Η Μαριάνθη Αποστολλέλη ανακάλυψε το συγγραφικό της ταλέντο όταν ακολούθησε την ενόρμηση που την οδήγησε να γράψει όσα νιώθει και σκέφτεται. Τόλμησε να ακολουθήσει τον δρόμο που ανοίχτηκε μπροστά της και έγραψε το βιβλίο Κόκκινες Τουλίπες που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Αγγελάκη. Μας μίλησε για το πρώτο της βιβλίο και την διαδρομή της προς αυτό, την γυναικεία δύναμη και την τόλμη που μας κινεί προς τον σκοπό μας, την ουσία του έρωτα που μένει αναλλοίωτη και καθορίζει τις ζωές μας.

Τι κινητοποίησε την συγγραφή του βιβλίου σας;

Αρχικά να αναφέρω πως πριν από τη συγγραφή αυτού του βιβλίου, δεν είχε προηγηθεί ποτέ η συγγραφή κανενός κειμένου. Για την ακρίβεια δεν ήξερα ότι έχω μέσα μου το «ταλέντο» της συγγραφής, μέχρι που ξεκίνησα ένα απόγευμα μέσα στην καραντίνα να αποτυπώνω στο χαρτί μια σειρά από τα συναισθήματα που είχα εκείνη τη στιγμή. Όταν ο κόσμος γύρω μου μου θέτει ακριβώς αυτή την ερώτηση η αλήθεια είναι πως δυσκολεύομαι αρκετά να απαντήσω, διότι θεωρώ ότι στην πραγματικότητα ούτε εγώ μπορώ να αντιληφθώ την ακριβή αιτία και την έναρξη όλου αυτού του ταξιδιού.
Ωστόσο, αυτό για το οποίο είμαι σίγουρη είναι ότι τον κυριότερο ρόλο έπαιξε το πλήθος των συναισθημάτων που με κατέκλυσαν εκείνη την περίοδο. Ακριβώς όπως και για την Άννα, ήταν πολύ έντονο μέσα μου το συναίσθημα της μοναχικότητας. Ένιωθα πως έκρυβε μέσα μου τόσες πολλές σκέψεις και συναισθήματα που ήθελαν απεγνωσμένα με κάποιον τρόπο να βγουν από μέσα μου, μα ταυτόχρονα η έκφραση των συναισθημάτων αποτελεί για εμένα κάτι αρκετά δύσκολο, όντας εσωστρεφής.
Έτσι λοιπόν, θεωρώ ότι περισσότερο ξεκίνησε σαν μια απλή κοπέλα να προσπαθεί να αποτυπώσει τις σκέψεις της σε ένα κομμάτι χαρτί, ίσως κάτι σαν ημερολόγιο. Και στην πορεία, καθώς έγραφα συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να σταματήσω. Η έμπνευση ερχόταν σαν κύματα και περνούσα ώρες ατέλειωτες μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή, υποθέτω γι’ αυτό το ολοκλήρωσα μονάχα μέσα σε 2,5 μήνες.
Επομένως εάν θέλετε να το θέσω σε μονάχα μια πρόταση, στην πραγματικότητα αυτό που κινητοποίησε τη συγγραφή του βιβλίου μου, ήταν το ταξίδι της εσωτερικής αναζήτησης που είχα ήδη ξεκινήσει μέσα μου.

Τι νέο μάθατε για τον εαυτό σας μέσω της συγγραφικής διαδικασίας;

