταν γίνεται κάτι γύρω του ή μέσα του. 3.000 χαρακτήρες διαφορετικοί, μεγάλος πλούτος. Στον γυρισμό από το πανεπιστήμιο πρός το σπίτι έβαζα τα ακουστικά και άκουγα μουσική, φανταζόμουν αυτούς τους χαρακτήρες να αλληλεπιδρούν σε μία ιστορία και το κοινό να ταυτίζεται με τον ήρωα που παίζει το συγκεκριμένο ομοιοπαθητικο φάρμακο, δηλαδη να ταυτίζεται με το φάρμακό του. Στο μάθημα είπα στον καθηγητή ότι θα κάνω την Ομοιοπαθητική θεατρικό έργο και θεώρησε πως είναι μία πολύ καλή ιδέα. Αυτό ήταν.

Πως δομήθηκε;

Το Hahnemann VOL.1 είναι μια βιωματική παράσταση όπου οι θεατές είναι σημαντικοί και ενεργοί, ανακαλύπτουν μαζί με τους ηθοποιούς τον κόσμο της Ομοιοπαθητικής μέσα από όλες τους τις αισθήσεις. Νιώσαμε πως οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να ακούγονται και ίσως ήρθε η ώρα να υπάρξει χώρος όπου αφουγκραζόμαστε το κοινό. Νομίζω στα πολιτικά, στο σχολείο, στη δουλειά, όταν πάμε στο γιατρό, μας λένε να καθήσουμε κάτω, να ακούσουμε προσεχτικά τι θα κάνουμε, και να μην κάνουμε ΘΟΡΥΒΟ.  Όλοι έχουν το δικαίωμα να ακούγονται. Είμαστε μια ομάδα η Coeval I που έχουμε όραμα για ένα μεταμορφωτικό θέατρο, που να προσφέρει κάθαρση σαν το Αριστοτέλειο Θέατρο. Δεν κάνουμε έργα που έχουν ξαναγίνει. Αυτό είναι η αρχή μας. Φτιάχνουμε παραστάσεις από μία ιδέα και σιγά σιγά εξελίσουμε την ιδέα σε σελίδες, φωτογραφίες, βίντεο, χαρακτήρες κτλ. Αυτό είναι μία πολυ δημιουργική δράση και ο καθένας βάζει το λιθαράκι του μέσα σε αυτό. Έτσι το έργο αποκτά μια πολυπλοκότητα αφού χτίζεται από διαφορετικά άτομα και εμπνεύσεις. Το λέω σε όσουν θέλουν να το δοκιμάσουν. «Για να γίνει αυτό χρειαζεσαι έστω και ένα άτομο που πιστευει σε σένα και στη ιδέα σου».

Πως δουλεψες για να γίνει παράσταση;

Προσπαθώ να κάνω σκηνοθεσία που πρωταρχικό ρόλο δίνει στην τέχνη της υποκριτικής, είναι το μεγάλο μου μελημα και ως ηθοποιός και ώς σκηνοθέτης. Η ίδια διαμορφώνω τεχνικές που φτάνουν τον ηθοποιό να εννοεί αυτά που λέει, και όχι να παριστάνει αυτόν που εννοεί αυτά που λέει. Όλα τα υπόλοιπα είναι για μένα δευτερεύοντα. Εάν πιστέψω μία ιστορία στο θέατρο είναι γιατι ο ηθοποιός την πιστευει. Εάν επιτυγχάνεται αυτό, μπορώ να δω οποιαδήποτε παράσταση, οπουδήποτε. Η αλήθεια μετράει στη σκηνή για μένα. Δουλέψαμε πολύ με αυτές τις ασκήσεις αληθειας (ας τις πούμε), κάναμε εργαστήρια, διαβάσαμε πολύ, χορέψαμε πάρα πολύ, κάτσαμε -καθόμαστε ας πώ καλύτερα- ώρες ατελείωτες μπροστα στον υπολογιστή, βίντεο, φωτογραφίες, ιστοσελίδες, φέισμπουκ, ίνσταγκραμ, αιτήσεις για χρηματοδότηση κτλ. Θέλω να πώ οτι οι άνθρωποι που δουλεύουν για το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος είναι υπέροχοι, κατανοούν τις ανάγκες των καλλιτεχνών και αφουγκράζονται με σθενος τις ομάδες που προσπαθούν. Νιώσαμε οτι μας σεβάστηκαν και αυτό ειναι κάτι πολύτιμο για εμάς.

