Η Λίλα Μπακλέση είναι ένας άνθρωπος της εποχής μας. Μιας εποχής που θέλει ανήσυχους ανθρώπους που αναζητούν την βαθύτερη αλήθεια, αντιμετωπίζουν με θάρρος τα ερωτήματα και με τόλμη τις συγκυρίες. Μιας εποχής που δεν χαρίζει, αλλά δίνει χώρο σε αυτούς που δουλεύουν σκληρά και διεκδικούν. Μιας εποχής που επιβάλλει να στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο ουσιαστικά. Βρεθήκαμε λίγο μετά την έναρξη των παραστάσεων του πολυαγαπημένου έργου του Τηλέμαχου Τσαρδάκα, Οι κάτω απ΄τ΄αστέρια που παρουσιάζεται στο Σύγχρονο Θέατρο και την επιστροφή της σε αυτό και μιλήσαμε για τον χρόνο που πέρασε και όλα όσα άφησε πίσω του, για την γενιά μας και την πίστη της στο καλύτερο, για τον έρωτα και την αέναη δύναμή του.

Πως είναι η επιστροφή στο θέατρο μετά από τόσο καιρό, τόσο στις πρόβες όσο και ως προς την επαφή με τους θεατές;

Νομίζω ότι είχαμε τόσο μεγαλή ανάγκη να βρεθούμε και πάνω στην σκηνή με τον Κωνσταντίνο και στην συνδιαλαγή που συμβαίνει όταν υπάρχει κοινό στην παράσταση που νιώθω υπέροχα. Σαν μικρό παιδιάκι νιώθω. Κάθε μέρα τσιμπιέμαι και αναρωτιέμαι αν θα γίνει κάτι και θα μου το πάρουν παλι πίσω. Δεν θα αφήσω να μου το πάρει κανείς πίσω!

Πως ήταν όλο αυτό το διάστημα για σένα; Τι σε απασχόλησε περισσότερο;

Η δουλειά με απασχόλησε πάρα πολύ. Ήταν η πιο δύσκολη φάση της ζωής μου. Με έσωσε που έκανα βιντεάκια μαγειρικής στο Instagram, έμαθα λίγο μοντάζ, είχα να ασχοληθώ με κάτι, αλλά δεν μπορώ χωρίς δουλειά. Μου αρέσει να ταξιδεύω και να δουλεύω. Και ένα άλλο που με τσάκισε ήταν που δεν μπορούσα να δω την οικογένειά μου. Έκανα να τους αγκαλιάσω πάνω από χρόνο.

Κατά τη διάρκεια της καραντίνας είχαμε πολύ σημαντικά γεγονότα στον χώρο του θεάτρου. Κάποια που πήραν τον δρόμο της δικαιοσύνης και κάποια που αφορούν στην καλύτερη οργάνωση και τον συνδικαλισμό των ηθοποιών. Πως τα είδες όλα αυτά;

Νομίζω ότι είναι πιο εύκολο να πάρεις τηλεοπτικό χρόνο όταν είσαι αναγνωρίσιμο πρόσωπο, οπότε ξεκίνησε από εκεί από κάποιες πάρα πολύ δυνατές γυναίκες που μίλησαν για περιστατικά βίας που αντιμετώπισαν και μόνο καλό το θεωρώ. Ελπίζω ότι θα οδηγηθούμε σε μία άλλη εποχή και εύχομαι να γίνει και σε άλλους κλάδους. Πάρα πολλοί άνθρωποι μου λένε ότι ο χώρος του θεάτρου είναι πολύ δύσκολος, αλλά η αλήθεια είναι ότι τέτοια περιστατικά συμβαίνουν παντού. Προσπαθώ κι εγώ να στηρίξω τους ανθρώπους που έκαναν αυτήν την κίνηση όσο πιο πολύ μπορώ και παράλληλα, βασιζόμαστε πολύ στο σωματείο μας. Μετά από χρόνια νιώθω πολύ περήφανη που είμαστε σε αυτό το σωματείο. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά.

Φαίνεται μία τάση ισχυροποίησης τον τελευταίο καιρό στο σωματείο.

Αρκετοί φίλοι και συνάδελφοι -και ο Κωνσταντίνος που είμαστε μαζί στην παράσταση- έχουν κάνει πάρα πολλή δουλειά ώστε να μπορούμε κι εμείς οι υπόλοιποι να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας πιο εύκολα. Μπορεί κάποιος να μπορεί να διεκδικήσει αυτό που θέλει, αλλά όταν το κάνεις συλλογικά δεν μπορεί κανείς να σου πει ότι αυτό που ζητάς είναι παράλογο. Υπάρχουν νόμοι και πλαίσιο για τις διεκδικήσεις μας.

