Ο Ποπολάρος του Γρηγόριου Ξενόπουλου γράφτηκε το 1913. Ο άπελπις έρωτας δύο νέων με φόντο την επτανησιακή κοινωνία γίνεται η αφορμή για να γνωρίσουμε τους χαρακτήρες των ηρώων και να έρθουμε αντιμέτωποι με απόψεις και πράξεις που λίγο απέχουν από το σήμερα. Ένας νεαρός επαναστάτης με όνειρα και ιδανικά πνίγεται από τις τρέχουσες πολιτικές συνθήκες που εναντιώνονται σε κάθε νέα φωνή. Μία κοπέλα με ευαισθησίες που δεν κατορθώνει να ξεφύγει από τα δεσμά μιας κοινωνίας που θέλει την γυναίκα καθηλωμένη. Άνθρωποι που ελπίζουν κρυφά αλλά δεν τολμούν, άνθρωποι που εκμεταλλεύονται κάθε κατάσταση και άλλοι που δεν αφήνουν τίποτα να τους σταθεί εμπόδιο. Άνθρωποι που παλεύουν αλλά συνθλίβονται. Η Ιφιγένεια Καραμήτρου μας μίλησε για την παράσταση που σκηνοθετεί ο Θοδωρής Αμπαζής στο Θέατρο Τέχνης με την Ομάδα ΟΠΕRΑ, για την επιστροφή της στο θέατρο μετα την περσυνή απαιτητική χρονιά και τα συναισθήματα που τη συνοδεύουν, το κείμενο του Ξενόπουλου και τη δίψα για ομορφιά.

Πως είναι η επιστροφή στο θέατρο μετά από την προηγούμενη απαιτητική χρονιά;

Η επιστροφή στο θέατρο είναι αδιαμφισβήτητα ένα γεγονός τρομερά συγκινητικό. Παίξαμε θέατρο σε κλειστές αίθουσες μετά από ενάμιση χρόνο. Η συνάντηση μεταξύ θεατών και ηθοποιών συνέβη και σίγουρα κάτω απ’ τις μάσκες των θεατών υπάρχει ένα χαμόγελο που καθρεφτίζεται σίγουρα και στο βλέμμα τους.

Τι έμαθες απο αυτόν τον έντονο χρόνο που πέρασε; Είσαι αισιόδοξη για το μέλλον;

Αν κάτι μας έμαθε αυτή η ιστορία είναι το μην θεωρούμε τις παραστάσεις δεδομένες. Δυστυχώς, οι ρυθμοί της σύγχρονης ζωής μας είχαν βάλει σε μια κατάσταση που καθιστούσε πιο σημαντικό το να υπάρχεις κάπου παρά το πού  και κάτω υπό ποιους όρους, καλλιτεχνικούς και επαγγελματικούς. Το θέατρο πια δεν είναι δεδομένο, καθημερινά τα κρούσματα αυξάνονται και δεν γνωρίζουμε τι μέλλει γενέσθαι στον κλάδο μας. Αισιόδοξη θα μπορούσα να ήμουν αν και η πολιτεία με καθησύχαζε κάπως αλλά κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Αντ’ αυτού, προωθεί τη μέθοδο «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», όπου μόνο αισιοδοξία δεν σε κάνει να αισθανθείς.

Τι σε συγκινεί στο έργο του Ξενόπουλου;

Στο έργο του Ξενόπουλου «ο Ποπολάρος» με συγκινούν ιδιαίτερα οι πολιτικές διαστάσεις που δίνονται με αφορμή μια ερωτική ιστορία μεταξύ δύο νέων. Θα παραθέσω  ένα μικρό απόσπασμα  του έργου: Οι νόμπιλοι μας αγαπάνε καμιά φορά, μα όπως μπορεί ν’ αγαπάνε ένα πιστό σκυλί ή ένα όμορφο άλογο. Μας έχουν για όντα κατώτερα, προορισμένα από το Θεό -το μεγαλύτερο Αριστοκράτη- να τους δουλεύουμε, να τους διασκεδάζουμε και να τους προσκυνάμε. Τι υπόσχεση, τι λόγο, μωρέ, θέλεις να δίνει ένας δυνατός στον κατώτερο που του εξουσιάζει τη ζωή; Αν του αρέσει, θα τον κρατήσει. Αν δεν του αρέσει, θα τον γελάσει.