Θεωρώ ότι στην τελική το σημαντικότερο που έμαθα είναι ότι κατέχω αυτό το «ταλέντο» της συγγραφής, διότι πιο πριν ειλικρινά δεν το γνώριζα. Πάντοτε μου άρεσε να διαβάζω βιβλία, να δένομαι συναισθηματικά με αυτά και να βρίσκω «παρηγοριά» στις σελίδες τους, αλλά δεν είχα ποτέ διανοηθεί ότι θα ερχόταν μια μέρα που θα έφτανα σε σημείο να καταφέρω κι εγώ κάτι τέτοιο.
Επίσης συνειδητοποίησα ότι όλο αυτό το κουβάρι συναισθημάτων, σκέψεων και προβληματισμών που είχα μέσα μου, τελικά μου έβγαλε νόημα όταν το ξεδίπλωσα σε όλες αυτές τις σελίδες. Τα συναισθήματα είναι περίπλοκα, αυτό θεωρώ όλοι το γνωρίζουν, όμως όταν τελικά προσπαθήσει κανείς να κοιτάξει μέσα του χωρίς φόβο, τότε θα μπορέσει να τα αγκαλιάσει και να τα κατανοήσει.
Επιπλέον το νέο που έμαθα για τον εαυτό μου είναι ότι, παρά την μικρή μου ηλικία, μπόρεσα να καταφέρω κάτι σπουδαίο, και αυτό έχει μια διπλή έννοια: πρώτον τη συγγραφή ενός ολοκλήρου βιβλίου και δεύτερον τη γνωριμία με τον εσωτερικό μου κόσμο.
Τέλος, κατάλαβα ότι τελικά μου αρέσει αυτό που είμαι, μου αρέσει η περιπλοκότητα και η εσωστρέφεια του χαρακτήρα μου και αυτό το κατάλαβα γιατί είδα πόσο υπέροχη βρίσκω την Άννα, ακριβώς αυτή που είναι, «περίεργη», περίπλοκη, «κλειδωμένη», μοναχική. Αλλά ταυτόχρονα καλή και άκρως συναισθηματική, και το κυριότερο από όλα δυνατή. Και μέσα από εκείνη συνειδητοποίησα ότι κι εγώ είμαι δυνατή και έπαψε πλέον να με φοβίζει το μέλλον και η αβεβαιότητα αυτού, γιατί όπως είπε κι εκείνη, όλα ξεπερνιούνται με την πάροδο του χρόνου, όλα λύνονται και για όλα υπάρχει ελπίδα.

Πόσο σημαντικό είναι στις μέρες μας να μιλάμε για την γυναικεία δύναμη;

Είναι άκρως σημαντικό να μιλάμε για γυναικεία δύναμη, όχι μονάχα στις μέρες μας, αλλά πάντα και για πάντα. Οι γυναίκες είμαστε περίπλοκα και δυσνόητα (για τους άντρες) πλάσματα, όμως θεωρώ πως όλες οι γυναίκες κρύβουν μέσα τους έναν δυναμισμό, ανεξάρτητα από το εάν οι ίδιες το πιστεύουν ή όχι.
Εγώ έχω μια συμβουλή να δώσω στις γυναίκες εκεί έξω και μακάρι να την δεχτούν. Να σέβεστε τον εαυτό σας. Να τον σέβεστε πρώτα εσείς και να μην επιτρέψετε σε κανέναν να κάνει τον αντίθετο. Και το κυριότερο… μην αναλώνεστε σε τοξικούς ανθρώπους, είτε στον φιλικό είτε στον ερωτικό τομέα. Προστατέψτε εσείς τον εαυτό σας, γιατί είστε όλες μια προς μια σημαντικές και όλες αξίζετε άτομα που σας λατρεύουν, τίποτα λιγότερο. Μην συμβιβάζεστε με τίποτα λιγότερο από αυτό που θέλετε και έχετε ονειρευτεί για τη ζωή σας, όμως ταυτόχρονα μην φοβάστε να αφεθείτε και να δεθείτε, διότι εάν είστε εκεί εσείς για τότε εαυτούς σας, τότε κανείς δεν θα καταφέρει να σας πληγώσει.
Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι θεωρώ πως περισσότερο νόημα έχει να μιλάμε για ανθρώπινη δύναμη και να μην γίνεται ο διαχωρισμός σε γυναικεία και ανδρική, διότι τελικά είμαστε όλοι άνθρωποι, με τα δικά μας φορτία και τον δικό μας μοναδικό εσωτερικό κόσμο.
Επομένως, μακάρι και οι άντρες εκεί έξω να πάρουν τις παραπάνω συμβουλές και να τις εφαρμόσουν και στη δίκη τους ζωή.