Πιστεύεις ότι έγινε ένα βήμα προς το καλύτερο δηλαδή.

Ναι. Μακάρι να κρατήσει γιατί το θέλουμε όλοι.

Από όλο αυτό που περάσαμε το τελευταίο διάστημα, πιστεύεις ότι μάθαμε κάτι;

Δεν ξέρω. Ελπίζω. Εγώ σίγουρα έμαθα πολλά. Το πόσο ανάγκη έχω την ανθρώπινη επαφή, πόσο ανάγκη έχω το να μπω σε ένα αεροπλάνο και να φύγω, ακόμα και το να πάω μια βόλτα, ότι ώρα θέλω. Αυτό ήταν το πιο τρομακτικό! Πέρασα το διάστημα της καραντινάς στο Λονδίνο και όταν ήρθα για εάν μήνα πέρυσι στην Ελλάδα, υπήρχε απαγόρευση κυκλοφορίας από τις 9 το βράδυ και παρατήρησα ότι όλοι το είχαν συνηθίσει. Ήταν εξωφρενικό! Με πολλή μεγάλη ευκολία το δλωσαμε αυτό το δικαιώμά μας.

Διάβασα κάπου ότι η γενιά μας χαρακτηρίζεται από μία έλλειψη ελπίδας. Νομίζεις ότι ισχύει;

Εγώ επιλέγω να είμαι αισιόδοξη. Φυσικά μας έχουν κόψει τα φτερά, αλλά πιστεύω πολύ στη γενιά μας και στις γενιές που έρχονται. Κάθε γενιά είναι καλύτερη σε κάποια πράγματα. Η δική μας και η επόμενη, νιώθω πως αυτή τη στιγμή κάπως εδραιώνουν την θέση τους στον σύγχρονο κόσμο. Είμαστε οι πρώτες γενιές που θέλουμε να αγωνιστούμε για τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, είμαστε η γενιά που θέλει η γυναίκα να είναι απελευθερωμένη σε όλα τα επίπεδα. Είμαι αισιόδοξη σε σχέση με αυτό το θέμα. Ενώ βλέπω ότι μεγάλο μέρος της κοινωνίας συντηρητικοποιείται, βλέπω και ένα φως.

Πως μπορούμε να εκδημοκρατίσουμε την καθημερινότητά μας;

Νομίζω πως αυτό που έγινε με το ΣΕΗ, άλλαξε την καθημερινότητα των ηθοποιών. Είχε συμβεί κάτι μια φορά σε ένα γύρισμα που το είχα βρει υπέροχο! Είχα πάει πρώτη μέρα για γύρισμα και ένας τεχνικός μου είπε πως έχουν συνεννοηθεί όλοι οι συντελεστές αν δεν πληρωθούν τις μέρες που έπρεπε, να απέχουν από το γύρισμα. Με ρώτησε αν είμαι μέσα σε αυτό και είπα φυσικά. Μου φάνηκε υπέροχο. Κοίτα να δεις πως έγινε και πληρωθήκαμε όλοι στην ώρα μας! Νομίζω η καθημερινότητά μας εκδημοκρατίζεται με μικρές κινήσεις αλληλεγγύης και συσπείρωσης.

Είναι πιο γόνιμο για τον άνθρωπο να αποδέχεται την ροή της καθημερινότητας ή να αντιστέκεται;

Πιστεύω σε έναν συνδυασμό. Νομίζω προσαρμόζεσαι στην καθημερινότητά σου -εννοείται δεν μιλάμε για ειδικές περιπτώσεις ανθρώπων- και να προσπαθείς να την κάνεις όσο καλύτερη γίνεται. Αυτό βέβαια για να γίνει πρέπει να θες να συντονιστείς και με τους ανθρώπους γύρω σου, ακόμα και με τον άγνωστο. Το πως θα φερθείς μέσα στο μετρό ή όταν οδηγείς είναι μία πολιτική πράξη. Έτσι νιώθω ότι πρέπει να πορεύομαι.

Κάνετε μία παράσταση για τον έρωτα και την απώλειά του. Στην δική μας εποχή τι θέση έχει ο έρωτας;

Νομίζω ο έρωτας δεν χάνει την αίγλη του πότε. Είμαστε σε μία εποχή που συνειδητοποιούμε πόσο σημαντικός είναι. Ελπίζω να συνειδητοποιήσουμε και πόσο σημαντικό είναι να εφευρίσκεις συνέχεια καινούργιους τρόπους για να διατηρείς τον έρωτα. Και βέβαια, είναι πολύ σημαντικό σε κάθε σχέση- όταν τελειώσει κάτι να μπορείς να πάρεις την απόφαση του να φύγεις.

