Εξερευνώντας τις σχέσεις μέσω του τάνγκο / Ένα κείμενο με αφορμή την παράσταση Tango Legends
Βλέποντας τα σώματα των χορευτών να κινούνται στο ρυθμό της μουσικής, ακούγοντας τους ήχους του τάνγκο από τους οργανοπαίχτες, παρατηρώντας τις εικόνες που δημιουργούνταν ενώπιόν μου, δεν μπορούσα παρά να μπω σε μια ονειροπόληση. Να αναλογιστώ πόσο με τον χορό το σώμα ξεδιπλώνεται, μπαίνει σε κίνηση, δημιουργείται μια ροή αντίθετη της ακαμψίας και της στασιμότητας.
Μιας ακαμψίας που δεν αφορά μόνο το σωματικό επίπεδο, αλλά και το ψυχικό. Προσεγγίζοντας το σώμα μέσω του χορού ερχόμαστε σε επαφή με τις σωματικές μας αντιδράσεις, με το εύρος τους, συνδεόμαστε με όλο και περισσότερα μέρη του σώματός μας.
Η αγκαλιά του τάνγκο προσφέρει μια ακόμα ευκαιρία: αυτή της συνάντησης με τον άλλον σε εγγύτητα. Του τρόπου που σχετιζόμαστε, καθώς λειτουργούμε σε ένα μη λεκτικό επίπεδο, με τη στάση μας να φανερώνεται αντανακλαστικά και ασυνείδητα.
Πόσο εύκολο είναι να είμαστε κοντά, χωρίς να απειλούμαστε με συγχώνευση; Και ταυτόχρονα να είμαστε ξεχωριστοί, χωρίς το άγχος του αποχωρισμού να μας ταλανίζει; Μες τη χορευτική δυάδα αυτό που είναι επιθυμητό είναι να συνδεθούμε, διατηρώντας παράλληλα ο καθένας τη διαφορετικότητά του και τα όριά του.
Αυτή η ισορροπία δεν είναι άλλωστε και το προκείμενο στις ανθρώπινες σχέσεις; Να μπορούμε να είμαστε ενήμεροι για τα συναισθήματά μας, χωρίς να αποσυνδεόμαστε από τον άλλο. Να ακολουθούμε τον άλλο χωρίς να χάνουμε την ενεργητικότητά μας. Χωρίς να γινόμαστε παθητικός δέκτης εντολών.
Το να διατηρήσω τη στάση μου και το χώρο μου είναι μια πρόκληση. Πώς μπορώ χωρίς επιθετικότητα να υπερασπιστώ τα όριά μου, διεκδικώντας την αίσθηση ελευθερίας μου; Και πώς μπορώ να καθοδηγήσω λαμβάνοντας υπόψιν το ρυθμό του άλλου, τις δυνατότητές του;
Δουλεύοντας σε θεραπευτικό επίπεδο με όχημα το τάνγκο, μπορούμε να νοηματοδοτήσουμε τις κινήσεις του σώματός σε σχέση με τον άλλον. Όπως η μητέρα δίνει νόημα στις σωματικές καταστάσεις του μωρού της και το βοηθάει να οργανώσει το Εγώ του. Δημιουργούμε συμβολικά αυτό που χάθηκε αγγίζοντας περιοχές εγγύτητας, ετερότητας και προσωπικών ορίων.
Το τάνγκο πάντα αποτελεί ένα άνοιγμα στην ετερότητα: στη μουσική, που μας κάνει να κινούμαστε, στην ομάδα, στον παρτενέρ, στο δάσκαλο, στους κανόνες που πλαισιώνουν το χορό. Ένα άνοιγμα που υπενθυμίζει την ανάγκη μας να επανασυνδεθούμε με το σώμα μας και με τους άλλους.
Γράφει η Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια Αγγελική Κουτελιά