Η Μόλλυ Σουήνη είναι τυφλή από τους πρώτους μήνες της ζωής της. Γνωρίζει τον εαυτό της και τον κόσμο της, έχει τους ανθρώπους της, χαίρεται την καθημερινότητά της και αξιοποιεί τις εμπειρίες που της χαρίζονται, όταν ο άντρας της Φρανκ και ο γιατρός Ράις μοιράζονται μαζί της την βαθιά τους επιθυμία -ο κάθε ένας για τους δικούς του προσωπικούς λόγους- να την βοηθήσουν να δει. Η Μόλλυ κάνει την επέμβαση που πάει όσο καλύτερα θα μπορούσε και βρίσκεται ξαφνικά σε έναν απολύτως καινούργιο κόσμο, το οποίο πρέπει να γνωρίσει και να κατανοήσει από την αρχή. Η Ιώ Βουλγαράκη σκηνοθετεί το εξαιρετικό έργο του Μπράιαν Φρίελ στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (με τους ηθοποιούς Δέσποινα Κούρτη, Αργύρη Ξάφη και Δημήτρη Γεωργιάδη / Ομάδα Πυρ) και μας χαρίζει μια συγκινητική παράσταση που τολμά να κοιτάξει την διαφορετικότητα (του καθενός μας) στα μάτια και να πει πως τα πάντα είναι ανθρώπινα, άρα και θεμιτά. Η Δέσποινα Κούρτη μας μίλησε για το έργο, την παράσταση και την πολύτιμη εμπειρία.

Τι σας συγκινεί στο έργο;
Με συγκινεί πάρα πολύ το γεγονός ότι τρεις άνθρωποι μπαίνουν σε μία φοβερή περιπέτεια με τις καλύτερες των προθέσεων, με πάρα πολλές ελπίδες, με πάρα πολλά εφόδια, με πολλή αγάπη και προσπάθεια, διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα και οδηγούνται στην πλήρη καταστροφή της Μόλλυ. Στην πραγματικότητα, όλο αυτό είναι κάτι που τους υπερβαίνει. Όσες φορές κι αν έχω διαβάσει και το έργο και το άρθρο που έγραψε ο Σακς -γραμμένο για μία πραγματική ιστορία- πάνω στο οποίο βασίστηκε ο Μπράιαν Φρίελ, πάντα φτάνω σ΄αυτό το κομβικό σημείο που νοιώθω ότι μας υπερβαίνει όλους. Συμβαίνει κάτι που έχει να κάνει ίσως με τον φλοιό του εγκεφάλου ή με την ψυχολογία… Είναι πάρα πολύ δύσκολο αυτό που ζητιέται από την Μόλλυ. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που δεν έχει δει από δέκα μηνών και πρέπει να συνθέσει ξανά ένα ρεπερτόριο οπτικών εγγραμμάτων, να συνθέσει δηλαδή έναν οπτικό εαυτό, να δημιουργήσει οπτική αντίληψη του κόσμου που δεν την έχει διότι αυτό είναι κάτι που στοιχειοθετείται από την γέννησή μας. Ξαφνικά, μία γυναίκα σαράντα ετών καλείται να το κάνει μέσα σε λίγους μήνες. Δεν νομίζω πως έχει τόση σημασία να σκεφτούμε το ζήτημα επιστημονικά, όσο το να δούμε πως πιθανώς όλοι να παίρναμε αυτό το ρίσκο. Όλο αυτό καταλήγει σε μία καταστροφή που το βάρος της φέρουν στους ώμους τους οι δύο άντρες της ιστορίας και αυτό είναι πολύ συγκινητικό. Νομίζω πως η Μολλύ εάν μπορούσε, θα τους έλεγε να βγάλουν αυτό το βάρος από πάνω τους. Το έργο αυτό συγκινεί πάρα πολύ κόσμο με διαφορετικούς τρόπους. Αγγίζει πολύ σημαντικά θέματα. Το ζήτημα της επιτυχίας – αποτυχίας, του εάν κάποιος φταίει σε κάθε περίπτωση, του ναυαγίου των προσδοκιών, των ενοχών ή το ζήτημα της ταυτότητας που είναι και το βασικό πρόβλημα της Μόλλυ.

