Ένα ξεχωριστό βιβλίο που διάβασες τον τελευταίο καιρό; Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσει κανείς «οπωσδήποτε»;

Διάβασα πρόσφατα τα << Ελεύθερα Ύδατα>> του Γιάννη Τσίρου.
Ένα ψυχολογικό- πολιτικό θρίλερ με πρωταγωνιστές τρείς εφήβους οι οποίοι στην προσπάθεια τους να σταματήσουν την εκμετάλλευση που συμβαίνει γύρω από τους υδάτινους πόρους καταφεύγουν σε μια επικίνδυνη πράξη, κρατάνε όμηρο τον γιο του διευθυντή της επιχείρησης προστασίας υδάτων υποβάλλοντάς τον σε συνθήκες έλλειψης νερού.
Αυτό που επιθυμούν είναι να σταματήσει η διαδικασία ιδιωτικοποίησης του νερού που προετοιμάζει ο πατέρας του. Η πρόσβαση στο νερό είναι ανθρώπινο δικαίωμα και όχι προιόν εμπορικής εκμετάλλευσης και θα κάνουν τα πάντα για να το κοινωνήσουν αυτό.
Μου ήταν τοσο ελκυστικό και λυτρωτικό να διαβάζω το πόσο πιστοί ήταν στα ιδανικά τους σε έναν ενήλικο κόσμο που πήγαινε κόντρα σε αυτά. Αυτή η μάχη για τα πιστεύω τους είναι και η πνευματική ελευθερία που οι ίδιοι έχουν καταφέρει να κατακτήσουν.
Αυτό που επίσης το έκανε να ξεχωρίσει ανάμεσα στα βιβλία που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό ήταν ο πνευματικός διάλογος που ένιωσα οτι αναπτύσσω με τον συγγραφέα πάνω σε θέματα τόσο επίκαιρα και ουσιώδη όπως την δύναμη των μέσων μαζικής ενημέρωσης, την ριζοσπαστική φύση των εφήβων που μπορεί να οδηγήσει σε παραβατικές συμπεριφορές με απρόβλεπτες συνέπειες , την αδικία που μαστίζει την κοινωνία καθώς και την αντίσταση σε αυτήν μέσα απο τα μάτια ενός εφήβου.

Στο διάλειμμα μου από τα θεατρικά έργα, μου αρέσει να διαβάζω βιβλία αυτοβελτίωσης ,γιατί μου δίνουν την πολύτιμη ευκαιρία να κάνω μια ενδοσκόπηση και έναν πνευματικό απολογισμό.
 Έτσι , διάβασα πρόσφατα τον δρόμο της αυτοεξάρτησης από τα φύλλα πορείας του Χόρχε Μπουκάι και πραγματικά θεωρώ ότι πρέπει να το προτείνω παντού.
Αυτός ο δρόμος , ο δρόμος της αυτοεξάρτησης , είναι ο πρώτος που καλείται να ακολουθήσει κάποιος και είναι ο δρόμος της ανακάλυψης του εαυτού μας και της οριστικής αποδοχής της ευθύνης για την ζωή μας.
Αυτό το βιβλίο έχει διάθεση να αφυπνίσει, να προβληματίσει και είναι απαλλαγμένο από κατευθυντήριες γραμμές.
Το προτείνω σε όποιον έχει διάθεση να διαβάσει κάτι ξεκούραστο , φιλικό και να έρθει αντιμέτωπος με την αναζήτηση του δικού του δρόμου.

 Μουσικές που αγαπάς; Το τελευταίο τραγούδι-εμμονή; 

 
Η μουσική είναι η καθημερινή μου συντροφιά και το φάρμακο στις δύσκολες μέρες μου.
Δεν βάζω όρια στην μουσική μου ταυτότητα και αγκαλιάζω όλα τα είδη μουσικής ανάλογα με την διάθεση μου.
Άλλη μουσική θα ακούσω για να αποφορτιστώ , άλλη για να εκφράσω την ενόχλησή μου και να αποδράσω από τις σκέψεις μου , άλλη για να χορέψω.
Η μουσική είναι παντού και η κάθε της μορφή, φόρμα και υφή είναι ελκυστική.

