Τα βιβλία δεν έχουν εποχή. Είναι πάντα και σε κάθε περίπτωση μια επένδυση. Το καλύτερο δώρο για τους ανθρώπους μας, αλλά και για τον εαυτό μας. Οι γιορτινές μέρες βέβαια, αποτελούν την ιδανική αφορμή για να βρούμε τα νέα βιβλία που θα μας συντροφεύσουν τον χειμώνα και δώρα που θα φέρουν κάτι από εμάς και θα απευθύνονται άμεσα στον παραλήπτη τους. Το Cue συγκέντρωσε μερικές προτάσεις για να ξεκινήσει η λίστα του 2019!

Πριν το ξημέρωμα του Σελαχαττίν Ντεµίρτας από τις Εκδόσεις Πατάκη

Ο Σελαχαττίν Ντεµίρτας, πρώην αρχηγός του Δηµοκρατικού Κόµµατος των Λαών, είναι προφυλακισµένος στην Τουρκία από τον Νοέµβριο του 2016 µε την κατηγορία της «τροµοκρατικής δράσης». Στη φυλακή έγραψε το “Πριν το ξηµέρωµα (Seher)”, το πρώτο του λογοτεχνικό βιβλίο, που πούλησε περισσότερα από 200.000 αντίτυπα στην Τουρκία και µεταφράζεται σε περισσότερες από 15 χώρες, ενώ η γαλλική του έκδοση είναι υποψήφια για το βραβείο Medicis (Σεπτέµβριος 2018). Ο Ντεµίρτας αφηγείται κυρίως ιστορίες ανθρώπων φτωχών, που ζουν στις παρυφές της κοινωνίας, µε εξέχουσα την ιστορία που δίνει τον τίτλο στο βιβλίο, αυτή ενός εγκλήµατος τιµής.

Η Φόνισσα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο

Σήµερα, σε µια εποχή όπου η φύση, η τόσο εγκωµιασµένη από τον Αλέξανδρο Παπαδιαµάντη, έχει εγκαταλείψει τον άνθρωπο στο έλεος της µοναξιάς και της αυτοκαταστροφικής του µανίας, όπου η ζωή δεν είναι πια µοναδική και αναντικατάστατη, ο δε θάνατος έχει ευτελιστεί, η Φόνισσα είναι µια κιβωτός, από τις ελάχιστες που έχουν αποµείνει, για να µπορέσει ο άνθρωπος να παρηγορηθεί και να ξαναθυµηθεί την πραγµατική αξία και τον αληθινό του προορισµό: την πραγµάτωση της αγάπης. Ο Αλέξανδρος Παπαδιαµάντης, όπως και ο ισοϋψής του Γεώργιος Βιζυηνός, δεν δίστασε να βάψει τα συγγραφικά του χέρια µε τα πιο άνοµα και ανόσια αίµατα. Και πράττοντάς το, άνοιξε εσαεί τις πύλες του αναγνωστικού παραδείσου. 
Aπόσπασμα από το προλογικό σημείωμα του Κώστα Ακρίβου

Το πτώμα στη βιβλιοθήκη της Άγκαθα Κρίστι από τις Εκδόσεις Ψυχογιός

«Κι εγώ πιστεύω ότι, αν όντως έγινε φόνος μέσα στο ίδιο μου το σπίτι, μπορώ κάλλιστα να τον χαρώ».

