Φωτογραφία: Γκέλυ Καλαμπάκα

Ένα ξεχωριστό βιβλίο που διάβασες τον τελευταίο καιρό; Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσει κανείς «οπωσδήποτε»;

Διάβασα μια συλλογή κειμένων και έργων του Wols, είναι υλικά που συγκέντρωσε και μετέφρασε ο Ε. Χ. Γονατάς. Ο πλήρης τίτλος είναι: Ποιήματα και αφορισμοί. Ακουαρέλλες. Σχέδια. Φωτογραφίες, από τις εκδόσεις Στιγμή. Είναι ένα υπέροχο βιβλίο, με συγκίνησε ο ψυχισμός του Wols όπως αναδύεται μέσα απ’ την εργασία του, και η αφοσίωση του Γονατά σ’ αυτόν και στο έργο του. Yπάρχει μια φροντίδα και μια επιμέλεια σ’ αυτό το βιβλίο, καθόλου αυτονόητη, αλλά πολύ διακριτική. Φαντάζομαι ότι έχει να κάνει και με τον εκδοτικό οίκο.

Εξαρτάται! Αν γνωρίσω κάποιον/α και με ρωτήσει θα σκεφτώ ποιο είναι το βιβλίο που πρέπει να διαβάσει «οπωσδήποτε».

Μουσικές που αγαπάς; Το τελευταίο τραγούδι-εμμονή;

Ακούω εδώ και χρόνια τα ίδια πάνω-κάτω και σ’ αυτά προστίθενται νέοι καλλιτέχνες και τραγούδια. Δεν είμαι τρομερά καλλιεργημένη ως μουσικόφιλη!

Τελευταία ακούω πολύ τα: Dreams Never End των New Order, Massage the History των Sonic Youth και την εκτέλεση του I Love to Love με τη Björk παιδάκι εν εξάλλω. Επίσης, μόλις έμαθα για τον θάνατο του Keith Flint έβαλα ν’ ακούσω τραγούδια των Prodigy. Είχαμε περάσει ένα καλοκαίρι στο Καστελλόριζο όπου κάθε μέρα μια φίλη μου μας έβαζε απ’ το κινητό της το Baby’s Got A Temper. Δεν θυμάμαι αν το είχε για ξυπνητήρι ή όχι, αλλά δεν πέρασε πρωινό που να μη μας το βάλει, καθόμασταν στην αυλή της και ακούγαμε αυτό.

Επίσης, στον Οθέλλο ακούω τη μουσική του Κορνήλιου Σελαμσή (και την προθέρμανσή του) και στο Χοροί μας Χωρεί μας ακούω από Σtella, Lowtronik και Larry Gus, μέχρι Rihanna.

Μια ταινία για να δει κανείς απόψε;

Εγώ είδα το Crash του Cronenberg, δεν το είχα δει παλιά. Σ’ αυτήν την ταινία επαναλαμβάνεται η φράση: «maybe the next one». Είναι ένας τρόπος να ζήσεις αυτός και τον καταλαβαίνω.

Μια θεατρική παράσταση που θυμάσαι;

Θυμάμαι πολλές για διάφορους λόγους! Αλλά έχω δει αρκετές παραστάσεις που τις φυλάω μέσα μου. Τη Bella Venezia του Λευτέρη Βογιατζή, ας πούμε. Είχα τρομερή αγωνία ακόμα και πριν αρχίσει και μετά συνέβησαν όλα μ’ έναν τρόπο που δημιούργησε ένα μικρό ρήγμα στο χρόνο. Θυμάμαι τις παραστάσεις του Θεάτρου του Νότου στο Αμόρε, δεν μπορώ να περιγράψω τι σήμαινε για μένα όταν ως έφηβη πρωτοπήγα σ’ αυτό το θέατρο και συνέχισα βέβαια μετά, μέχρι που έκλεισε. Θυμάμαι και τον Ιδομενέα του Roland Schimmelpfennig στο Deutsches Theater. Όταν είδα την παράσταση ο Gosch ο σκηνοθέτης της είχε πεθάνει πριν λίγο καιρό και ήταν τρομερό να ξέρω ότι αυτός ο άνθρωπος σκηνοθέτησε αυτό το κείμενο και εν τη απουσία του οι ηθοποιοί του συνέχιζαν να εκφέρουν αυτά τα λόγια. Αν θυμάμαι καλά η τελευταία φράση του έργου είναι: Ich hänge am Leben. Μια φίλη μου είπε ότι στα ελληνικά μεταφράστηκε ως: Κρέμομαι απ’ τη ζωή.