Ένα τραγούδι – εμμονή που έχω είναι το lovely απο Billie Eilish και Khalid.
Το χορεύω με όλη μου την ψυχή και πολλές φορές το έχω εντάξει σε θεατρικούς αυτοσχεδιασμούς μου για να ανακαλύψω στοιχεία του ρόλου μου.
Με εμπνέει να δουλεύω πάνω σε αυτό το κομμάτι γιατί λειτουργεί σαν καμβάς και αφήνει το σώμα μου να επινοήσει στοιχεία που ψάχνω για τον ρόλο μου.

Μια ταινία για να δει κανείς απόψε;

Μια ταινία που είδα πρόσφατα και την προτείνω δίχως δεύτερη σκέψη είναι η << φάλαινα >> που στηρίζεται στο ομώνυμο θεατρικό του Σάμιουελ Χάντερ σε σκηνοθεσία Ντάρεν Αρονόφσκι και με πρωταγωνιστή τον Μπρένταν Φρέιζερ.
Η πλοκή εκτυλίσσεται γύρω απο έναν καθηγητή αγγλικών , κοινωνικά απομονωμένο , αυτοκαταστροφικό , με σοβαρή παχυσαρκία ο οποίος παλεύει να βελτιώσει την σχέση με την κόρη του και να αναμετρηθεί με το παρελθόν του.
Ήταν κορυφαίες οι ερμηνείες , ασφυκτικό και αποπνηκτικό το πλαίσιο στο οποίο καλούνταν να επιβιώσει ο κεντρικός ήρωας αλλα ταυτόχρονα ήταν βαθιά συγκινητικό , ανθρώπινο και αληθινό.

Επειδή ο ελληνικός κινηματογράφος δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα απο τις ξένες παραγωγές θα πρότεινα επίσης << Το θαύμα της θάλασσας των Σαργασσών >> σε σκηνοθεσία Σύλλα Τζουμέρκα , << Ξενία >> σε σκηνοθεσία Πάνου Κούτρα , << Έτερος εγώ>> σε σκηνοθεσία Σωτήρη Τσαφούλια , <<Μικρά Αγγλία >> σε σκηνοθεσία Παντελή Βούλγαρη και
<<Ο θεός αγαπάει το χαβιάρι >> σε σκηνοθεσία Γιάννη Σμαραγδή.
 

Μια θεατρική παράσταση που θυμάσαι;

Αυτή η ερώτηση με δυσκολεύει καθώς πηγαίνω συνέχεια θέατρο και έχω παρακολουθήσει πραγματικά πολλές παραστάσεις. Είμαστε μια μικρή χώρα με πολλές αξιόλογες παραγωγές και  σπουδαίο θέατρο. Η κάθε παράσταση δίνει δώρα στην ψυχή και στο μυαλό μου και με θωρακίζει και ώς ηθοποιό και ώς άνθρωπο.
Μια παράσταση που ξεχώρισα αυτό το καλοκαίρι ήταν ο Προμηθέας Δεσμώτης σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη. Η μουσική , η ρυθμικότητα , ο απόλυτος συντονισμός  και η ερμηνεία των ηθοποιών με άγγιξε βαθιά.
Αξίζει να αναφέρω και ένα διαχρονικό μήνυμα που περνάει το έργο
<<Το μέλλον δεν ανήκει στην βία , το μέλλον δεν ανήκει στην δύναμη >> , ένα σχόλιο  που αναφέρεται και στο παρόν που ζούμε έτσι ώστε να κοιτάξουμε με μια λογική το μέλλον μακριά από την αρρώστια που προκαλεί η δύναμη της εξουσίας.