Στις επτά το πρωί, ο συνταγματάρχης Μπάντρι και η σύζυγός του έρχονται αντιμέτωποι με μια δυσάρεστη έκπληξη: υπάρχει ένα πτώμα στη βιβλιοθήκη τους. Είναι μια νέα ξανθιά γυναίκα, με βραδινό φόρεμα κι έντονο μακιγιάζ, που τώρα πια έχει ξεβάψει στα μάγουλά της. Ποια είναι; Πώς βρέθηκε εκεί μέσα; Ο συνταγματάρχης Μπάντρι ειδοποιεί την αστυνομία. Η κυρία Μπάντρι ειδοποιεί… τη φίλη της, τη μις Μαρπλ. Η μις Μαρπλ είναι πολύ καλή σ’ αυτά, ίσως εξιχνιάσει πρώτη το μυστήριο. Αυτό, σκέπτεται η κυρία Μπάντρι, δε θα ήταν συναρπαστικό; Η μις Μαρπλ αναλαμβάνει δράση, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πως δεν υπάρχει δολοφόνος ούτε ντετέκτιβ που να μπορεί να τα βάλει με μια γηραιά κυρία η οποία ξέρει όλα τα κουτσομπολιά της περιοχής…

Ο Συλλέκτης, Έξι διηγήματα για έναν κακό λύκο του Soloúp σπό τις Εκδόσεις Ίκαρος

Παιδιά και γονείς. Παιδιά και χωρισμένοι γονείς. Έρωτες που κατέρρευσαν. Σιωπές και φωνές. Δικαιολογίες κι αφορμές όταν, κάποια στιγμή, τον έναν σύντροφο έπαψε να τον αφορά ό,τι απασχολεί τον άλλον. Έπειτα διαζύγια, εντάσεις, αίθουσες δικαστηρίων, απαρχαιωμένοι νόμοι, χρονοβόρες δίκες, προκάτ αποφάσεις. Παράλογος πόλεμος χαρακωμάτων εκεί που κάποτε υπήρχε αγάπη. Κάπου ανάμεσα, στα ερείπια των ερώτων, παιδιά μπερδεμένα καλούνται να διαλέξουν στρατόπεδο. Άραγε, οι γονείς παίρνουν διαζύγιο και από τα παιδιά τους; Ποιος κερδίζει όταν το παιδί αποξενώνεται από τον έναν γονιό; Πόσο συνυπεύθυνη σε αυτή την αδικία είναι η Δικαιοσύνη;
Πεταλούδες, γραμματόσημα, δαχτυλήθρες, δόντια, ταξί. Σκιές και μαύρες τρύπες. Μια παρέα στο καφενείο, ένα καναρίνι και μια διάρρηξη, δυο φίλοι, η πόρτα μιας πολυκατοικίας, η Κοκκινοσκουφίτσα. Πέντε διηγήματα κι ένα παραμύθι για τον «κακό» λύκο. Ένα graphic novel για την οδυνηρή απόσταση που χωρίζει τον Διονύση από τη μικρή Φωτεινή.

Η τέχνη του στίχου του Χόρχε Λούις Μπόρχες από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης

Όταν ο Μπόρχες πήγε στο Χάρβαρντ το φθινόπωρο του 1967 για μια σειρά έξι ομιλιών στο πλαίσιο των «Διαλέξεων Νόρτον» εθεωρείτο κορυφαίος συγγραφέας ήδη από καιρό. Με τον γνωστό αυτοεπιτιμητικό του τρόπο, ισχυριζόταν πως είναι ένα είδος Αόρατου Ανθρώπου στην ίδια του τη χώρα, ενώ οι Βορειοαμερικανοί σύγχρονοί του έδειχναν βέβαιοι (και όχι από ευγένεια) ότι ήταν από τα ονόματα που προορίζονταν να επιβιώσουν και στο μακρινό μέλλον. Γνωρίζουμε ότι, έως τώρα, δεν έκαναν λάθος: ο Μπόρχες αντιστάθηκε στη συνήθη φθορά του χρόνου και η γοητεία και η δύναμη της γραφής του παρέμεινε αμείωτη. Για περισσότερα από τριάντα χρόνια οι έξι διαλέξεις του δεν έφτασαν στο τυπογραφείο και οι κασέτες τους μάζευαν σκόνη στο έρημο υπόγειο μιας βιβλιοθήκης. Όταν μάζεψαν αρκετή σκόνη, βρέθηκαν, εκδόθηκαν στα αγγλικά και τώρα μεταφράστηκαν στα ελληνικά. Η τέχνη του στίχου είναι μια εισαγωγή στη λογοτεχνία, στο λογοτεχνικό γούστο και στον ίδιο τον Μπόρχες.

