Κοινός Παρονομαστής του Σωτήρη Τσαφούλια
Τέσσερις άνδρες, άγνωστοι μεταξύ τους, βρίσκονται σε ένα επαρχιακό καφενείο. Ο Πλάτωνας, ο καφετζής, “70 χρονών αλλά Πλάτωνας” όπως λέει και ο ίδιος, ο Αλέξανδρος ένας άνδρας ήσυχος που κάθεται μπροστά στο laptop του, ο Δημήτρης ένας κομψός και μετρημένος άνθρωπος και ο Νίκος ένας πιο κοφτός και μάτσο άνδρας. Τέσσερις άνδρες κι ένας, άγνωστος αρχικά, κοινός παρονομαστής.
Παρακολουθούμε τις συζητήσεις τους σε σχέση με την ζωή, τα χρόνια, τον έρωτα και με κεντρικό άξονα τις γυναίκες. Μια ταινία, θα την έλεγα, φιλοσοφική, που σε βάζει σε σκέψεις και σε αφήνει με ένα δάκρυ και ένα γλυκό χαμόγελο.
«… η πραγματική αγάπη είναι να αγαπάς κάποιον τυφλά και απόλυτα, αδιαφορώντας για το πώς σου φέρεται ή τι σου έχει κάνει… για να αγαπάς έτσι ή σκύλος πρέπει να είσαι ή γονιός…»
Έχω αγαπήσει την σκηνοθεσία του Σωτήρη Τσαφούλια γενικότερα αλλά σε αυτήν την ταινία νομίζω πως έκανε κάτι θαυμαστό. Όλη η ταινία διαδραματίζεται μέσα στο καφενείο, κάτι που θα μπορούσε να κουράσει στο πρώτο τέταρτο, παρόλ’αυτά έχει τόσο ενδιαφέρον και δεν αφήνει τον θεατή να βαρεθεί.
Οι πρωταγωνιστές είναι διαλεγμένοι ένας ένας, ο καθένας για τον κατάλληλο ρόλο. Από τον Αντώνη Αντωνίου στον ρόλο του γλυκού, σοφού Πλάτωνα, στον Βλαδίμηρο Κυριακίδη επιπόλαιο, “βαρβάτο” άνδρα Νίκο και από τον “κουστουμάτο” Ρένο Χαραλαμπίδη ως Δημήτρη στον χαλαρό, αγκαλιασμένο από το laptop του Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, Αλέξανδρο, είναι όλοι υπέροχοι! Η Μαρκέλλα Γιαννάτου είναι επίσης πολύ καλή και αποδίδει εκπληκτικά τα αισθήματα του χαρακτήρα της.
Η μελαγχολική, ατμοσφαιρική μουσική του Αντώνη Μιτζέλου ντύνει κατάλληλα την ταινία.
Tip: Η ταινία υπάρχει στο YouTube, ανεβασμένη από τον ίδιο τον σκηνοθέτη.