Μπορεί να οριστεί ο έρωτας; Αν ναι, πως;

Νομίζω πως είναι δεδομένο ότι η έννοια του έρωτα διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Εξαρτάται από το τι έχει ο καθένας στο μυαλό του, ποσό διαχυτικός, εσωστρεφής ή εξωστρεφής είναι, τι πρότυπα ίσως έχει πάρει από την οικογένειά του και άλλα τόσα.
Έχοντας τελειώσει το Χημικό, θα μπορούσα να δώσω μια πιο επιστημονική απάντηση και να μιλήσω για βιοχημικές διεργασίες που λαμβάνουν χώρα στον εγκέφαλο, να μιλήσω για σεροτονίνη, ντοπαμίνη και ωκυτοκίνη, όμως προτιμώ να σκέφτομαι τον έρωτα με πιο ρομαντικές νότες.
Ίσως κάποιοι πουν πως έρωτας είναι η ξαφνική ταχυπαλμία στο άκουσμα της φωνής του, η εφίδρωση στις παλάμες με το άγγιγμά του στη μέση σου, το ανόητο αυτό χαμόγελο στα χείλη σου με την πρώτη σκέψη του προσώπου του. Έρωτας είναι να δουλεύεις, να περπατάς, να συζητάς, να μαγειρεύεις, να διαβάζεις, και όλα αυτά να τα κάνεις με έλλειψη συγκέντρωσης, διότι εκείνος καταλαμβάνει ένα τεράστιο μέρος του μυαλού σου. Όλη η ενέργεια των σκέψεων σου του ανήκουν και για την ακρίβεια είσαι παραπάνω από εντάξει με αυτό.
Ο έρωτας είναι μια μορφή εθισμού, και ακριβώς όπως και ένα ναρκωτικό, ο ερωτευμένος τρελαίνεται όταν δεν μπορεί να πάρει μια δόση από το ταίρι του. Στην κατάσταση του έρωτα, χάνεις τη λογική σου, είσαι πιο ευαιρέθιστος, νευρικός, ασταθής. Κάνεις ή λες πράγματα που δεν πίστευες ποτέ όταν θα έκανες ή θα έλεγες, γενικότερα αντιδράς παρορμητικά.
Και ένα άλλο κλασικό σύμπτωμα της πάθησης που ονομάζεται «έρωτας»: η ζήλια. Όση λογική και να διακατέχει το μυαλό σου, όσο συγκροτημένος και ψύχραιμος και να είσαι σαν άνθρωπος, όταν μπει μέσα σου το μικρόβιο του έρωτα, τότε είναι σχεδόν δεδομένο ότι θα γνωριστείς και με αυτό το πράσινο τερατάκι της ζήλιας, γιατί είναι δικός σου. Κτητικότητα, ένα ακόμα κλασσικό σύμπτωμα.
Και φυσικά, έρωτας είναι εκείνη η μαγική πρώτη περίοδος κατά την οποία βρίσκεις τα πάντα πάνω στον σύντροφό σου άκρως ερωτικά. Που δεν μπορείς να απομακρύνεις τα χέρια σου από πάνω του, που τον σκέφτεσαι όλη την ώρα να σε αγγίζει, να σε κάνει δικιά του με κάθε ευκαιρία, να σου λέει στο αυτί ποσό σε θέλει κι εσύ να χάνεσαι στην αγκαλιά του.
Λοιπόν, θα μπορούσα για ώρες να αναλύσω την έννοια του έρωτα, τις αιτίες, τα συμπτώματα, τα φαινόμενα και τα αποτελέσματα αυτού, όμως θεωρώ πως έδωσα μια αρκετά ικανοποιητική εικόνα της έννοιάς του.
Εγώ προσωπικά, λοιπόν, θεωρώ πως ο έρωτας είναι ένα σύνολο στιγμιαίων συναισθημάτων. Τον νιώθεις σε ένα χάδι, ένα φιλί, μια αγκαλιά, ακόμα και ένα βλέμμα. Αυτό είναι το μαγικό με τον έρωτα: έρχεται ξανά και ξανά. Η αγάπη -πολύ πιο δύσκολο και βαθύ συναίσθημα- από τη στιγμή που θα κάνει την εμφάνισή της, δεν πρόκειται να φύγει ούτε ένα δευτερόλεπτο.Ο έρωτας, δυστυχώς ή ευτυχώς, θα φύγει, αργά ή γρήγορα, και αυτό είναι φυσιολογικό. Όπως είπε και ο Άγγελος Τερζάκης «Η ομορφιά του έρωτα δεν βρίσκεται στην αιωνιότητα, βρίσκεται στην προσωρινότητα».
Μα και να φύγει, έχει αυτή τη μαγική ικανότητα του να επιστρέψει κάποια στιγμή, σε ένα επόμενο χάδι, σε μια επόμενη μαγική στιγμή μαζί του.
Ποια είναι η μαγεία του έρωτα, λοιπόν; Είναι η στιγμή που θα ξανανιώσει κανείς στην καρδιά του αυτή τη σπίθα, τότε που πίστευε ότι το μόνο που του έχει απομείνει είναι η αγάπη.

