Ένα δαχτυλίδι που ξεκινά την πορεία του από τα βάθη μιας οικογένειας και φέρνει καλή τύχη σε όποιον το έχει στην κατοχή του. Ένα δαχτυλίδι που η μάνα του ετοιμοθάνατου ποιητή αποφασίζει να πουλήσει για να σώσει το παιδί της αψηφώντας κάθε κόστος αυτής της παράτολμης πράξης. Ένα δαχτυλίδι που κινητοποιεί μια ιστορία αποχαιρετισμού με νεράιδες και πίστη, ελπίδα και κινητήριο πόθο, που η ομάδα C. for Circus παρουσιάζει στο Tempus Verum Εν Αθήναις κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Η Αθανασία Κουρκάκη και η Χρύσα Κοτταράκου μας μίλησαν για το έργο του Γιάννη Καμπύση, Το δαχτυλίδι της μάνας που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Παύλου Παυλίδη, για την δουλειά της δραστήριας και επινοητικής ομάδας τους και όλα όσα σημαίνει για εκείνες το “δαχτυλίδι”.

Τι σας συγκινεί στην συγκεκριμένη ιστορία;

Χρύσα: Στο Δαχτυλίδι της μάνας ο Γιάννης Καμπύσης φαντάζεται την τελευταία μέρα της ζωής ενός ποιητή, εμπνευσμένος από τον Κ. Κρυστάλλη. Είναι αξιοσημείωτο ότι μόλις έξι χρόνια μετά τον Κρυστάλλη, πεθαίνει και ο ίδιος ο Καμπύσης – και οι δύο από φυματίωση πριν τα τριάντα τους χρόνια. Και οι δύο ποιητές. Το πιο συγκινητικό για εμένα είναι η σύγκριση του έργου με την πραγματικότητα του συγγραφέα. Ο Γιαννάκης του Δαχτυλιδιού γνωρίζει ότι θα πεθάνει και χρησιμοποιεί τη φαντασία του προσπαθώντας να διαλέξει το πώς θα πεθάνει. Όπως ακριβώς και ο Καμπύσης γράφοντας αυτό το έργο.

Ποιο ήταν το προσωπικό κέρδος από την επαφή με αυτό το κείμενο και από την δουλειά με την ομάδα;

Αθανασία: Πέρα από την ιδιαίτερη διάλεκτο του κειμένου, που είναι δύσκολο να τη φέρεις με γνώση και σεβασμό στο τώρα, λάτρεψα το θάρρος του Καμπύση να τολμήσει να δώσει υπόσταση στις νεράιδες και να τοποθετήσει ταυτόχρονα το έργο ανήμερα Χριστουγέννων. Δώσαμε αρκετή βαρύτητα στη μουσική, μιας και το κείμενο είναι γεμάτο ποίηση και τραγούδια που τα δώσαμε ζωή.
Έχω δει όλες τις δουλειές της ομάδας τα τελευταία πέντε χρόνια και πάντα τους θαύμαζα για το πείσμα και το όραμα που έχουν. Είναι μια οικογένεια που γνωρίζουν πολύ καλά ο ένας τον άλλον και ο Παύλος ανέδειξε στον καθένα τους νέες πλευρές. Στην παράσταση αυτή εγώ τραγουδάω και υμνώ τον έρωτα… με πάθος αλλά χωρίς εμπλοκή. Δυσκολεύτηκα, ομολογώ, και σε κάθε παράσταση παλεύω να βρω την ισορροπία.

Χρύσα: Με τους περισσότερους γνωριζόμαστε και δουλεύουμε μαζί πολλά χρόνια. Νομίζω αυτό που αγαπώ πιο πολύ είναι ότι αντέχουμε ακόμα ο ένας τον άλλον.

Μπορούμε να συμφιλιωθούμε με την απώλεια; Μπορούμε να αποχαιρετήσουμε ψύχραιμα κάποιον που θέλουμε δίπλα μας;

Αθανασία: Ο θάνατος είναι το μεγαλύτερο ερώτημα που ευτυχώς για μένα δε γνωρίζουμε τη «σωστή» απάντηση. Σκεφτείτε να ξέραμε πού θα πηγαίναμε μετά από δω. Επειδή η φύση του ανθρώπου οδεύει προς την αχαριστία, θα πλήτταμε ακόμα περισσότερο και η μιζέρια θα ήταν πανταχού παρούσα, αν γνωρίζαμε το μετά. Οπότε, το να μην έχουμε γνώση πού πηγαίνουμε μετά το τέλος, εμένα προσωπικά μου δίνει πίστη και δύναμη να ζω το τώρα στον κόσμο αυτό. Όταν πεθαίνει όμως ένας δικός μας άνθρωπος είναι δύσκολο να τον αποχαιρετήσουμε με ψυχραιμία. Είναι δύσκολο να το δούμε σαν μια γιορτή, σαν ένα πέρασμα σε άλλον τόπο, γιατί πολύ απλά μάθαμε να τον έχουμε δίπλα μας.