Πως ορίζεται η ομοιοπαθητική ιδιοσυγκρασία; Την διαθέτουμε όλοι;

Η ομοιοπαθητική ιδιοσυγκρασια μπορεί να περιγραφεί από το παρακάτω παράδειγμα: 10 άτομα με  κρυολόγημα θα αναπτύξουν πέντε παρόμοιες μεν αλλά διαφορετικές εικόνες ανάλογα με το ανοσολογικό τους σύστημα, τη διατροφή τους, τις ευαισθησίες τους, και τα λοιπά.  Έτσι θα πάρουν διαφορετικό ομοιοπαθητικό φάρμακο κι ας εχουν και οι 10 κρυολογημα, διότι δεν υπάρχει στην ομοιοπαθητική φαρμακο για το κρυολογημα αλλά φαρμακο για την κάθε ιδιοσυγκρασία ασθενη. Δεν έχουμε ασθένειες στην ομοιοπαθητική αλλά αθενείς. Ο τρόπος με τον οποίο αντιδράμε, επικοινωνούμε, αισθανόμαστε, αντιλαμβανόμαστε το περιβάλλον και τον εαυτό μας είναι βάση της ιδιοσυγκρασίας μας. Ο καθένας μας είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος, οπότε όλοι διαθέτουμε ιδιοσυγκρασία. Ένας άνθρωπος μπορει να κάνει πολυ υγειή ζωή και να αρρωσταίνει βαριά συχνά και να πεθάνει στα 55 του χρόνια, ενώ ένας άλλος που καπνίζει, τρώει ζάχαρη με το κουτάλι, είναι υπέρβαρος, και δεν περπατάει ποτέ να ζήσει μέχρι τα 100 χωρίς να επισκεφτεί το γιατρό. ΙΔΙΟΣΥΓΚΡΑΣΙΑ.

Έχει νόημα να σκεφτόμαστε αν θα μπορούσαμε να έχουμε αντιδράσει διαφορετικά σε μία δεδομένη κατάσταση ή ό,τι κι αν γίνει θα κάναμε το ίδιο λόγω παγιωμένου χαρακτήρα;

Πιστεύω δεν έχει νόημα να σκεφτόμαστε αν θα μπορούσαμε να είχαμε αντιδράσει διαφορετικά, γιατί αυτό το συμβάν δεν είναι πια στο κουτάκι του τώρα, αλλά έχει πάει στο κουτάκι του παρελθόντος και δυστυχώς απασχολεί και το κουτάκι του μέλλοντος αν συνεχίσω να το σκέφτομαι. Δεν αλλάζει αυτό που έχει γίνει, αλλά είναι σπουδαίο να μαθαίνουμε πώς ίσως την άλλη φορά -υπέροχε εαυτέ μου- να πράξουμε λιγότερο παρορμητικά. Είναι σημαντικό πιστεύω να μιλάμε στον εαυτό μας χωρίς μαστίγιο και κατηγορία, αλλα με αγάπη, όπως θα μιλουσαμε στον καλύτερο φίλο μας. Ο άνθρωπος είναι ένα ζώο που μπορεί να μάθει να συμπεριφέρεται και να καλυτερεύει καθημερινά, αλλά τα άνστικτα και οι προτιμήσεις μας μάλλον ειναι πάντα ζωντανά και δυσκολεύονται να χαληναγωγηθούν. Νιώθω πως αν χαληναγωγείς τα ένστικτά σου και γίνεις από «λέαινα, κουκουβάγια» ασθάνεσαι κάτι μέσα σου να νοσεί.

Η αίσθηση ότι όλοι πάσχουμε από τα ίδια πάθη και αντιμετωπίσουμε τα ίδια προβλήματα είναι πολύ ανακουφιστική. Ισχύει;