Δεν ξέρω ποιος είναι ο τρόπος να κάνεις θέατρο για να το ακούσουν οι νεκροί, για να τιμήσεις κάτι που έχεις χάσει ή στο οποίο δεν έχεις πια πρόσβαση. Δεν νομίζω πάντως ότι αμβλύνεται ποτέ ο πόνος ή η θλίψη. Απλώς αλλάζουν μορφή και αυτό θα έπρεπε να μας είναι αρκετό. Αρκετό για να απελπιστούμε ή για να είμαστε πολύ ευτυχισμένοι/ες την ίδια στιγμή.

Ένα ξεχωριστό ταξίδι;

Μ’ αρέσει πολύ το Βερολίνο και νιώθω όμορφα όταν πηγαίνω για λίγες μέρες, ας είναι καλά οι φίλοι/ες που με έχουν φιλοξενήσει.

Αυτή τη στιγμή όμως ονειρεύομαι διακοπές σε κάποιο νησί, πολλά μπάνια και ησυχία.

Μια ξεχωριστή βόλτα στην πόλη;

Μ΄ αρέσει να περπατάω, φτάνει να μην έχω βαριά τσάντα και περιορισμένο χρόνο. Κινούμαι κυρίως στο κέντρο και στο Παγκράτι.

Πότε και πως ξεχνάς τον χρόνο που περνάει;

Δεν τον ξεχνάω ούτε εγώ ούτε το σώμα μου.

Για ποιο λόγο χαμογέλασες τελευταία φορά;

Δεν θυμάμαι, γελάω πάντως πολύ συχνά. Τελευταία, μου είπαν μια καταπληκτική ιστορία για έναν άνθρωπο (γνωστό σχετικά) που είχε μια πολύ άσχημη και βίαιη εμπειρία και, ενώ υπέφερε από το σοκ και τον πόνο, εκνευρίστηκε πάρα πολύ όταν ο κύριος που πήγε να τον βοηθήσει δεν αναγνώρισε ποιος ήταν. Εκνευρίστηκε τόσο που σηκώθηκε κι έφυγε. Ακόμα κι αν δεν έγινε έτσι, αυτή η εκδοχή είναι απ’ τα πιο αστεία πράγματα που έχω ακούσει ποτέ.

Τι σου δίνει ανακούφιση στην καθημερινότητα;

Οι φίλες κι οι φίλοι, το καλό φαγητό, κάτι που θα δω/διαβάσω/ακούσω, ο ύπνος και τα όνειρα.

Τι κάνει την καθημερινότητά σου ενδιαφέρουσα;

Ευχάριστη είναι η καθημερινότητά μου όταν υπάρχει μια κάποια ελευθερία επιλογών που τη συνοδεύει πνευματική διαύγεια. Ενδιαφέρουσα τη βρίσκω πάντα γιατί είναι η ζωή μου, μια χαρά συναρπαστική μου φαίνεται εμένα για την ακρίβεια, ολόκληρο ταξίδι -θρίλερ κάποιες φορές- το να σηκωθώ το πρωί για να πλύνω τα δόντια μου. Μπορώ να μιλάω για ώρες ακόμα και για τα πιο βαρετά κομμάτια της καθημερινότητάς μου. Δεν το κάνω γιατί θα με βρίσουν οι φίλοι μου.

Η Ασπασία-Μαρία Αλεξίου είναι βοηθός σκηνοθέτη και συμμετέχει στην παράσταση του έργου Οθέλλος του William Shakespeare που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Χάρη Φραγκούλη στο Θέατρο Τέχνης.

Παράλληλα, συμμετέχει στην παράσταση Χοροί μας Χωρεί μας που παρουσιάζεται στο Σεράφειο του δήμου Αθηναίων (16, 17, 18 Μαρτίου 2019 | 20:00) από τον Κώστα Τσιούκα και την Ομάδα Χορού Έαρ 17.