Πως γίνεται και μετά από τόσους αγώνες η ανθρωπότητα εξακολουθεί να έρχεται αντιμέτωπη με την κοινωνική αδικία;

Όπως λέει και το γνωστό γνωμικό, αν θες να μάθεις έναν άνθρωπο, δώσε του εξουσία. Η κοινωνική αδικία θα υπάρχει όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που διψούν για εξουσία και άνθρωποι που θα την υφίστανται καρτερικά χωρίς να κάνουν κάτι ώστε να αλλάξει αυτό.

Ο έρωτας διατηρεί την ουσία του σε κάθε εποχή ή μεταβάλλεται ανάλογα με τις εξωτερικές συνθήκες; Πως θα μπορούσαμε να τον ορίσουμε;

Θεωρώ πως ο έρωτας στην ουσία του παραμένει ίδιος σε κάθε εποχή. Αν αλλάζει κάτι είναι ο τρόπος έκφρασης ή οι ρυθμοί του. Εγώ αυτή τη στιγμή της ζωής μου θα τον όριζα ως ένα άλογο αδάμαστο που έχασε για λίγο το δρόμο του και τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα περήφανο  και φοβισμένο, μη ξέροντας πού θα πάει και αν θα χαθεί.

Στο πέλαγος της ζωής τι μας βοηθάει να επιπλέουμε;

Η λαχτάρα μας και η ελπίδα να ζήσουμε στιγμές ευτυχίας, η αναμονή του καλοκαιριού ή η αναμονή του χειμώνα, η λύτρωση μετά από μια ωραία παράσταση ή μια ωραία ταινία, οι μέρες με ήλιο που περπατάς ανέμελος, η μυρωδιά μετά από τη βροχή ή η μυρωδιά του αγαπημένου μας φαγητού ή του καφέ και άλλα τέτοια μικρά που χρωματίζουν τις ζωές μας.

Ποιο ήταν το προσωπικό κέρδος από αυτή την δουλειά;

Το μεγαλύτερο κέρδος ήταν η συνεργασία με το Θοδωρή, την Έλσα, την Ελεάνα, τον Γιάννη, τον Παντελή, την Μαρία και τον Νίκο και η χαρά του να βρίσκομαι σε μια τόσο όμορφη παράσταση που μου ξεκλειδώνει καθημερινά νέους ορίζοντες.

Τι σου δίνει δύναμη και πίστη;

Η αγάπη μου για τη δουλειά, το απύθμενο της υποκριτικής, το ότι υπάρχουν τόσα πολλά που ονειρεύομαι να κάνω και όλα αυτά που ανέφερα στην προ-παραπάνω ερώτηση.

Φωτογραφίες: Cue

Ο Ποπολάρος
Του Γρηγορίου Ξενόπουλου

Διασκευή Έλσα Ανδριανού
Σκηνοθεσία/ Πρωτότυπη μουσική Θοδωρής Αμπαζής
Σκηνικά-Κοστούμια Ελένη Μανωλοπούλου
Φωτισμοί Αλέκος Αναστασίου
Συνεργασία στη σκηνοθεσία Ελεάνα Τσίχλη

Ερμηνεύουν

Ζέππος Γιάννης Καράμπαμπας
Έλντα Ιφιγένεια Καραμήτρου
Μαρινέρης Παντελής Δεντάκης
Μαρινέραινα Μαρία Παρασύρη
Κόντε Ντιμάρας Νίκος Αλεξίου

Ημέρες και ώρες παραστάσεων

9, 10, 11, 18, 25 Δεκεμβρίου & 1 Ιανουαρίου στις 21.15

8, 12, 19, 26 Δεκεμβρίου & 2 Ιανουαρίου στις 20.00

Τιμές εισιτηρίων
Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 15 Ευρώ / 10 Ευρώ (μειωμένο) / 8 Ευρώ (άνεργοι)
Σάββατο: 18 Ευρώ / 12 Ευρώ (μειωμένο και ανεργίας)
Κυριακή: 16 Ευρώ / 12 Ευρώ (μειωμένο και ανεργίας)
Προσκλήσεις-Ατέλειες: 3 Ευρώ συνεισφορά στα έξοδα του θέατρου
Μειωμένα εισιτήρια για φοιτητές, άτομα κάτω των 23 ετών και άνω των 65