Κάθε Τετάρτη στην ατμοσφαιρική θεατρική σκηνή του Τρένου στο Ρουφ παρουσιάζεται το έργου του Άγγλου συγγραφέα Philip Ridley, Vincent/ Αίμα στο χιόνι σε σκηνοθεσία Ευθύμη Χρήστου, με την Μαρία Ζορμπά και τον Κωνσταντίνο Τσονόπουλο. Μια μητέρα έχει χάσει το παιδί της υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες και ένα νεαρό αγόρι μόλις έχασε την μητέρα του. Όταν οι δυο τους συναντιούνται, ανακαλύπτουν την αλήθεια για τα γεγονότα και τους εαυτούς τους για να συνειδητοποιήσουν την αυτονόητη, αλλά πιο δύσκολη αλήθεια της ζωής: Οι αδυναμίες μας υπάρχουν όχι ως πληγή, αλλά ως χώρος για να χωρέσουν άλλοι άνθρωποι στην ζωή μας.

Η Μαρία Ζορμπά και ο Κωνσταντίνος Τσονόπουλος μας μίλησαν για την ενδιαφέρουσα συνάντηση, το πριν και το μετά της.

Μαρία Ζορμπά

Γιατί η Αννίτα δεν γνωρίζει το παιδί της ενώ το λατρεύει; Πως μπορούμε να γνωρίσουμε πραγματικά αυτούς που αγαπάμε;

Νομίζω την απασχόλησε τόσο πολύ το πρακτικό κομμάτι της ανατροφής του, το πως θα κατάφερνε να τον μεγαλώσει μόνη της χωρίς τον πατέρα του και χωρίς κάποια άλλη
βοήθεια, που έχασε κάπου μέσα σ’ αυτό το παιδί της. “Δεν ήθελα να πιάσει δουλειά σε κανένα εργοστάσιο να καταλήξει όπως εγώ” λέει. Και κάπου μέσα εκεί στο ” δεν θέλω” της αγνοήθηκε το θέλω του Βίνσεντ. Συμβαίνει συχνά σε όλους μας να προβάλουμε τους φόβους και τις ανάγκες μας στους άλλους, χρειάζεται μία ευρυχωρία ψυχής και μυαλού, για να δούμε ποιος είναι ή θέλει να είναι ο άλλος. Σ’ αυτή την ευρυχωρία υπάρχει νομίζω η αγάπη.

Η Αννίτα υπέστη περιορισμούς και εκφοβισμούς από τους γονείς της και εν μέρει τους αναπαράγει στη σχέση της με το δικό της παιδί. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Μάλλον γιατί δεν ξέρει κάτι άλλο. Γιατί έτσι όπως γνώρισε την αγάπη, ή αυτό που αντιλαμβανόταν ως αγάπη, έτσι το επαναλαμβάνει. Είναι εντυπωσιακό να βλέπεις έναν
άνθρωπο που φαίνεται ότι έχει σπάσει τα δεσμά του μετά να πηγαίνει λίγο πιο κάτω και να δημιουργεί άλλα- μερικές φορές πιο ισχυρά. Χρειάζεται διαύγεια για να  ξεφύγει κανείς από την επανάληψη. Κι αυτή τη διαύγεια είναι δύσκολο να την έχει μια γυναίκα βουτηγμένη στην καθημερινή μάχη της επιβίωσης. Έρχεται μετά όταν είναι πια αργά. Όπως αυτός ο λαμπερός ουρανός που βλέπει η Αγαύη με το κεφάλι του γιου της στα χέρια της.

Πως ήταν η συνάντηση με αυτόν τον ρόλο; Τι νέο έμαθες για σένα από αυτή; Σκέφτεσαι το παρελθόν και το μέλλον της; Αν ναι, πως;

Ήταν μια μαλακή, ήρεμη και σταδιακή συνάντηση. Με απλές κινήσεις που κάναμε μαζί με τον Ευθύμη Χρήστου τον σκηνοθέτη μου, σχεδόν ψηλαφιστά. Το πρόσωπο ερχόταν με
μεγάλη βία προς το μέρος μου, και έπρεπε να κάνω κάτι διαφορετικό εγώ, για να μην συγκρουστούμε. Και κάπως έτσι έγινε μια ένωση αργή αλλά σταθερή. Έμαθα απ’ αυτήν για
την δική μου εσωτερική βία και έπαρση, ένοιωσα πράγματα σε σχέση με ένα διαφορετικό σώμα, το σώμα που έχει γεννήσει ένα παιδί, συνάντησα την ηλικία μου – κάτι που δεν μου
έχει συμβεί πολλές φορές στη σκηνή.
Στο παρελθόν της βλέπω ένα κορίτσι που χρειάστηκε να κάνει πιο πολλά απ’ όσα μπορούσε και αλλοιώθηκε απ’ αυτό. Στο μέλλον της θέλω να την φαντάζομαι σε μια μητρική σχέση
με τον Ντέιβι. Δύο άνθρωποι σε μια προσωπική ερημιά που θα καταφέρουν να αναγνωρίσουν ο ένας τον άλλο. Έχω αυτή την ελπίδα.