Ο προσδιορισμός της ταυτότητας δεν παύει ποτέ.

Δεν παύει ποτέ και ο άνθρωπος δεν παύει ποτέ να έχει ανάγκη την ταυτότητά του. Όταν αυτή κλονίζεται, πρόκειται για ένα πολύ βαθύ πλήγμα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι και καταστροφικό. Η πρόσληψη του κόσμου είναι πάρα πολύ σημαντικό πράγμα, έχει μέσα της βούληση και φτιάχνει ένα κομμάτι του εαυτού μας. Ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε είναι κομμάτι του εαυτού μας. Αν αυτός κλονιστεί, κλονιζόμαστε ολόκληροι. Είναι ένα έργο τόσο ανθρώπινα γραμμένο! Νοιώθω ότι συναντιέμαι με τους ήρωες φράση παρά φράση. Είναι ένα μεγαλειώδες έργο! Ο φρίελ είναι πολύ βαθύς και μου δίνει την αίσθηση ότι βλέπει την ζωή με πάρα πολύ καθαρά μάτια.

Μπορούμε ποτέ να γνωρίζουμε τι είναι καλό για κάποιον άλλον;

Αυτό είναι επίσης ένα πολύ μεγάλο θέμα που θίγει το έργο. Δεν ξέρω… Η αλήθεια είναι πως μετά από αυτό το έργο είμαι πολύ πιο προσεκτική. Είμαι πολύ λιγότερο βιαστική. Θέλω ο άλλος να έχει πολύ χώρο πριν εγώ σκεφτώ, αποφασίσω ή προτείνω. Νομίζω ότι ούτως ή άλλως, όλοι πρέπει να κάνουμε λίγο πίσω στην συμπεριφορά μας, στην καθημερινότητά μας. Μερικές φορές υπάρχει τρομερή ανάγκη να κάνεις λίγο πίσω και να αφήσεις στον άλλον τον χώρο του. Αν είναι να γίνει κάτι για καλό, ας γίνει και από τους δύο.

Μήπως κάθε συμβουλή που δίνουμε στους άλλους προκύπτει από ένα δικό μας κίνητρο;

Στην συγκεκριμένη ιστορία μιλάμε για την όραση, ένα πολύ μεγάλο αγαθό. Απλώς συγχρόνως σε αυτήν την περίπτωση αντιλαμβάνομαι πως εμείς οι βλέποντες που βρισκόμαστε σε μία πλεονεκτική θέση, αγνοούμε πάρα πολλά πράγματα για τον κόσμο των ανθρώπων που δεν βλέπουν, για τα πράγματα που κάνουν, για την ακρίβεια και την ευαισθησία τους. Και αυτό ίσως οδηγεί σε γρήγορα ή εσφαλμένα συμπεράσματα. Ένα ακόμα πράγμα που αποκόμισα από τις πρόβες ήταν η συνειδητοποίηση των πόσων πραγμάτων αγνοούμε για ανθρώπους που είναι διαφορετικοί από εμάς. Υπάρχουν πάρα πολλές διαφορετικότητες γύρω μας και αγνοούμε πως προσλαμβάνουν τον κόσμο. Μετά από αυτή την ανακάλυψη όλης αυτής της άγνοιας, συνειδητοποίησα ότι δεν πιστεύω καθόλου στους διαχωρισμούς. Αντίθετα, -και ειδικά σε σχέση με το θέμα των τυφλών ανθρώπων- πιστεύω πως είναι απαραίτητη η επαφή και η συναναστροφή διαφορετικών ανθρώπων από πολύ μικρές ηλικίες.

