Ένα ξεχωριστό βιβλίο που διάβασες τον τελευταίο καιρό; Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσει κανείς «οπωσδήποτε»;

Τελευταία διάβασα το Συμπόσιο του Πλάτωνα και το συνιστώ ανεπιφύλακτα (και βασικά δεν καταλαβαίνω γιατί έπρεπε να φτάσω στα 25 μου για να το διαβάσω, και δεν αποτελεί βασικό στοιχείο της εκπαιδευτικής διαδικασίας μας). Το βιβλίο που πρέπει για μένα να διαβάσει κανείς «οπωσδήποτε» είναι βασικά ο μαραθώνιος των 7 τόμων του «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» του Μαρσέλ Προυστ. Νομίζω δεν μπορεί να υπάρχει άνθρωπος μετά την ανάγνωση αυτού του έργου που να μην έχει βαθιά και ανεξάντλητη επιθυμία για ζωή! Μπορεί ο Προυστ να έχει μελαγχολικά στοιχεία και υπερευαισθησίες σε βαθμό πεσιμισμού αλλά δεν είναι αυτά ο πυρήνας του κειμένου. Και μόνο η καταγραφή, πραγματική και μυθοπλαστική, αναμνήσεων ζωής με απόλυτα αναλυτικό και συγκεκριμένο τρόπο, με απίστευτο βάθος, και μάλιστα σε έκταση 7 τόμων(!), μόνο λατρεία για τη ζωή προσδίδει.

Μουσικές που αγαπάς; Το τελευταίο τραγούδι-εμμονή;

Στοιχεία που μ’ αρέσουν μπορώ να βρω δε διάφορα μουσικά είδη και αναλόγως και τη φάση που βρίσκομαι στη ζωή μου, αλλά ο πυρήνας μου από μικρό παιδί και που δεν έχει αλλάξει είναι ροκ και πάλι ροκ! Βάζοντας και το metal ιδίωμα μέσα! Μεταλάς από μικρός!
Το τελευταίο τραγούδι – εμμονή μου, ήταν «Η νέα Βαρβαρότητα» των Παυλίδης & B-Movies και Αγγελάκα.

Μια ταινία για να δει κανείς απόψε;

Επειδή δεν είναι μία θα με συγχωρέσεις και θα προτείνω κάτι που όπου σταθώ και όπου βρεθώ το λέω. Όποιος δεν έχει ξεκινήσει την σειρά Westworld να την ξεκινήσει χθες!!

Μια θεατρική παράσταση που θυμάσαι;

Το θερμοκήπιο του Πίντερ, του Λευτέρη Βογιατζή. Δεν μπορώ να το εξηγήσω ακόμα. Δεν είναι απ’ τις καλύτερες παραστάσεις που έχω δει, δεν είναι η αγαπημένη μου, αλλά ακόμα μέχρι σήμερα είναι η παράσταση που θυμάμαι πιο έντονα από οποιαδήποτε άλλη. Σαν να μου αποτυπώθηκε ασυνείδητα. Εικόνες, στιγμές, αισθήσεις.

Ένα ξεχωριστό ταξίδι;

Δυστυχώς αυτό είναι το παράπονό μου. Δεν έχω ταξιδέψει πολύ. Θα τονίσω τις στιγμές που έχω βρεθεί στη Θεσσαλονίκη που για εμένα αν ένιωθα ασφαλής από άποψη εργασίας, μπορεί και να πήγαινα να μείνω μόνιμα. Και επίσης τις φόρες που πηγαίνω στη Νάξο στο εξοχικό του κολλητού μου φίλου. Με αυτόν τον άνθρωπο γενικά νιώθω όταν είμαστε μαζί σαν να είμαστε μακριά από όλους και από όλα, ακόμα κι αν βρισκόμαστε σε μεγάλη παρέα. Πόσο μάλλον όταν είμαστε και στη Νάξο.

Μια ξεχωριστή βόλτα στην πόλη;

Δύσκολη ερώτηση γιατί για κάποιο λόγο έχω καταλάβει ότι εμπνέω τη διάθεση βόλτας στον κόσμο γύρω μου, οπότε έχω κάνει πολλές! Και ερωτικές, και φιλικές και μοναχικές. Θα ξεχωρίσω για τώρα την φορά που περπατούσα μόνος σε μια άδεια Πανεπιστημίου (δε θυμάμαι για ποιο λόγο την είχαν κλείσει) και μάλιστα ήταν σχεδόν λίγο πριν ξημερώσει, και τη διέσχισα ολόκληρη μόνος, χωρίς κανέναν γύρω, αφού ξάπλωσα και στη μέση του δρόμου για λίγη ώρα. Και έβρεχε κιόλας.

Πότε και πως ξεχνάς τον χρόνο που περνάει;

Όταν βιώνω κάτι έντονα. Αυτό εκ των πραγμάτων συμβαίνει πιο συχνά με την διαδικασία του θεάτρου. Τη στιγμή που κάνω πρόβα ή παίζω. Αλλά η αλήθεια είναι ότι με συγκινεί περισσότερο όταν συμβαίνει σε μια συνθήκη της ζωής. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ο έρωτας. Παρόλο που την πνευματική και υπαρξιακή ανάταση που βιώνω στο θέατρο δεν μπορώ να τη βιώσω πουθενά. Παρόλα αυτά με συγκινεί πολύ περισσότερο όταν μια κατάσταση ζωής αγγίζει με κάποιο τρόπο, έστω και πλασματικά, την αθανασία.

Για ποιο λόγο χαμογέλασες τελευταία φορά;

Ο σκύλος μου τελευταία έχει αποκτήσει ένα καινούργιο μπαλάκι που δεν μπορεί να το αποχωριστεί, και τον είδα τις προάλλες να κοιμάται στο κρεβάτι του με το μπαλάκι στο στόμα.

Τι σου δίνει ανακούφιση στην καθημερινότητα;

Η δουλειά μου, ένα ποτό με έναν φίλο, και ένα φιλί.

Τι κάνει την καθημερινότητά σου ενδιαφέρουσα;

Η δουλειά μου και πάλι. Γιατί δεν είναι δουλειά. Εργασιακά είναι, γιατί από αυτήν ζω και δε δέχομαι να μην αμείβομαι γι αυτό (εκτός αν το επιλέξω εγώ), αλλά στην ουσία δεν είναι δουλειά για ‘μένα. Είναι ζωή, και τρόπος ζωής. Και για αυτό την έχω επιλέξει. Για να είναι η καθημερινότητά μου ενδιαφέρουσα.

Ο Ερρίκος Μηλιάρης συμμετέχει στην παράσταση Το κοντσέρτο των δασών: ένα vertigo από ξερόφυλλα σε σκηνοθεσία Όμηρου Πουλάκη που θα παρουσιαστεί στο Κηποθέατρο Παπάγου στις 15/9.

Φωτογραφία: Γεωργία Πονηράκου