Η χαμένη μελωδία της οικειότητας / Ένα κείμενο με αφορμή την παράσταση Αέρας
Η Νόρα και η Έντα, δύο αδελφές που δεν επικοινωνούν εδώ και χρόνια, ξαναβρίσκονται με αφορμή το θάνατο της μητέρας τους. Η επανένωσή τους θα μπορούσε να κουβαλάει πόνο, μίσος και θυμό. Τους χωρίζει η απόσταση, αλλά και διεκδικήσεις μιας αναπάντεχης κληρονομιάς. Συζητώντας επαναφέρουν ανταγωνιστικές σχέσεις, διαφορετικές τοποθετήσεις ανάμεσα στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, ιδιοτελείς σκοπούς, παράπονα κρατημένα για χρόνια στο συρτάρι.
Αλλιώς ιδωμένη, η επανένωσή τους θα μπορούσε να είναι μια συζήτηση που συνοδεύει το τσάι τους. Με την ευπρέπεια να κρατάει σφραγισμένα αυτά που τις πληγώνουν.
Το σμίξιμό τους ωστόσο μας επιφύλασσε μια διαφορετική διαχείριση αυτού που χρειάζεται να μοιραστεί ανάμεσα στα αδέλφια. Ούτε δράμα, ούτε καθωσπρεπισμός. Οι δύο αδελφές ξεστόμισαν αυτά που τους ενώνουν. Η παιδική τους ηλικία έγινε καταφύγιο αναμνήσεων. Οι κοινές τους εμπειρίες ελάφρυναν τα βαριά τους συναισθήματα. Εκεί που οι λέξεις σημάδευαν με φθόνο τον αντίζηλο, ξεπηδούσε ξάφνου μια γλυκιά αδελφική ανάμνηση και γλύκαινε το θυμό.
Κανείς δεν ξέρει αν αυτός ο τρόπος διαχείρισης αδελφικών τραυμάτων και οικογενειακών δραμάτων ταιριάζει σε όλα τα αδέλφια. Είναι ο δικός τους μοναδικός τρόπος. Να ελίσσονται σαν τις γάτες. Να διεγείρουν και μετά να αποσυμπιέζουν.
Δεν αποφεύγουν να αναφέρουν το πληγωμένο τους κομμάτι, αλλά δεν στέκονται μόνο σε αυτό. Αφήνουν χώρο για κοινούς τόπους, και κάπου εκεί βρίσκεται η αίσθηση του αέρινου αυτής της σχέσης. Υπάρχει ο κοινός χώρος βιωμάτων που δίνει αναπνοή στον σκληρό απόηχο της τωρινής πραγματικότητας. Οι δύο αδελφές παίρνουν ανάσα με τις μελωδίες της οικειότητας. Μιας χαμένης, πολλές φορές οικειότητας, που μας περιμένει να της ανοίξουμε την πόρτα.
Γράφει η Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια Αγγελική Κουτελιά
Πληροφορίες για την παράσταση εδώ.