Πως θα μπορούσαμε να ορίσουμε τον έρωτα;

Ορίζεται; Είναι αυτό που λέει στην παράσταση: “Η κοιλιά μου μέσα της με γαργαλούσε και σε αυτές τις περιπτώσεις οι κοιλιές δεν κάνουν ποτέ λάθος”. Δεν ορίζεται.

Γιατί έχει αγαπηθεί τόσο αυτή η παράσταση και από εσάς και από τους θεατές;

Γιατί είναι μια παράσταση απλή. Ειναι ένα ζευγάρι που τσακώνεται και ο καθένας προσπαθεί να υπερασπιστεί τις αποφάσεις του. Και γιατί αλλάζει συνέχεια. Δεν έχει καμία σχέση η παράσταση της Δευτέρας με την Τρίτη ακόμα κι αν λέμε τα ίδια λόγια. Η επιλογή μας σκηνοθετικά ήταν ότι αυτοί οι άνθρωποι τσακώνονται. Όλοι μας, όταν τσακωνόμαστε δεν το κάνουμε με τον ίδιο τρόπο. Οπότε κάθε φορά που ανεβαίνουμε πάνω στην σκηνή βλέπω εγώ που θέλει να το πάει ο Κωνσταντίνος και εκείνος που θέλω να το πάω εγώ και έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον αυτό το πράγμα. Πιστεύω για αυτό έρχονται θεατές και δεύτερη και τρίτη φορά για να δουν την παράσταση.

Η επιστροφή στην τηλεόραση;

Πολύ ωραία! Είμαι πολύ τυχερή. Μου έλειψε πάρα πολύ. Γύρισα με πολύ καλές συνθήκες. Είναι μία πολύ καλογραμμένη σειρά με εξαιρετικούς συναδέλφους που με αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή. Και είναι εποχής που μου αρέσει πολύ. Απολαμβάνω την τηλεόραση στην καθημερινότητά μου, το να ξυπνήσω το πρωί και να πάω στο γύρισμα. Νομίζω ότι μαθαίνω όλο και περισσότερα πράγματα που μπορώ να τα χρησιμοποιήσω μετά. Νιώθω σαν να κάνω μία σχολή κινηματογράφου κάθε φορά.

Τι αποτελεί για σένα εκρηκτικό υλικό;

Πάλι για τον έρωτα θα μιλήσω. Με είχαν ρωτήσει τι μπορεί να σου χαρίσει ο έρωτας και σκέφτηκα αυτό. Το να μπορείς να αφεθείς απόλυτα σε έναν άλλο άνθρωπο είναι τρομακτικό και υπέροχο. Μπορούμε όμως να το κάνουμε; Αν τα καταφέρουμε, φτάνουμε στη θέωση.

Είσαι αισιόδοξη;

Είμαι με τις μέρες μου. Επίλέγω να είμαι αισιόδοξη. Αλλιώς δεν γίνεται, δεν θα μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι. Επιλέγω να είμαι αισόδοξη, αλλά είμαι και ρεαλίστρια.

Τι σου δίνει δύναμη και πίστη για το μέλλον;

Οι άνθρωποί μου. Η οικογένειά μου, οι φίλοι μου. Και ένας περαστικός μπορεί να με κάνει να νιώσω καλά για να πω την αλήθεια. Όταν βλέπω να συμβαίνει κάτι όμορφο, νιώθω καλά.

Επόμενα σχέδια;

Θα είμαι σε μία παράσταση στο Μικρό Θέατρο του Κεραμεικού, ένα καινούργιο θέατρο στην Ευμολπιδών, σε σκηνοθεσία Λητώς Τριανταφυλλίδου. Είναι ένα έργο του Γκιγιέρμο Καλντερόν που λέγεται Villa και θα παίζω με την Νατάσα Εξηνταβελώνη και την Αγγελική Πασπαλιάρη. Έχουμε ήδη ξεκινήσει πρόβες και θα ανέβει μέσα στον Δεκέμβρη. Είναι ένα έργο για τις γυναίκες που βασανίστηκαν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Πινοσέτ στη Χιλή.

Ακούστε το Podcast εδώ: 

Βίντεο & Φωτογραφίες: Κωνστατίνος Γκιώνης

ΟΙ ΚΑΤΩ ΑΠ’ Τ’ ΑΣΤΕΡΙΑ του Τηλέμαχου Τσαρδάκα στο Σύγχρονο Θέατρο