Η Ελεάννα Κοτσίκου είναι αρχιτέκτων. Κινείται από τη φαντασία της και οδηγείται σε δημιουργικά, ξεχωριστά μονοπάτια. Παράλληλα με την δουλειά της, σχεδιάζει και κατασκευάζει κοσμήματα στο brand της zdrop, αλλά και τα πιο ιδιαίτερα καλτσοκουκλάκια! Τα Sockool φτιάχνονται από κάλτσες διαλέγει με προσοχή η Ελεάννα, βρίσκουν το σχήμα τους -διαφορετικό κάθε φορά- και ακολουθεί η ιστορία τους! Μας μίλησε για την πορεία της και την έμπνευση που την καθοδηγεί, τη δημιουργική διαδικασία και τις όμορφες δημιουργίες της, τις ιστορίες που τα συνοδεύουν και την διαδρομή τους προς τις ζεστές αγκαλιές.

Πως ήρθε στη ζωή σου η δημιουργία; Πότε και πως έγινε επάγγελμα;

Η δημιουργία είναι μέρος της ζωής μου. Είναι λίγο κλισέ πιθανά αλλά ισχύει και για μένα, όπως και για πολλούς δημιουργικούς ανθρώπους: δημιουργώ από τοτε που με θυμάμαι. Πάντα τα παιχνίδια μου ήταν δημιουργικά από ζωγραφική, κατασκευές, γλυπτά στην άμμο. Ανέκαθεν μου άρεσε να φτιάχνω πράγματα με τα χέρια μου, είναι μια διαδικασία που με ηρεμεί και με γεμίζει. Έτσι παρόλο  που και το “επίσημο” επάγγελμα μου είναι πολύ δημιουργικό- είμαι αρχιτέκτονας παράλληλα- η ανάγκη για πιο χειροπιαστή δημιουργία με οδήγησε αρχικά στην κατασκευή κοσμημάτων και τη δημιουργία του “zdrop” (https://www.etsy.com/shop/zdrop/) και στη συνέχεια στην κατασκευή καλτσοτεράτων με το “sockool. (https://www.sockool.com/)

Τι σε εμπνέει;

Οτιδήποτε μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης. Η δημιουργικότητα θαρρώ είναι κάτι που καλλιεργείται. Και όσο πιο πολύ τη βάζεις στη ζωή σου, τόσο μπορεί το κάθε τι να αποτελέσει αφορμή για μια δημιουργική σκέψη. Η έμπνευση μου μπορεί να πηγάζει τόσο απο συναισθήματα όσο και από πιο εγκεφαλικές διαδικασίες, τύπου κατασκευαστικούς γρίφους.

Ποια είναι η διαδικασία κατασκευής ενός sockool; Ποια φάση απολαμβάνεις περισσότερο;

Βλέπω την κάλτσα και τη φαντάζομαι ως πλάσμα. Το σχέδιο και τα χρώματα της κάλτσας αποτελουν αφορμή για το σχέδιο. Ράβω στη ραπτομηχανή το βασικό σχήμα- πατρόν. Τη γεμίζω με υποαλλεργικό γέμισμα με επαναφορά. Συνεχίζω με ράψιμο στο χέρι. Κόβω απο τσόχα γλώσσα, δόντια ή μουστάκι. Φτιάχνω το πρόσωπο και κεντάω τα μάτια ή ράβω κουμπιά.

Το αγαπημένο μου μέρος της διαδικασίας είναι όταν δημιουργώ το πρόσωπο. Τότε είναι που το κάθε καλτσοτέρας αποκτά την προσωπικότητα του: κάποια είναι κατσούφικα, κάποια γλυκά, κάποια χαρούμενα και κάποια απλώς παράξενα.

Πως επιλέγεις τα χρώματα και τα σχέδιά σου; Και την ιστορία τους;