Ο αληθινός έρωτας ενέχει πόνο ή η ύπαρξή του διευκολύνει την ζωή μας;

Πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση, αν και νομίζω πως κρύβει πολλές παγίδες.
Θεωρώ πως τον αληθινό και απόλυτο έρωτα είναι δεδομένο πως τον ακολουθούν και τα δύο, τόσο ο πόνος και άλλο τόσο η διευκόλυνση και η ηρεμία. Είναι τόσο αντίθετες αυτές οι έννοιες, επομένως πως είναι δυνατόν να συνδυάζονται; Αυτό είναι το μαγικό με τον έρωτα, έχει την ικανότητα και δένει άρρηκτα συναισθήματα τόσο αντιφατικά μεταξύ τους.
Φυσικά, πρωταρχικό ρόλο παίζει η ανταπόκριση. Ας πάρουμε αρχικά την περίπτωση που υπάρχει πράγματι η ανταπόκριση. Τότε η ζωή με το ταίρι μας είναι μάλλον ένα συνοθύλευμα πολύ έντονων συναισθημάτων, είτε θετικών είτε αρνητικών. Είναι οι στιγμές που μοιάζουν τόσο έντονες, που η λογική έχει φύγει κάποιο ταξίδι και που το μυαλό του ερωτευμένου περιβάλλεται από ένα ροζ πέπλο, το οποίο του απαγορεύει να κοιτάξει την οποιαδήποτε κατάσταση με τα μάτια της λογικής.
Είναι σίγουρα μια διευκόλυνση η αγκαλιά του αγαπημένου σου, το τρυφερό φιλί του και το γλυκύτατο γέλιο του. Είναι γαλήνιο το να κοιτάς στα μάτια του και να βλέπεις ξεκάθαρα ζωγραφισμένο το ίδιο συναίσθημα που νιώθεις κι εσύ μέσα στην καρδιά σου, προκαλεί ζεστασιά στην καρδιά. Και εάν εκείνος είναι πράγματι ο άνθρωπός σου, τότε θα αποτελέσει φως για εσένα, και πυξίδα στον γεμάτο ομίχλη δρόμο σου. Θα κοιτάξει βαθιά μέσα σου και θα νιώσει ακόμα και εκείνο το κομμάτι που παλεύεις να κρύψεις.
Όμως κάπου εκεί δεν είναι που έρχεται και ο φόβος; «Και άμα την πατήσω;» Ε λοιπόν την έχεις ήδη πατήσει, όποτε καλό θα ήταν να το ζήσεις.
Και εκεί ξεκινάει η αβεβαιότητα, η ζήλια, η κτητικότητα, και όλα οφείλονται στο πόσο αδύνατο μας είναι να σκεφτούμε τη ζωή μας χωρίς εκείνον. Να σκεφτούμε τα χείλη του να φιλάνε αλλά χείλη πέρα των δικών μας, να χέρια του να αγγίζουν κάποια άλλη, ακόμα κι αν δεν μας έχει δώσει κανένα απολύτως δικαίωμα για τέτοιες σκέψεις. Είναι αυτός ο φόβος που κρύβεται και φυσικά ακολουθείται από τον πόνο. «Γιατί μου μίλησε απότομα;» «Μήπως δεν με θέλει πια;» «Γιατί έχει τόση ώρα να απαντήσει;» Και τόσα αλλά μήπως και γιατί με τα οποία μόνοι μας βασανίζουμε το μυαλό μας.
Όμως ποιος μπορεί να κατηγορήσει έναν ερωτευμένο; Έναν άνθρωπο που πάσχει από την ασθένεια του έρωτα και η κρίση του είναι θολωμένη. Κλαίμε, φωνάζουμε, πονάμε, κάνουμε ή λέμε πράγματα που δεν θα κάναμε ή θα λέγαμε ποτέ εάν δεν ήμασταν ερωτευμένοι με τον άλλον.
Και τότε έρχεται ένα φιλί, ένα χάδι, και όλες οι αμφιβολίες και οι αρνητικές σκέψεις εξαφανίζονται και στη θέση τους έρχονται και πάλι όλα εκείνα τα θετικά και αισιόδοξα συναισθήματα της ολοκλήρωσης, της ηρεμίας, της γαλήνης, του πάθους.
Απεναντίας, όμως, είναι λογικό πως ο ερωτευμένος χωρίς ανταπόκριση, θα βρίσκεται σε μια διαρκή κατάσταση πόνου, μοναξιάς, απογοήτευσης. Σε εκείνη την περίπτωση, λοιπόν, δεν νομίζω πως μπορεί να μιλήσει κανείς για διευκόλυνση, διότι πρακτικά κάνει το αντίθετο από αυτό και ο πόνος καταλαμβάνει στην καρδιά τόσο χώρο όσο και ο έρωτας, ίσως τελικά και παραπάνω. Μακάρι να μπορούσαν οι άνθρωποι να είναι σε θέση να ελέγξουν τα συναισθήματά τους προκειμένου να αποφύγουν το κομμάτι του πόνου, όμως φυσικά είναι αδύνατο.
Πώς μπορεί κανείς να πατήσει ένα κουμπί και να σταματήσει να πονάει για εκείνον που ποτέ δεν είχε ή που είχε και για τον οποιονδήποτε λόγο έχασε; Επομένως εδώ μιλάμε μάλλον μονάχα για πόνο. Είναι ο πόνος της μοναξιάς, ο πόνος της απόρριψης, ο πόνος των σκέψεων. Νιώθεις μέσα σου αυτή τη σιγουριά ότι θα έκανες τα πάντα για τον άλλον, ότι θα συγχωρούσες και θα του έδινες τα πάντα, όλα τα κομμάτια σου. Και βλέπεις απλώς ότι εκείνος δεν τα θέλει, τα πετάει, αδιαφορεί, επομένως κατ’ επέκταση το μόνο που νιώθεις στην καρδιά σου είναι πόνος και καμία φορά τέτοιος πόνος είναι πραγματικά δύσκολο να ξεπεραστεί.
Επομένως ίσως η σωστή απάντηση στην παραπάνω ερώτηση είναι μια: εξαρτάται από την κατάσταση στην οποία βιώνει κανείς τον έρωτα και τα μάτια με τα οποία κοιτάζει την κατάσταση.