«Tο κεντρικό γεγονός της ζωής μου αποτέλεσε η ύπαρξη των λέξεων και η δυνατότητα να υφαίνω αυτές τις λέξεις σε ποίηση».

«Τί σημαίνει για μένα να είμαι συγγραφέας; Σημαίνει απλώς το να είμαι πιστός στη φαντασία μου. Όταν γράφω κάτι, το σκέφτομαι όχι ως πραγματικά αληθινό (το απλό γεγονός είναι ένα πλέγμα από περιστάσεις και τυχαία συμβάντα), αλλά ως αληθινό ως προς κάτι βαθύτερο. Όταν καταστρώνω μια πλοκή, τη γράφω γιατί κατά κάποιον τρόπο πιστεύω σ’ αυτήν – όχι όπως πιστεύει κάποιος στην ιστορία αλλά όπως πιστεύει σε ένα όνειρο ή σε μιαν ιδέα».

Το Χελιδόνι του Γκιλιέμ Κλούα από την Κάπα Εκδοτική

Με αφορμή την τρομοκρατική επίθεση της 12ης Ιουνίου 2016 στο gay bar του Ορλάντο, ο Γκιλιέμ Κλούα παραδίδει ένα βαθιά ανθρώπινο και συγκινητικό έργο, ύμνο στην αγάπη και θρίαμβο της ζωής απέναντι στο μίσος και τον θάνατο. Η αντιπαράθεση ανάμεσα στη μητέρα ενός από τα θύματα της επίθεσης και τον σύντροφό του προκαλεί την αναζήτηση των πραγματικών κινήτρων του δράστη και της αληθινής σημασίας της επίθεσης, οδηγώντας σταδιακά τα δύο πρόσωπα του έργου στην αυτογνωσία και την αποδοχή της απώλειας.

Ο βραβευμένος Καταλανός συγγραφέας, μια από τις πλέον καινοτόμες και διεισδυτικές φωνές του σύγχρονου ισπανικού θεάτρου, με το τελευταίο του έργο, που παρουσιάστηκε αμέσως στην Αθήνα και το Λονδίνο, διερευνά τις αντοχές της κοινωνίας απέναντι στη διαφορετικότητα, προβάλλοντας ταυτόχρονα τη δύναμη της κατανόησης και της αλληλεγγύης.

