Σοφία Καραγιάννη / Ένα μικρό πόνι γεμάτο αλήθεια
Η Σοφία Καραγιάννη σκηνοθετεί το έργο Το μικρό πόνι του Πάκο Μπεθέρα στο Θέατρο Νέου Κόσμου. Μια ιστορία προσωπική που αγγίζει διαχρονικά την σχέση γονιού και παιδιού. Μια ιστορία μεμονωμένη που τολμά να θίξει το σημαντικό ζήτημα της ενδοσχολικής βίας, της απειλής, της διαχείρισης της διαφορετικότητας. Μια ιστορία για τον φόβο, το θάρρος, την ανάγκη για επικοινωνία. Η σκηνοθέτις μας μίλησε για το έργο, την παράσταση, τις αλήθειες που συνάντησε.
Τι σας συγκινεί στο έργο;
Aυτό που κυρίως με συγκινεί στο έργο είναι πως από μια ιστορία ενδοσχολικής βίας ξεπηδάει το αληθινό πρόσωπο μιας βαθειά συντηρητικής κοινωνίας που έχει ορίσει ξεκάθαρα πως το διαφορετικό σημαίνει κατώτερο και επικίνδυνο.
Πως προσεγγίσατε ένα έργο με ένα τόσο ευαίσθητο θέμα;
Η σκηνοθεσία του έργου έχει βασικό άξονα την παιδική ηλικία. Στην πραγματικότητα επί σκηνής δεν βλέπουμε ποτέ το παιδί αλλά τους ενήλικες γονείς να «παίζουν» το ρόλο του γονιού. Κάτι σαν το παιχνίδι που παίζαμε όλοι όταν ήμασταν μικροί και μαλώναμε για το ποιος θα κάνει τη μαμά, τον μπαμπά ή το παιδί. Οι γονείς της παράστασης μπαινοβγαίνουν με δυο λόγια και στην δική τους παιδική ηλικία κουβαλώντας τα τραύματα και τον πόνο που μεταφέρουν με τη σειρά τους στο παιδί τους.
Ένα έργο που πίσω του βρίσκεται μία αληθινή ιστορία. Είναι το θέατρο ένας τρόπος για να μιλήσουμε για τα σημαντικά θέματα; Μπορεί να βοηθήσει;
Είναι σοκαριστικό το γεγονός ότι η ιστορία του έργου κρύβει από πίσω της ωμή αλήθεια, οπότε και σαφέστατα ενισχύεται η άποψη πως το θέατρο μπορεί να φέρει στην επιφάνεια παθογένειες και να μιλήσει γι αυτές. Λύσεις όμως δεν δίνει το θέατρο, λύσεις δίνουμε εμείς. Το θέατρο μπορεί να λειτουργήσει σαν αφύπνιση.
Πως μπορούμε να δομήσουμε υγιείς σχέσεις με τα μέλη της οικογένειάς μας;
Μόνο με έναν συνεχή και ατέρμονο διάλογο. Πρέπει να μιλάμε και για τα πιο αυτονόητα πράγματα στα παιδιά μας και να τους λέμε την αλήθεια. Οφείλουμε από πολύ νωρίς να τους μάθουμε πως αυτός που έχει άλλη γλώσσα, φύλο, θρησκεία, χρώμα, αναπηρία κ.τ.λ δεν μειονεκτεί. Είναι ολόιδιος με μας.
Πότε μπορούμε να χαρακτηρίσουμε δύο γονείς «καλούς»;
Καλοί γονείς είναι αυτοί που έχουν αποδεχτεί τον εαυτό τους και άρα μόνο έτσι μπορούν να αποδεχτούν και την μοναδικότητα του παιδιού τους. Οι περισσότεροι γονείς όμως αγαπούν τα παιδιά τους με τον τρόπο που και οι ίδιοι έχουν αγαπηθεί. Επομένως αυτός είναι και ο βασικός λόγος που τα τραύματα και ο πόνος μεταφέρονται από γενιά σε γενιά.
Μέχρι ποιο βαθμό πρέπει ένας άνθρωπος να συμορφώνεται με τις κοινωνικές επιταγές και μέχρι ποιο να ακολουθεί την προσωπική επιθυμία;
Δυστυχώς η κοινωνία μας δεν αφήνει πολλά περιθώρια ελεύθερης επιλογής. Ένα παιδί ξέρει από την πολύ τρυφερή του ηλικία πως όταν κάνει κάποια πράγματα κερδίζει περισσότερη αγάπη και αποδοχή ενώ όταν κάνει κάποια άλλα όχι. Άρα ο περιορισμός διδάσκεται τόσο φανερά και ισχυρά που η μοναδικότητα και η διαφορετικότητα πρέπει να δώσει μάχη για να μπορέσει να βγει στην επιφάνεια.
Η παιδική μα ηλικία καθορίζει όλην την μετέπειτα ζωή μας ή υπάρχει τρόπος διαφυγής και αλλαγής;
Δυστυχώς η παιδική ηλικία είναι υπεύθυνη για αυτό που είμαστε, για αυτό που κουβαλάμε. Ο τρόπος που βιώνουμε ως παιδιά την αγάπη και την ασφάλεια έχει αντίκτυπο σε όλη τη ζωή μας. Επομένως η παιδική ηλικία ή που θα είναι μια μεγάλη προίκα ή μια μεγάλη θηλιά πάνω από το κεφάλι μας που πάντα θα προσπαθούμε να αποφύγουμε.
Υπάρχει κάποιο κομμάτι του κειμένου που ξεχωρίζετε; Γιατί;
Υπάρχει ένα σημείο που η μάνα του έργου παραδέχεται πως από τότε που ήταν μικρό το παιδί της φοβόταν πως ήταν διαφορετικό, δεν έμοιαζε με τα άλλα παιδιά και αυτό την έκανε να νοιώθει ντροπή.
Αυτή η ομολογία με κάνει να μην μπορώ να καταπιώ το σάλιο μου.
Το μικρό πόνι στο Θέατρο Νέου Κόσμου
Συντελεστές της παράστασης
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία: Σοφία Καραγιάννη
Σκηνικά – Κοστούμια: Κωνσταντίνα Κρίγκου
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Επιμέλεια κίνησης: Μαργαρίτα Τρίκκα
Σχεδιασμός φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος
Video animation: Αλέξανδρος Τσόχας
Εικαστική επιμέλεια αφίσας: Βασίλης Σελιμάς
Βοηθός σκηνοθέτη: Βάσια Μίχα
Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Ρηνιώ Κυριαζή