Κωνσταντίνος Τσονόπουλος

Είναι ένοχος ο Ντέιβι για αυτό που συνέβη στον Βίνσεντ; Γιατί ενώ τον αγαπούσε δεν έδρασε την κρίσιμη στιγμή;

Ο Ντέιβι δεν είναι ένοχος και δεν ξέρουμε ακόμα και αν προσπαθούσε να αντιδράσει αν τελικά θα κατάφερνε κάτι ή αν θα πέθαινε και ο ίδιος. Αυτό που πιστεύω είναι ότι νιώθει ένοχος μιας και δεν αντέδρασε και αυτό είναι κάτι που το κουβαλάει.

Γιατί αναζητά την επικοινωνία με την Αννίτα; Τι νομίζεις ότι επιθυμεί από αυτό ιδανικά;

Είναι η ανάγκη του να επικοινωνήσει όλο αυτό που συνέβη ανάμεσα σ΄αυτόν και τον Βίνσεντ. Θέλει να μάθει για τον Βίνσεντ όσα δεν πρόλαβε ο ίδιος να του πει, θέλει να μιλήσει και να μοιραστεί με κάποιον όλο αυτό το βάρος που κουβαλάει και νομίζω πως νιώθει υποχρέωση να ενημερώσει την Ανίτα για το ποιος πραγματικά ήταν ο γιος της.

Πως ήταν η συνάντηση με αυτόν τον ρόλο; Τι νέο έμαθες για σένα από αυτή; Σκέφτεσαι το παρελθόν και το μέλλον του; Αν ναι, πως;

Ήταν μια πολύ ιδιαίτερη συνάντηση. Χρειάστηκε να σκάψω πολύ βαθιά, να μπω σ΄έναν καινούριο κόσμο, να ρωτήσω, να μάθω, να ακούσω, να διαβάσω… Ταυτίστηκα σε πολλά σημεία με τον Ντέιβι, σε άλλα προσπάθησα να τον καταλάβω και να τον δικαιολογήσω. Μου αρέσει πολύ η διαδικασία του να δικαιολογείς έναν ήρωα, γιατί μετά σε απελευθερώνει σκηνικά. Για το παρελθόν του το κείμενο μας δίνει αρκετά στοιχεία πάνω στα οποία έχτισα ολόκληρο το βιογραφικό του. Όσο για το μέλλον του, το φαντάζομαι φωτεινό. Μετά από το βράδυ με την Ανίτα, νομίζω ο Ντέιβι βρίσκει τρόπο να ξεφύγει από το παρελθόν του και να δει μπροστά, καθαρός πια και ελεύθερος. Αν έγραφα την συνέχεια του έργου, θα έδενα με δεσμούς φιλίας τον Ντέιβι και την Ανίτα. Μια μάνα που βρήκε έναν γιο, και ένα παιδί που βρήκε μια μητέρα.

VINCENT / Αίμα στο Χιόνι σε σκηνοθεσία Ευθύμη Χρήστου στο Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ

Ταυτότητα παράστασης

Σκηνοθεσία – Δραματουργική επεξεργασία: Ευθύμης Χρήστου

Παίζουν οι: Μαρία Ζορμπά, Κωνσταντίνος Τσονόπουλος

Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος

Επιμέλεια σκηνικού χώρου: Άννα Σαπουνάκη

Ενδυματολογική επιμέλεια: Δήμητρα Λιάκουρα

Επιμέλεια κίνησης: Φαίδρα Σούτου

Φωτογραφίες, Γραφιστικά: Δημήτρης Γκέλμπουρας (forbidden.designs)

Φωτογραφίες: Υπατία Κορνάρου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Δέσποινα Πέττα

Παραστάσεις

Κάθε Τετάρτη στις 20.30

Διάρκεια παράστασης: 70’

Εισιτήρια: 12 € γενική είσοδος, 10 € φοιτητικό & για ανέργους, 5 € ατέλεια

Early bird αγορά εισιτηρίου μέσω Viva: 8€ (Ισχύει έως 31 Οκτωβρίου)

Ηλεκτρονική προπώληση: www.viva.gr

Facebook page: https://www.facebook.com/vincentbyridley/

Αμαξοστοιχία – Θέατρο Το Τρένο στο Ρουφ

Tηλ.: 2105298922, 6937604988

καθημερινά (εκτός Δευτέρας) 10.00–14.00 & 18.00–22.00

Σιδηροδρομικός & Προαστιακός Σταθμός Ρουφ, επί της Λεωφ. Κωνσταντινουπόλεως

10’ με τα πόδια από το ΜΕΤΡΟ Κεραμεικός