Cue Me In / Βαγγέλης Παπαδάκης
Ένα ξεχωριστό βιβλίο που διάβασες τον τελευταίο καιρό; Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσει κανείς «οπωσδήποτε»;
Ο θάλαμος αρ. 6 του Αντον Τσέχωφ. Το ρούφηξα. Είναι η ιστορία ενός ασθενή ενός δημόσιου νοσοκομείου της επαρχίας της Ρωσίας, στον θάλαμο αρ6 όπου είναι το ψυχιατρικό τμήμα του εν λόγω νοσοκομείου ας πούμε, και του γιατρού του. Στο τέλος του έργου αναρωτιέσαι ποιος πραγματικά θα έπρεπε να είναι στο άσυλο. Άπειρες προεκτάσεις σε κοινωνικό ατομικό και πολιτικό επίπεδο. Επίκαιρο μετά από ένα αιώνα. Τον αγαπώ αυτόν τον συγγραφέα.
Μουσικές που αγαπάς; Το τελευταίο τραγούδι-εμμονή;
Ακούω ραδιόφωνο πολύ, κυρίως Εν λευκώ και Κόσμος αλλά και Μέντα fm. Στο αυτοκίνητο ακούω και πιο ποπ σταθμούς, με πιο χορευτική μουσική. Το τελευταίο διάστημα ακούω εμμονικά ένα κομμάτι του Μπαχ από τα κατά Ματθαίον Πάθη (Erbarme dich). Είναι το κομμάτι τoυ ρόλου μου που υποδύομαι αυτό το διάστημα. Με βοηθάει να συγκεντρωθώ και να μπαίνω στον κόσμο του Αράμ.
Μια ταινία για να δει κανείς απόψε;
Ωχ… θα πρότεινα την Θυσία του Ταρκόφσκι. Όχι γιατί θα καταλάβει κανείς πολλά, αλλά θα έρθει σε επαφή με ένα κομμάτι του εαυτού του πολύ υψηλό. Είναι τέχνη και ποίηση και ρεαλισμός μαζί. Θα πρότεινα αυτή την ταινία γιατί νιώθω ότι χρειαζόμαστε υψηλές αξίες πολιτισμού σήμερα περισσότερο από ποτέ. Εναλλακτικά αντιπροτείνω το Love actually. Για προφανείς λόγους.
Μια θεατρική παράσταση που θυμάσαι;
Το στρίψιμο της βίδας σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου στο Αμόρε. Το 2000 μου φαίνεται… Είχα καθηλωθεί από το τί μπορούσε να στηθεί σκηνικά σε ένα τόσο μικρό χώρο με δύο ηθοποιούς εξαιρετικούς. Ολόκληρο θρίλερ με φοβερή κατάθεση ψυχής. Ένα αριστούργημα. Νομίζω ότι αυτή η δουλειά του Μοσχόπουλου είναι αξεπέραστη.
Ένα ξεχωριστό ταξίδι;
Ο γύρος του Μαρόκο. Εντελώς low budget με ένα μικρό σαραβαλάκι. Μόλις είχα ολοκληρώσει τις σπουδές μου στην αρχιτεκτονική και ταξιδέψαμε με μια φίλη. Έζησα απίστευτες στιγμές. Ήταν σαν να ταξίδευα στον χρόνο. Από τον Νότο προς τον Βορρά ήταν σαν να μεσολαβεί μια απόσταση 50 χρόνων. Και επίσης, δεν μου έχει ξανασυμβεί, αλλά όπου και να πήγαινα είχα την αίσθηση ότι έχω υπάρξει εκεί και γνωρίζω το μέρος αυτό. Αξέχαστη ομορφιά, φτώχια και χαρά μαζί. Και η εμπειρία μου στην έρημο. Αυτό δεν περιγράφεται.