Τι σας δίνει δύναμη και πίστη;

Σίγουρα οι κοντινοί μου άνθρωποι. Είναι πολύ σπουδαίο να περιβάλλεται κανείς από ανθρώπους που του στέκονται, που τον εκτιμούν και τον αγαπούν. Από όλους εκείνους αντλώ κι εγώ λοιπόν τη δύναμή μου. Όταν θα είμαι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, όταν οι σκέψεις μου έχουν μαύρους τόνους και όταν η πίστη στον εαυτό μου για τον οποιονδήποτε λόγο έχει κλονιστεί, τότε αισθάνομαι τα χέρια στους ώμους μου όλων εκείνων που έχουν αποδείξει αμέτρητες φορές ότι είναι εκεί για εμένα. Και τότε φυσικά νιώθω και πάλι δυνατή, πιστεύω σε εμένα, απλά και μόνο επειδή όλοι εκείνοι μου υπενθυμίζουν ξανά και ξανά ότι είμαι όλα αυτά, χωρίς να κουράζονται και χωρίς να ζητούν το παραμικρό αντάλλαγμα.
Και δυνατή νιώθω επίσης όταν καλούμαι εγώ η ίδια να στηρίξω οποιονδήποτε από αυτούς. Τότε δεν έχει σημασία εγώ εάν περνάω κάτι, εάν είμαι στενοχωρημένη ή οτιδήποτε. Μοναδική σημασία έχει να αποτελέσω εγώ στήριγμα για τον άλλο που αγαπάω και με χρειάζεται, και τελικά είναι πολύ εύκολο. Βρίσκω έτσι ξανά τη δύναμη που νόμιζα ότι είχα χάσει, απλά και μόνο γιατί θέλω να την μεταδώσω στον κοντινό μου εκείνον άνθρωπο που την έχει ανάγκη και αυτό είναι πιο σημαντικό από οτιδήποτε περνάω εγώ τη συγκεκριμένη στιγμή.
Γιατί στην τελική αυτό δεν έχει σημασία; Να νιώθεις πίστη για τον εαυτό σου και τότε η δύναμη είναι σχεδόν το φυσικό αποτέλεσμα.

Το μυθιστόρημα Κόκκινες Τουλίπες της Μαριάνθης Αποστολέλλη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αγγελάκη.