Ένα ξεχωριστό βιβλίο που διάβασες τον τελευταίο καιρό; Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσει κανείς «οπωσδήποτε»;

Διάβασα πρόσφατα το βιβλίο “Πες της” του Χρήστου Οικονόμου, το οποίο με συγκίνησε βαθιά. Δυσκολεύομαι να διαλέξω ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσει κανείς οπωσδήποτε… Νομίζω ότι στην κάθε φάση της ζωής ενός ανθρώπου αντιστοιχεί κάτι διαφορετικό.

Μουσικές που αγαπάς; Το τελευταίο τραγούδι-εμμονή;

Αγαπάω τις μουσικές που με συγκινούν, τις μουσικές που με κάνουν να θέλω χορέψω, να καπνίσω, να συζητήσω, να ταξιδέψω .

Παντοτινό τραγούδι εμμονή το Romeo and Juliet των Dire Straits.

Μια ταινία για να δει κανείς απόψε;

Αν θέλει κάτι feelgood, το The holdovers του Alexander Payne. Αν θέλει κάτι πιο “σοβαρό” τότε με τα μπούνια την Έβδομη σφραγίδα του Ίνγκριντ Μπέργκμαν (αν και για απόψε ίσως να διάλεγα την Άκρη του ουρανού του Φατίχ Ακίν).

Μια θεατρική παράσταση που θυμάσαι;

Τρομερά έντονα θυμάμαι την παράσταση “Οι γειτονιές του κόσμου” σε σκηνοθεσία της Νάντιας Δαλκυριάδου και το “Μαύρο χιόνι” σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου.

Ένα ξεχωριστό ταξίδι;

Roadrip με μηχανή στην Ανδαλουσία, απ’ τα μεγάλα όνειρα…

Μια ξεχωριστή βόλτα στην πόλη;

Όλες οι βόλτες στις θέες της Αθήνας: Γαλάτσι, Πεντέλη, Υμηττός και πάει λέγοντας!

Πότε και πως ξεχνάς τον χρόνο που περνάει;

Δυστυχώς πολύ σπάνια. Ίσως σε μια παραλία στο Λιβικό, παρέα με σφακιανή πίτα και σφιχτά νεκταρίνια. Ή στον Ακάμα της Κύπρου, συζητήσεις κοιτώντας τον καθαρό έναστρο ουρανό.

Για ποιο λόγο χαμογέλασες τελευταία φορά;

Μη μπορώντας να σκεφτώ μία (ως κλασική αναποφάσιστη):

Χαμογέλασα με την μαζικότητα των τελευταίων κινητοποιήσεων για το έγκλημα στα Τέμπη

Χαμογέλασα τις προάλλες τη στιγμή που υποκλιθήκαμε με τις αδερφές μου στο τέλος της παράστασής μας και κοιταχτήκαμε ξέροντας ότι μοιραστήκαμε ξανά με άλλους ανθρώπους κάτι που μας συγκινεί.

Τι σου δίνει ανακούφιση στην καθημερινότητα;

Η πρώτη τζούρα καφέ με το πρώτο πρωινό τσιγάρο (άμα δεν γίνει στο τρέξιμο), το χουχούλιασμα με τα γατιά μου το βράδυ στον καναπέ, τα ( δυστυχώς σπάνια πια) Κυριακάτικα απογευματόβραδα που περνάω με τις φίλες μου στα διάφορα μπαλκόνια μας στην Αθήνα. Οι βόλτες με τη μηχανή με φλαμένκο, ή αράβικα ή χιπ χοπ ή πανκ ή οτιδήποτε άλλο που αγαπώ να παίζει στην ενδοεπικοινωνία.

Τι κάνει την καθημερινότητά σου ενδιαφέρουσα;

Οι αδερφές μου, οι Seven Sisters, και το πόσο μαγικό είναι να βρίσκομαι επί σκηνής με ακόμη έξι γυναίκες που μιλάμε την “ίδια γλώσσα” κάνωντας κάτι τόσο συλλογικό. Ο άνθρωπός μου και η αγκαλιά του. Η οικογένειά μου, κι ας είναι μακριά. Τα βλέμματα μοιράσματος με όσους έχω επιλέξει να έχω στη ζωή μου και με έχουν επιλέξει κι αυτοί.

Η Νικολέττα Παναγιώτου γεννήθηκε στην Λευκωσία της Κύπρου. Το 2012 μετακόμισε στην Αθήνα όπου και κατοικεί έκτοτε. Σπούδασε στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ. Εργάζεται ως ηθοποιός και ως τραγουδίστρια στο ρεμπέτικο-λαϊκό τραγούδι. Από το 2022 είναι μέλος της ομάδας Seven Sisters με τις οποίες παρουσίασαν την παράσταση “Το Μαράκι έκλασε” και αυτή την περίοδο παρουσιάζουν τη νέα τους δουλειά “Πάρανταϊζ – Η αίθουσα κλιματίζεται”.