Μια ξεχωριστή βόλτα στην πόλη;
Όταν κάναμε πρόβες για Το Κτήνος στο Φεγγάρι ξεκίναγα από την Κυψέλη με τα πόδια περνώντας από Φωκίωνος Νέγρη και την πλατεία Αγίου Γεωργίου -πολύ αγαπημένο σημείο- διέσχιζα το Πεδίον του Άρεως, πέρναγα από Εξάρχεια, Κλαυθμώνος, Σύνταγμα αγόραζα το αγαπημένο μου κουλούρι, έβγαινα Πλάκα κι από εκεί Κουκάκι μέχρι το τέλος της Δημητρακοπούλου όπου αγόραζα τον καφέ μου και περνούσα την υπόγεια διάβαση κάτω από την Θησέως για να φτάσω στο Θέατρο Σημείο. Οι εναλλαγές από την φύση στο αστικό τοπίο και από τις μεγάλες αρτηρίες στους πεζοδρόμους με ενθουσίαζαν. Η κάθε περιοχή είχε το δικό της χρώμα, ατμόσφαιρα, ο κόσμος ήταν διαφορετικός. Τους παρατηρούσα και ταυτόχρονα έστηνα το έργο στο μυαλό μου.
Πότε και πώς ξεχνάς τον χρόνο που περνάει;
Εύκολο. Διαρκώς τον ξεχνάω. Η μουσική είναι αυτή που με ταξιδεύει συνήθως. Απλά κάθομαι και ακούω αγαπημένα κομμάτια. Και ο χρόνος κυλάει.
Για ποιο λόγο χαμογέλασες τελευταία φορά;
Ήταν όλα χιονισμένα σήμερα το πρωί όταν ξύπνησα. Ακόμα και στην Κυψέλη. Από το παράθυρο της κουζίνας μου λοιπόν είδα δύο κοριτσάκια με σκούφο, γάντια και κασκόλ να παίζουν χιονοπόλεμο στην απέναντι ταράτσα με το ελάχιστο χιόνι που είχε. Χαμογέλασα.
Τι σου δίνει ανακούφιση στην καθημερινότητα;
Το να παραμένω δημιουργικός. Να δημιουργώ. Και να επικοινωνώ με τους ανθρώπους μέσα από την τέχνη μου. Γιατί αυτή η επικοινωνία είναι και η πιο ουσιαστική για μένα. Η ψυχική επικοινωνία.
Τι κάνει την καθημερινότητά σου ενδιαφέρουσα;
Κάθε μέρα λέω ότι κάτι όμορφο θα συμβεί κι απόψε- μάλλον όχι κάθε μέρα αλλά συχνά. Και στην πραγματικότητα συμβαίνουν πολλά που δεν τα λαμβάνουμε υπόψιν. Αυτά τα μικρά και τα μεγάλα που συμβαίνουν γύρω μας και βρίσκεσαι απέναντί τους αμήχανος, έκπληκτος, χαρούμενος, τρομαγμένος. Κάποιο χαμόγελο, κάτι που θα ακούσω, κάποιον που θα συναντήσω, κάτι νέο που θα αποκαλυφθεί, κάποιο δεδομένο που θα ανατραπεί. Κάθε μέρα είναι διαφορετική ενώ όλα, φαινομενικά, παραμένουν ίδια. Αυτό μου δημιουργεί ένα σασπένς για την ζωή την ίδια.
Ο Βαγγέλης Παπαδάκης είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης. Αυτό το διάστημα παίζει μαζί με τον Κώστα Αρζόγλου και τη Σοφία Λιάκου στην παράσταση Το κτήνος στο φεγγάρι του Richard Kalinoski στο Θέατρο Σημείο κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 20:00, υπογράφοντας παράλληλα και τη σκηνοθεσία. Επίσης από τις 21 Ιανουαρίου θα παίζει στην παράσταση “Hahnemann Vol. 1” της θεατρικής ομάδας COEVAL I στο Μπάγκειον Ξενοδοχείο κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 20:00.