Λάϊκ του Άγγελου Παπαδημητρίου από τις Εκδόσεις Ποταμός

Ομιλούσες φωτογραφίες

Οι 10 βασικοί κανόνες του Savoir Vivre στο Facebook.
1) Δηλώνουμε πάντα το πραγματικό μας όνομα. Ψευδώνυμα και υποκοριστικά μειώνουν την φερεγγυότητά μας σαν πρόσωπα, ως προς τις απόψεις και τα πιστεύω μας. Καλό είναι να φανεί,
έστω διακριτικά σε κάποια φωτογραφία και το πρόσωπό μας.
2) Γράφουμε πάντα στην ελληνική γλώσσα,εφόσον απευθύνεται το κείμενό μας σε Ελληνες,ακόμα κι αν γνωρίζουμε εξαιρετικά καλά Αγγλικά ή Γαλλικά και πάντα με ελληνικούς χαρακτήρες,
προσέχοντας όσο μπορούμε την ορθογραφία, τη διαύγεια,και τη σύνταξη όσων θέλουμε να πούμε και να εκφράσουμε.
3) ” Προσέχουμε τα λόγια μας ώστε να μη γινόμαστε είρωνες, προσβλητικοί, επιδεικτικά διδακτικοί, άκομψοι, εριστικοί, χυδαίοι, προκλητικοί από στυλ, ειδικά αν το προφίλ μας είναι δημόσιο, ακόμα κι αν μας πνίγει το δίκιο (μη ξεχνάμε, το δικό μας δίκιο).
4) Ποτέ πάνω από μια δυο αναρτήσεις την ημέρα. Αυτή είναι η σωστή δοσολογία, ώστε να μη κουράζονται οι φίλοι μας και να μην ανησυχούν για την ψυχική υγεία μας. Αλλωστε είναι αποδεδειγμένο με μαθηματική ακρίβεια ότι χαίρονται στη πρώτη, χαμογελάνε στη δεύτερη και βαριούνται στη τρίτη.
5) Δεν εκτονώνουμε όλες τις ανησυχίες μας (πολιτικές, ηθικές, αισθητικές, κοινωνικές, υπαρξιακές, θρησκευτικές, ερωτικές, σεξουαλικές…) παίρνοντας τη θέση του τιμητή κι αφήνοντας
τον εαυτόν μας απ΄έξω. Αυτοί που μας ακολουθούν θέλουν να τους φωτίσουμε τα σκοτάδια τους καθώς λαμπαδιάζουμε.
6) Μπλοκάρουμε αμέσως χωρίς εξηγήσεις, διαπραγματεύσεις, αναλύσεις και προπάντων απαντήσεις, οποιονδήποτε πάει κόντρα στην ελευθερία μας, στην υπόστασή μας, στη ζωή μας,
στις κατακτήσεις του πολιτισμού, με δογματικά προσχήματα ή με προφάσεις όπου η λογική δεν πρωταγωνιστεί απόλυτα.
7) Δεν ξεχνάμε ποτέ ότι βρισκόμαστε σ΄έναν πλασματικό χώρο και χρόνο εκτός ζωής. Ως εκ τούτου αποστασιοποιούμαστε από τις εκτιμήσεις με τα πολλά ή με τα λίγα like εκτιμώντας ότι δεν εξαργυρώνονται σε κανενός είδους χρηματιστήριο.
8) Απέχουμε κατά βούληση σε τακτά χρονικά διαστήματα για όσο καιρό κρίνουμε εμείς οι ίδιοι, ώστε να βεβαιωθούμε ότι δεν είμαστε εξαρτημένοι, αλλά και για να ξεκουραστούμε από την καθημερινή αγωνία το;y είμαι στο fb άρα υπάρχω!
9) Ο,τι κάνουμε, ό,τι ζούμε δεν ενδιαφέρει πραγματικά κανέναν αν δεν το μετασχηματίσουμε σε καθαρή καλλιτεχνική πράξη που απευθύνεται στους άλλους κι είναι αυτοί οι άλλοι που
γνωρίζουν καλά πότε γίνονται καθρέφτες φιλοδοξιών. Γι’ αυτό αν δεν είμαστε απολύτως σίγουροι ότι παίζουμε για να τους διασκεδάσουμε ας μη στεκόμαστε ξεβράκωτοι μπροστά τους.
10) Κάπου κάπου ας ρίχνουμε και καμιά ματιά στις αναρτήσεις των άλλων, σίγουρα υπάρχουν πολλοί που έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από εμάς αλλά κανείς δεν είναι σαν κι εμάς.

Το μαργαριτάρι του Τζον Στάινμπεκ από τις Εκδόσεις Παπαδόπουλος

Εμπνευσμένος από έναν μεξικανικό μύθο, ο Στάινμπεκ αφηγείται στο Μαργαριτάρι την τραγική ιστορία ενός φτωχού αντρόγυνου, του Κίνο και της Χουάνα. Ο Κίνο βρίσκει το Μαργαριτάρι του Κόσμου και κάνει όνειρα για το μέλλον, που όμως όλα γκρεμίζονται.

Το βιβλίο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1947, στην ομώνυμη πολυβραβευμένη ταινία του Εμίλιο Φερνάντεζ, ενώ, χάρη στη δύναμη και στο βάθος του μύθου του, δεν έχει πάψει μέχρι σήμερα να διδάσκεται στα αμερικανικά σχολεία.