Μπορούμε να μπούμε στη θέση ενός άλλου ανθρώπου, ενώ τα πάντα τα κρίνουμε μέσω της προσωπικής εμπειρίας;

Δεν μπορούμε να μπούμε ακριβώς στην θέση του άλλου, αλλά μπορούμε και πρέπει να αφήνουμε χώρο να υπάρξει η πιθανότητα συνάντησης. Δεν μπαίνεις στην θέση του άλλου αλλά τον αφουγκράζεσαι.

Ποιοι άλλοι τρόποι για να αντιληφθούμε και να προσεγγίσουμε την πραγματικότητα υπάρχουν εκτός από την όραση;

Η όραση είναι ένας από τους τρόπους. Κατ΄αρχήν είναι μόνο η μία από τις πέντε αισθήσεις. Δεν είναι το παν. Απλά έχει την δυνατότητα να επιβάλλεται. Ο άνθρωπος έχει πάρα πολλές δυνατότητες. Έχει την σκέψη του και αυτό του ανοίγει άπειρους δρόμους.

Άλλωστε δεν υπάρχει μόνο μία αλήθεια, όπως δείχνει και το έργο.

Ακριβώς γι αυτό γράφει έτσι ο Φρίελ. Και οι τρεις χαρακτήρες μιλούν για το ίδιο γεγονός. Ο συγγραφέας διαλέγει υποκειμενικές αφηγήσεις. Υπάρχουν διάφορες αλήθειες. Το θέμα είναι που συναντιόμαστε. Δεν μιλάω για ταύτιση ή για απόλυτη συμφωνία, αλλά για συνάντηση που είναι πολύ μεγάλο πράγμα.

Τι να κάνουμε; Η αγάπη δεν είναι αλάνθαστη. Τα πάντα στην ζωή στηρίζονται σε μία τρομακτική ισορροπία που την χάνεις και την βρίσκεις ανά πάσα στιγμή.

Η αγάπη μπορεί να δικαιολογήσει παρέμβαση στην ζωή ενός άλλου ανθρώπου;

Η αγάπη μπορεί να προκαλέσει την παρέμβαση. Το καταλαβαίνω. Τον καταλαβαίνω τον Φρανκ. Είναι πάρα πολύ συγκινητική περίπτωση. Μπορεί κι εγώ να έκανα το ίδιο. Πέφτουν όλοι μαζί σε μια δίνη χωρίς να ξέρουν ποια είναι η έξοδος. Ναι, μπορεί η αγάπη να το προκαλέσει αυτό. Τι να κάνουμε; Η αγάπη δεν είναι αλάνθαστη. Τα πάντα στην ζωή στηρίζονται σε μία τρομακτική ισορροπία που την χάνεις και την βρίσκεις ανά πάσα στιγμή.

Ποιο ήταν το προσωπικό κέρδος από όλη αυτή την διαδρομή;

Δεν μπορώ να το απαντήσω αυτό ακόμα. Απλώς αισθάνομαι σαν να έχουν ανοίξει κάποια παράθυρα μέσα μου. Ίσως ένα κέρδος να είναι η συνειδητοποίηση ότι είμαστε άνθρωποι και δεν πειράζει που συμβαίνουν κάποια πράγματα γιατί είναι ανθρώπινο.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση: Αργύρης Ξάφης
Σκηνοθεσία: Ιώ Βουλγαράκη
Σκηνικό – Κοστούμια: Μαγδαληνή Αυγερινού
Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέκος Αναστασίου
Trailer: Σεμπάστιαν Φραγκόπουλος
Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου
Παίζουν οι ηθοποιοί: Δέσποινα Κούρτη, Αργύρης Ξάφης, Δημήτρης Γεωργιάδης

ΧΩΡΟΣ

Δώμα

Από 15.10.2018 έως 8.1.2019

ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: 105 λεπτά

ΜΕΡΕΣ / ΩΡΕΣ

Δευτέρα 21:15

Τρίτη 21:15

από 4.12.2018, κάθε Τρίτη 18:30

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

Κανονικό 13€

Μειωμένο 10€