 Ένα ξεχωριστό ταξίδι;

Δεν θα ξεχάσω το ταξίδι μου στην Βουδαπέστη τον Φεβρουάριο του 2019.
Αυτή η πόλη με τα φώτα της , τα κάστρα της , τον Δούναβη και τα μαγαζιά της είναι ένας πανέμορφος προορισμός.
Από όλα τα αξιοθέατα της όμως, αυτό που ξεχωρίζω είναι τα παπούτσια του Δούναβη.
Είναι ένα παραποτάμειο μνημείο με παπούτσια , στην μνήμη 550.000 Εβραίων που έχασαν την ζωή τους το 1944-45.
Πριν τους εκτελέσουν τους ανάγκαζαν να βγάλουν το πιο πολύτιμο πράγμα που είχαν επάνω τους : τα παπούτσια τους.
Θυμάμαι να κάθομαι αρκετή ώρα εκεί , στο παγκάκι ,δίπλα από τα παπούτσια.
Έβλεπα γυναικεία, ανδρικά και παιδικά.
Μου φαινόταν πώς έβλεπα μερικά στο νούμερο μου.
Γύριζα και κοίταζα τον Δούναβη.
Όση ομορφιά και γαλήνη είχε αυτός ο ποταμός άλλο τόσο πόνο , θλίψη και απελπισία είχε εισπράξει.
Ήθελα να βάλω τα παπούτσια που ήταν στο νούμερο μου και να τα περπατήσω , να τα τρέξω , να τα χορέψω. Όσα χιλιόμετρα στερήθηκαν να τους τα προσφέρω.
Έφυγα από το μνημείο αυτό με την ανάγκη να μην ξεχάσω και να μην αφήσω να επαναληφθεί ποτέ κάτι τέτοιο.
Αυτή είναι μια ευθύνη που βαραίνει όλους μας.
Είναι από τα ταξίδια που σε πλημμυρίζουν συναισθήματα και διδαχές και για αυτούς ακριβώς τους λόγους το έχω ξεχωρίσει.

Μια ξεχωριστή βόλτα στην πόλη;

Λατρεύω την βόλτα στον λόφο Φιλοπάππου παρέα με τον σκύλο μου.
Μόλις λίγα βήματα απο τα πυκνοκατοικημένα στενά της πόλης βρίσκομαι ξαφνικά σε ένα πευκοδάσος με αρχαιοελληνικά μνημεία που με φέρνει σε επαφή με την παλιά Ελλάδα.
Με κάνει να ξεφύγω απο την οχλαγωγία και την βαβούρα της καθημερινότητας και να απολαύσω ήρεμες στιγμές με τον καλύτερο μου φίλο.
Είναι απο τις συνήθειες που δεν κόβονται και αποτελεί μέρος της ρουτίνας μου που με κάνει να αποδράσω από άσκοπες σκέψεις και σκοτούρες.

Πότε και πως ξεχνάς τον χρόνο που περνάει;

Κάνω τόσα πολλά πράγματα στην καθημερινότητα μου που δεν καταλαβαίνω πώς περνάνε οι μέρες , οι μήνες ακόμα και τα χρόνια. Δεν τα πάω καλά με ημερομηνίες , για εμένα τα πάντα συνέβησαν εχθές και αύριο πρέπει να τα κάνω όλα.
Ωστόσο τον σέβομαι πολύ τον χρόνο και τον προστατεύω , προσπαθώ να μην τον ξοδεύω άσκοπα και να γεμίζω εμπειρίες , να τον εξαντλώ κάνοντας όσα παραπάνω πράγματα μπορώ ,γιατί ο χρόνος είναι πολύτιμος και η κάθε στιγμή μοναδική.

Για ποιο λόγο χαμογέλασες τελευταία φορά;

Τι σου δίνει ανακούφιση στην καθημερινότητα;

Με το σκυλάκι μου τον Ίαν και τις σκανταλιές που κάνει.
Μου χαρίζει καθημερινά χαμόγελα  με τις περιπέτειες του.
 Ένα ολόκληρο βιβλίο μπορώ να γράψω για τα κατορθώματα του.
Πιστέψτε με ,αυτά που σκαρώνει δεν περιορίζονται σε κάτι γραμμές…

Τι σου δίνει ανακούφιση στην καθημερινότητα;

Να βλέπω τους ανθρώπους μου έστω και για λίγο μέσα στην μέρα , να τους αγκαλιάζω , να μοιράζομαι τις σκέψεις μου και τις ανησυχίες μου μαζί τους.
Μου δίνει την μεγαλύτερη ανακούφιση να βάζω την αγάπη τους μέσα στην καθημερινότητα μου.