Νομίζω οτι όλοι θέλουμε να αξίζουμε, να έχουμε αναγνώριση και είναι τοσο μαγικό αυτό γιατί μας ωθεί να γινόμαστε καλύτεροι, να βοηθάμε τους άλλους. Δεν έχουμε όλοι τα ίδια πάθη θεωρώ. Ευτυχώς δηλαδή. Άλλος ποθεί τον τζόγο, άλλος ποθεί τη δόξα, άλλος τα ναρκωτικά, άλλος ποθεί τη γυναίκα του αδερφού του. Ούτε αντιμετωπίζουμε τα ίδια προβλήματα. Έχω πάει Αφρική και Ινδία. Θα έλεγα πως εμείς έχουμε τιποτένια προβλήματα σε σχέση με τα αληθινά προβληματα. Δεν περπαταμε 20 χιλιόμετρα να βρουμε νεράκι, ουτε γεννιούνται τα παιδιά μας με  AIDS, δεν περνάμε τρεις μερες χωρις φαγητο, σχολεια έχουμε, σπίτια, λεφτά, υγειονομική περίθαλψη κτλ. Όλοι στις χώρες που πήγα χαμογελούσαν όταν σε κοιτούσαν. Σου προσέφεραν φαγητό από το λιγοστό δικό τους. Χορέψαμε πολύ μαζί τους, γελάσαμε, μας φέρθηκαν γενναιόδωρα, όχι μίζερα. Δεν έχουμε όλοι τα ίδια προβληματα, όχι και δεν αντιδρούμε όλοι το ίδιο στα προβλήματα.

Με ποια αίσθηση θα θέλατε ιδανικά να φύγουν οι θεατές της παράστασης;

Θα ήθελα να νιωσουν συγκίνηση, πως ήταν σημαντικοί για το έργο και για την έρευνά μας. Πως η επιστήμη και η τέχνη ειναι κοντά τελικά και πως η μία βοηθά την άλλη. Ιδανικά, θα ήθελα να ταυτιστούν με τους χαρακτήρες και να βρουν το όμοιό τους. Θα ήθελα να νιώσουν συναίσθηση και ότι πήραν μέρος σε κάτι διαφορετικό που θα το θυμούνται, ή ότι άκουσαν κάτι που τους βοήθησε σε κάποια απορία τους. Θα ήθελα οι άνθρωποι όλοι να μάθουν για την ομοιοπαθητική γιατί τις περισσότερες φορές οταν ακοάγεται η λέξη ομοιοπαθητική ο συνομιλητής σου νομίζει οτι μιλάς για βότανα. Δεν είναι αυτό η ομοιοπαθητική, δεν ειναι απλά μια επιστήμη, είναι μια τέχνη, μια φιλοσοφία, έχει καρδιά. Για μένα η ομοιοπαθητική θα έπρεπε να διδασκεται από το δημοτικό.

Σε τι πιστεύετε; Τι σας δίνει δύναμη;

Μου δίνει δύναμη η κόρη μου. Μονο που την κοιτάζω γεμίζω δύναμη. Η φιλία μου δίνει δύναμη. Όταν έχεις πραγματικούς φίλους, δεν φοβάσαι τίποτα. Η γενναιοδωρία των ξένων στην ζωή μας, όταν κάποιος εμφανίζεται από το πουθενά και βοηθάει πολυ. Το σύμπαν που ακούει ότι του παραγγέλνεις και στο φέρνει. Μα περισσότερο απ’ όλους μου δίνει δύναμη η γιαγιά μου. Η παρουσία της, τα μαθήματά της, ο τρόπος που μου έμαθε να αγαπώ τους άλλους γενναιόδωρα, ανοιχτά, χωρις φόβο, να αγαπώ ότι κάνω με πάθος, όχι μίζερα. Να βλέπω αυτά που έχω και όχι να κοιτάζω τι μου λείπει. Επίσης, νιώθω δυνατή που ξυπνάω το πρωί και πάω για το θεατρικό και κάνω το όνειρό μου, που ξυπνάω και δεν έχω πεθάνει, «ε, αφού είμαι ζωντανή διάολε, ναι είμαι γεμάτη δύναμη, πάμε!!!».

ΠΑΙΖΟΥΝ

Λουκία Μπάτση, Πάνος Ιωσηφίδης, Τάσος Κορκός, Πηνελόπη Φλουρή, Μαίρη Φώφη Ανέστου, ΒαγγέληςΠαπαδάκης, Βίκυ Μαιδανόγλου, Χριστιάνα Λαδοπούλου, Κωνσταντίνος Σειραδάκης, Άννα Δανέζη, ΔήμητραΠαπουρτζή.  

INFO

Παραστάσεις κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 20.00 μ.μ

Τιμές εισιτηρίων 12 ευρώ γενική είσοδος. 8 ευρώ μειωμένο

Διάρκεια παράστασης 200 λεπτά