Και τα δυο ενστικτωδώς. Επιλέγω τα χρώματα και τα σχέδια που με ενθουσιάζουν. Τις ιστορίες τις γράφω συνειρμικά, βάσει της φάτσας ή του σχεδίου και των χρωμάτων του καλτσοπλάσματος. Συνήθως τους δίνω πρώτα ενα αστείο όνομα, που μου αρέσει ο ήχος του. Κάποια από τα ονόματα αποτελουν ηχητικές λέξεις σε άλλες γλώσσες. (Αυτό με εντυπωσίασε, πως δηλαδή οι ήχοι που κάνουν το χειροκρότημα, το γέλιο, το φιλί είναι διαφορετικοί σε διαφορετικές γλώσσες, ή μάλλον μεταφραζονται διαφορετικά βάσει των ήχων της γλώσσας και της κουλτούρας φαντάζομαι.) Στη συνέχεια γράφω την ιστορία με βάσει το χαρακτήρα και τις συνήθειες που έχει το πλάσμα. Οι ιστορίες βασιζονται είτε σε συνειρμούς βάσει του ονόματος, είτε σε δικά μου χαρακτηριστικά, είτε σε χαρακτηριστικά κοντινών μου ανθρώπων, είτε σε ιστορίες της καθημερινότητας μου. Ας πούμε μια φορά είχα σταθεί στο ΤΕΒΕ τρια ολόκληρα πρωινά και με εξυπηρέτησε τελικά ο κ. Μανιμάνης. Μετα έφτιαξα τους αδερφους σπίντες τον Μάνι-Μάνι, τον Τσακ-Μπαμ, τον Πίτς-Φιτίλι, τον Πίκαιφι και τον Τάκα-τάκα που φαίνονται κοιμισμένοι αλλά είναι πολύ γρήγοροι, ο καθένας με το δικό του μοναδικό τρόπο.

Έχεις αγαπημένο; Αν ναι, ποιο;

Όλα τα αγαπώ, αλλά έχω και κάποιες αδυναμίες σε σχέδια είναι η αλήθεια. Μυστικό. χαχαχα

Ποιες δυσκολίες συνάντησες μέχρι σήμερα; Ποια η μεγαλύτερη χαρά;

Δυσκολευόμουν αρχικά πολύ στο κομμάτι τόσο της κοστολόγησης όσο και της πώλησης, γιατι πριν το κάνω επάγγελμα, συνήθιζα να χαρίζω ο,τι έφτιαχνα. Επίσης δώσε μου γραφειοκρατία και την ψυχή μου πάρε, not.

Οι χαρές είναι πολλές και γι’αυτό συνεχίζω να το κάνω. Απολαμβάνω πολύ όλο το δημιουργικό κομμάτι, απο το να διαλέγω κάλτσες, να βγάζω το σχέδιο, να ράβω, να κάνω φωτογραφίσεις, να κάνω τα γραφιστικά. Επίσης με γεμίζει χαρά η ανταπόκριση που έχουν από τον κόσμο και ιδιαίτερα απο τα παιδιά. Τα sockool αγαπιούνται και πολλές φορές μου λένε ότι είναι το αγαπημένο κουκλάκι κάποι@ μικρ@ που το παίρνει πάντα μαζί ή κοιμάται και μαζί του. Αυτό θαρρώ είναι η ουσία που μου δίνει την αίσθηση ότι προσφέρω μέσα απο αυτό που κάνω.

Πως λειτουργεί η επιχείρησή σου από την Σύρο; Ποια είναι η δυσκολία και ποια η ομορφιά του να ζεις σε ένα νησί;

Έχω το εργαστήριο μου σε ένα δωμάτιο του σπιτιού απ’ όπου φτιάχνω και τα κουκλάκια, ανανεώνω το site, τρέχω τα social media. Η αλήθεια είναι οτι δυσκολεύομαι να έρθω σε εκθέσεις από τότε που μετακόμισα στη Σύρο. Όσο έμενα στην Αθήνα πήγαινα συστηματικά στα meetmarket και σε κάποιες εκθέσεις χονδρικής. Βρίσκω πολλές ομορφιές στο να ζείς σε ένα νήσι και γι΄αυτό το έχω επιλέξει: βλέπεις κάθε μέρα τη θάλασσα, έχεις περισσότερο χρόνο γιατι όλα είναι κοντά, έχεις άλλη επαφή με τη φύση και άλλη αίσθηση του χρόνου και των εποχών.

Ποια τα επόμενα σχέδιά σου;

Προσπαθώ να ζώ πιο πολύ στο τώρα. Τώρα με απασχολεί πιο πολύ η ισσοροπία μεταξύ της επαγγελματικής και της προσωπικής ζωής. Αλλά έχω επιθυμίες για το μέλλον. Στις μελλοντικές επαγγελματικές επιθυμίες μου λοιπόν- κάποιες από αυτές δρομολογημένες- περιλαμβάνονται η έκδοση ενός παραμυθιού που έχω εικονογραφίσει, η συνεργασία μου με μια κοινωνική συνεταιριστική επιχείρηση, η συνεργασία μου με μια εταιρεία σχεδιασμού καλτσών.

Βρείτε τα Sockool στο site τους,

στο Facebook,

στο Instagram