Η νεότητα έχει ορμή και πάθος και κέφι. Έχει αυθορμητισμό, μιλάει ειλικρινά, και αγγίζει με σαφήνεια. Έχει ταλέντο, αγαπά το θέατρο, χορεύει και φυσικά, τραγουδάει. Η νεότητα είναι ηλικία και είναι κατάσταση που μπορούμε να επιλέγουμε ξανά και ξανά και να διατηρούμε σε όλη μας τη ζωή για να καταφερνούμε να απολαμβάνουμε ουσιαστικά την διαδρομή. Η Ιωάννα Λέκκα μας μίλησε για την παράσταση Tanz-Οι περιπέτειες μίας νεότητας που θα παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Γιάννη Παναγόπουλου στο Red Jasper Cabaret Theater, τον νέο χώρο της Αθήνας, για την αλήθεια της νεότητας και για την πίστη της στις συναντήσεις που μας οδηγεί το ένστικτό μας.

Μίλησέ μας για το Red Jasper Cabaret Theater που ξεκινάει τώρα την λειτουργία του.

Ο χώρος αυτός βρίσκεται εκεί που ήταν η Β΄σκηνή του Θεάτρου Κεφαλληνίας. Τον έχει αναλάβει η Χριστίνα Χατζηνικολάου και τον φτιάχνει από την αρχή. Είναι ένας μικρός χώρος με μπαρ, με αισθητική cabaret από άλλη εποχή, που θα φιλοξενεί διαφόρων ειδών θεάματα. Εμείς έχουμε μία θεατρική παράσταση!

Η δική σας παράσταση;

Βασίζεται στο πρώτο έργο του Κλάους Μαν, υιού του Τόμας Μαν, Ο ευλαβικός χορός. Ο τίτλος της παράστασής μας είναι Tanz, Οι περιπέτειες μιας νεότητας. Tanz σημαίνει χορός. Ο συγγραφέας έγραψε το έργο σε ηλικία δεκαεπτά χρονών. Περιλαμβάνει πολλά βιογραφικά του στοιχεία και έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Με την πρώτη ανάγνωση ένιωσα σαν να διαβάζω ταυτόχρονα τρία έργα διαφορετικά. Μιλά για την νιότη, την ζωή που την χαρακτηρίζει και την ουσία της. Το εντυπωσιακό είναι πόσο σύγχρονο μοιάζει! Πόσο μας αφορά το τι συμβαίνει με τα νιάτα και που οι νέοι ψάχνουν διεξόδους για να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις της καθημερινότητας, ενώ η ουσία είναι αλλού. Ο συγγραφέας είχε μια μεγάλη κόντρα με τον πατέρα του και έφυγε από το σπίτι. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τον ήρωα του βιβλίου και του έργου. Πάει στο άγνωστο να βρει ποιος είναι και που πατάει. Τώρα που πλησιάζουν οι μέρες για να ανέβει η παράσταση, ξαναδιαβάζω το έργο για να διατηρώ μέσα μου την ατμόσφαιρά του και σκέφτομαι πως και εγώ το ίδιο έκανα. Στα δεκαοχτώ ήρθα στην Αθήνα και είπα πάμε.

Ο ρόλος σου;

Είναι η Φραντσίσκα, ένα κορίτσι που δουλεύει στο cabaret και έχει φτιάξει όλο τον κόσμο της εκεί. Είναι νομίζω, μία μαχήτρια της ζωής. Είναι ένα μαγκάκι, αλλά με μεγάλη ευαισθησία και πάθος. Η ευαισθησία της είναι πολύ εσωτερική. Επειδή εκείνη δεν είχε στην ζωή της τρυφερότητα, την δίνει η ίδια απλόχερα. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι.

Πως διαχειριστήκατε αυτό το τόσο απαιτητικό υλικό ώστε να γίνει παράσταση;

Όντως είναι ένα σύνθετο και μεγάλο έργο. Μας βοήθησε πολύ ο Νίκος Ζιώγας που είναι σύμβουλος δραματουργίας και έπειτα σαν ομάδα, μαζί με τον σκηνοθέτη μας, συνειδητοποιήσαμε πως πράγματι είναι μια ιστορία που θέλουμε να πούμε. Επιλέξαμε τα κομμάτια που μας αφορούν βαθιά, τα βάλαμε σε σειρά και φτιάξαμε το κείμενό μας. Έχουμε συμπεριλάβει και ανεξάρτητα κείμενα που συνδέονται και συμπληρώνουν, καθώς και τραγούδια. Το έργο είναι μία αναζήτηση, πράγμα το οποίο έχει και κάτι σκοτεινό. Θέλουμε η μουσική να ελαφραίνει το σκοτάδι όπου υπάρχει. Νομίζω το αποτέλεσμα είναι πολύ ωραίο!

Αν αποδίδαμε στην νεότητα ένα χαρακτηριστικό, ποιο θα ήταν;

Νομίζω ο αυθορμητισμός.

Χάνεται με την ενηλικίωση;

Μάλλον ναι. Καθώς μεγαλώνω, παρατηρώ ότι -ευτυχώς ή δυστυχώς- σκέφτομαι πολύ σε αντίθεση με τα παιδιά που κινούνται χωρίς καμία άμυνα και απολύτως ειλικρινά. Χάνεται ο αυθορμητισμός μεγαλώνοντας και η αλήθεια είναι ότι η ουσιαστική επαφή τον έχει ανάγκη.