Χρύσα: Είναι βέβαιο ότι η λογική δεν αρκεί για να περιγράψει εξ’ ολοκλήρου τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Είμαστε συνεχώς σε επαφή με το παράλογο, το ακατανόητο, και στο περιβάλλον μας αλλά και μέσα στους εαυτούς μας. Δεν μπορώ ακριβώς να πω ότι πιστεύω στο μεταφυσικό στοιχείο, σίγουρα όμως πιστεύω ότι οι ανθρώπινες δυνατότητες είναι πολύ περισσότερες από αυτές που μπορούμε να κατανοήσουμε λογικά.

Τι συμβολίζει το δαχτυλίδι (για εσάς);

Αθανασία: Το δαχτυλίδι της μάνας για μένα συμβολίζει την ποίηση, την φτώχεια, το πόνο της ξενιτιάς, τον ανεκπλήρωτο έρωτα, τη φαντασία, το μεγάλο ταξίδι προς το τέλος. Μετά το θάνατο κάτι άλλο συμβαίνει. Κάπου πηγαίνουμε. Δεν μπορεί έτσι απλά να πεθαίνει η ψυχή. Κι ο Γιαννάκης μας, ο ευαίσθητος ποιητής μας, συναντά τις νεράιδες και ταξιδεύει με τη βοήθεια τους σε άλλον κόσμο. Μπορεί και μαζί τους…
Υ.Γ Δική μου καθαρά εκδοχή μιας και πιστεύω πως οι νεράιδες υπάρχουν.

Χρύσα: Η φυσική του ύπαρξη σταματά βέβαια να υφίσταται, όμως η μαγεία της ποίησης – και γενικώς της λογοτεχνίας – είναι ότι μένει πίσω το ίχνος του εσωτερικού κόσμου ενός ανθρώπου, της δικής του μοναδικής οπτικής της ζωής. Όσο υπάρχουν τα γραπτά του, το αποτύπωμά του θα βρίσκεται εκεί για όποιον θελήσει να το αναζητήσει.

Τι σας βοηθάει στην καθημερινότητα; Με τι χαμογελάσατε τελευταία φορά;

Αθανασία: Όσο κι αν σε χαροποιεί η δουλειά που κάνεις, όση γιόγκα κι αν κάνεις, όση μουσική κι αν ακούσεις, όσο κι αν διαβάσεις, όσο κι αν ταξιδέψεις, τίποτα δε βοηθάει πραγματικά την καθημερινότητα άμα δεν έχεις τη γνώση να συναναστρέφεσαι με τους κατάλληλους ανθρώπους. Το να δίνεις και να παίρνεις αγάπη που σε γεμίζει ουσιαστικά. Να είσαι με ανθρώπους που σε πηγαίνουν μπροστά. Και σε αυτό είμαι τυχερή. Όλα τα υπόλοιπα δεν έχουν στην πραγματικότητα καμία αξία. Άλλωστε για αυτό πιστεύω κάνουμε και θέατρο. Για να κατανοήσουμε τον άνθρωπο-συνάνθρωπο. Χαμογελάω στα καθαρά, σπινθηροβόλα, όμορφα μάτια. Και τελευταία φορά γέλασα λίγες μέρες πριν, όταν ενώ έλεγα κάτι σοβαρό/φιλοσοφικό έπεσα από την καρέκλα…

Θίασος: C. for Circus

Συγγραφέας: Γιάννης Καμπύσης

Σκηνοθεσία: Παύλος Παυλίδης

Δραματουργία: Παύλος Παυλίδης, Αθηνά Σακαλή

Κατασκευή σκηνικού: Σπύρος Δουκέρης

Κοστούμια: Λίνα Σταυροπούλου, Τζίνα Ηλιοπούλου

Σχεδιασμός φωτισμών: Ιωάννα Ζέρβα

Μουσική διδασκαλία: Βαλέρια Δημητριάδου

Πιάνο, νταούλι, ηλεκτρική κιθάρα, τρομπόνι, μελόντικα: C. for Circus

Βοηθός σκηνοθέτη: Αθηνά Σακαλή

Φωτογραφίες: Νίκος Πανταζάρας

Βίντεο: Μαρία-Ελισάβετ Κοτίνη

Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Ελεάννα Γεωργίου

Παίζουν: Παναγιώτης Γαβρέλας, Χρύσα Κοτταράκου, Αθανασία Κουρκάκη, Ειρήνη Μακρή, Νικόλας Παπαδομιχελάκης, Νατάσα Ρουστάνη, Σπύρος Χατζηαγγελάκης

Πρεμιέρα: 16 Οκτωβρίου

Μέρες και ώρα παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00

Tιμές εισιτηρίων: 12€, 8€ μειωμένο

Διάρκεια: 70 λεπτά

Κρατήσεις θέσεων: 210 3425170, 6948298063