Τι κάνει την καθημερινότητά σου ενδιαφέρουσα;

Η καθημερινότητα μου εστιάζει στο θέατρο.
Αυτή η τριβή που έχω με θεατρικά έργα , με παραστάσεις , με τους ρόλους μου με έχει κάνει να έρχομαι σε μια αναμέτρηση με τον εαυτό μου , γενικά με τον άνθρωπο ,ακόμα και με τα κοινωνικά μου πιστεύω.

Το θέατρο ανοίγει τους ορίζοντες σου , σε διαμορφώνει και σε ωθεί να εγκαταλείψεις τα καλούπια και τα στεγανά που έχεις τοποθετήσει τον εαυτό σου.

Η κάθε μέρα για εμένα που έχω εντάξει το θέατρο στην ζωή μου είναι και μια καινούρια ανακάλυψη.
Τους τελευταίους μήνες όλη μου η προσοχή είναι στραμμένη στην παράσταση που θα ανεβάσουμε στο studio Μαυρομιχάλη.
Πρόκειται για το διάσημο έργο του Ζαν- Πολ –Σαρτρ ‘’ Κεκλεισμένων των θυρών ‘’ σε σκηνοθεσία Στέλιου Πετράκη και η πρεμιέρα μας είναι προγραμματισμένη την 1^η Μαρτίου.
Το έργο που θα παρουσιάσουμε είναι ένα κείμενο φιλοσοφικών ερωτημάτων σχετικά με την ανθρώπινη ύπαρξη και την ίδια την ζωή.
Η εμβάθυνση μου ως προς το έργο αυτό μου έχει δώσει εργαλεία να κατανοήσω την πολυπλοκότητα την ανθρώπινης φύσης , το νόημα της ζωής και τα ασαφή όρια της κοινής γνώμης.
Ο ρόλος που υποδύομαι , η Εστέλλα Ριγκώ μου υπενθυμίζει πόσο εύθραυστο είναι το
<< εγώ >> μας όταν περιορίζεται στην αυτοεικόνα μας. Πρόκειται για ένα κορίτσι που ο θάνατος της σηματοδοτεί την κατάρρευση της προσωπικής της εικόνας πάνω στην οποία έχει επενδύσει όλη της την ζωή. Βρίσκεται ξαφνικά σε ένα μεταφυσικό δικαστήριο έτοιμη να κριθεί για τις πράξεις της , γυρεύοντας διαρκώς να λάβει την επιβεβαίωση της.
Ο μοναδικός της καθρέφτης είναι τα άγρυπνα βλέμματα των άλλων.
Ο ρόλος αυτός που με συντροφεύει τους τελευταίους μήνες μου υπενθυμίζει διαρκώς πόσο σημαντικό είναι να είμαστε σε επαφή με τον πυρήνα του εαυτού μας και να μην αναζητάμε την αντανάκλαση μας στους άλλους.
Δουλεύω με μια ομάδα ανθρώπων που με εμπνέει , που έχει όρεξη για συνεργασία και καλλιτεχνική δημιουργία και είμαι ευγνώμων για αυτό.
Θα δώσουμε επί σκηνής πολύπλευρες ερμηνευτικές προσεγγίσεις καθώς οι ρόλοι μας κινούνται μεταξύ του ρεαλισμού και της τυπολογίας και η σκηνοθετική προσέγγιση είναι τέτοια που θα αναδείξει τα κωμικά στοιχεία  και τα στοιχεία τρόμου χωρίς να διακυβεύεται το βαθύ και ουσιαστικό νόημα του έργου.
Αυτή η συνύπαρξη με στόχο την ανάδειξη της τέχνης μας και του κοινού μας στόχου  είναι που κρατάει το ενδιαφέρον μου ζωντανό στην καθημερινότητα μου.
Σε ότι κάνω θέλω η ενασχόληση μου να είναι ουσιαστική και παραγωγική.
Μόνο έτσι εμπνέομαι και συνεχίζω.

Η Χρυσάνθη Παπαλεβέντη συμμετέχει στην παράσταση «Κεκλεισμένων των θυρών» του Ζαν-Πολ Σαρτ σε σκηνοθεσία Στέλιου Πετράκη στο Studio Μαυρομιχάλη.