Η νεότητα είναι ηλικία ή κατάσταση που μπορούμε να επιλέξουμε για τον εαυτό μας;

Και τα δύο για μένα. Σίγουρα ισχύει και το δεύτερο, η νεότητα σαν κατάσταση που μπορούμε να βρεθούμε και να είμαστε καλά με αυτό που είμαστε. Να αφαιρέσουμε όμως, τα περιττά που μαστίζουν την εποχή μας και δεν μας αφήνουν να γευτούμε κάτι πραγματικά.

Ο ήρωας του έργου ξεκινά για την προσωπική του αναζήτηση. Η αξία σε αυτό βρίσκεται στην διαδικασία της αναζήτησης ή σε αυτό που πιθανώς να βρει;

Στην διαδικασία ξεκάθαρα. Σύμφωνα με την ανάγνωση που κάνω στο έργο, αυτός ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να μαζέψει τα κομμάτια του και να φτιάξει το παζλ της ζωής του χωρίς το ταξίδι της αναζήτησης. Και πάλι, αν ανακαλέσω την δική μου εμπειρία που ήρθα μόνη μου στην Αθήνα να ξεκινήσω να προσπαθώ κάτι, δεν αφαιρούσα τίποτα από όλα αυτά τα χρόνια γιατί με έκαναν αυτό που είμαι και με έφεραν εδώ που είμαι. Έχει πολύ μεγάλη αξία η διαδρομή. Και η στιγμή. Το εδώ και τώρα.

Τι νέο έμαθες για τον εαυτό σου από αυτή την δουλειά;

Πολλά. Κυρίως έμαθα -και μαθαίνω- να δουλεύω με τις ισορροπίες και να μάθω να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους χωρίς να είμαι καχύποπτη. Αφέθηκα στην ομάδα. Ο σκηνοθέτης μας, ο Γιάννης Παναγόπουλος, μας εμπιστεύτηκε πάρα πολύ, μας επέλεξε για αυτό που είναι ο καθένας μας και αυτό θέλει να φέρουμε στην παράσταση ερχόμενοι αντιμέτωποι με τον εαυτό μας -πράγμα το οποίο μπορεί να γίνει και τρομακτικό στην αρχή. Με βοήθησε να εμπιστευτώ την ομάδα και τον δρόμο που παίρνει με την κοινή μας ενέργεια. Τον ευχαριστώ και τον θαυμάζω γι αυτό.

Ποιον θεωρείς σημαντικότερο αγώνα στην εποχή μας;

Να αντιστεκόμαστε. Ό,τι κι αν περιλαμβάνει αυτή η λέξη μέσα. Και να προσλαμβάνουμε τα πράγματα μέσα από το συναίσθημα. Για μένα είναι μία αντίσταση να αντιλαμβάνομαι τα πράγματα μέσα από το συναίσθημα γιατί νομίζω ότι μας θυμίζει πως ζούμε πραγματικά.

Πως είναι να σαι καλλιτέχνης σ΄αυτή την εποχή;

Εγώ δεν σκέφτομαι ότι είμαι καλλιτέχνης. Απλά κάνω κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ και δεν μπορώ να ζήσω αλλιώς. Με αυτόν τον τρόπο νιώθω πως μέσα σε όλο αυτό το δύσκολο πράγμα που ζούμε, μπορώ να ανθίζω κάποιες φορές. Η εποχή είναι δύσκολη, υπάρχει πολύ αναβολή, ανασφάλεια, πάμε προς τα κάπου και ανακαλύπτουμε ότι δεν είναι αυτό το σωστό και όλο αυτό αφαιρεί από το να είναι κανείς καλλιτέχνης.

Τι άλλο χαρίζει στη ζωή σου η τέχνη;

Τεράστια ελευθερία. Και καύλα. Φυσικά όχι συνέχεια, απλά υπάρχουν στιγμές που το νιώθω αυτό και είναι η απόλυτη αποζημίωση.

Τι σου δίνει πίστη στην καθημερινότητα;

Το να βρίσκω ανθρώπους που μπορώ να μιλήσω την ίδια γλώσσα. Το μοίρασμα, που δεν είναι καθόλου αυτονόητο. Όταν βρίσκω έναν άνθρωπο που δεν χρειάζεται να πούμε πολλά και υπάρχει ένα ένστικτο και από τους δύο, μου δίνει δύναμη. Νιώθω πως υπάρχει ελπίδα.

Φωτογραφίες Cue

Tanz-Οι περιπέτειες μίας νεότητας

Κάθε Παρασκευή & Σάββατο

Red Jasper Cabaret Theatre

Κεφαλληνίας 18, Κυψέλη

Συντελεστές:

Παραγωγή: Red Jasper Cabaret Theatre

Σκηνοθεσία: Γιάννης Παναγόπουλος

Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας

Σύμβουλος δραματουργίας: Νίκος Ζιώγας

Μουσική επιμέλεια- σύνθεση: Βασίλης Παναγιωτόπουλος

Σκηνικά- Κοστούμια: Δήμος Κλιμενώφ

Κίνηση: Γιάννης Μίχος

Φωτισμοί: Γιάννης Κωνσταντακόπουλος

Βοηθός σκηνοθέτη: Θεόφιλος Σπηλιόπουλος

Συνεργάτης ενδυματολόγος: Μαρία- Σεσίλ Ιγγλέση

Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή

Αφίσα: Χρήστος Συμεωνίδης

Ηθοποιοί: Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος, Μικές Γλύκας, Ιωάννα Λέκκα, Χρήστος Σταθούσης και η Holly Grace