Θέατρο / 6 προτάσεις για τις γιορτές!
Αυτές τις γιορτές επιλέγουμε θέατρο! Παραστάσεις που θα μοιραστούμε με φίλους και αγαπημένους, έργα που θα συζητήσουμε, στιγμές που θα αφήσουμε στην άκρη την καθημερινότητα και θα αφεθούμε σε μία νέα εμπειρία. Προσθέστε τις δικές σας στις προτάσεις του Cue!
Να ντύσουμε τους γυμνούς σε σκηνοθεσία Γιάννου Περλέγκα στο Θέατρο Τέχνης
Οι συνεχώς μεταβαλλόμενες συμπεριφορές των προσώπων, η ασάφεια των κινήτρων τους, η αποτυχία τους να εκφράσουν τι τους συμβαίνει, η συνεχής αβεβαιότητα για το τι είναι αλήθεια και τι ψέμα, η διαρκής αυτοϋπονόμευση των ηρώων, η ανεπάρκεια της γλώσσας, όλες αυτές οι παράμετροι, σαφώς συνηγορούν στην άποψη ότι ο Πιραντέλλο περιγράφει μια απογυμνωμένη, κατασπαραγμένη ανθρωπότητα, που έχει χάσει κάθε ψευδαίσθηση ατομικής συγκρότησης.
Γυάλινος Κόσμος του Τενεσί Ουίλιαμς σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας
« το σκηνικό είναι μνήμη (…) , το έργο είναι μνήμη (…) , στη μνήμη όλα συμβαίνουν στην μουσική»
σημειώνει ο Τενεσί Ουίλιαμς στον πρόλογο .
Η παράσταση επιχειρεί να φωτίσει εκτενώς αυτή ακριβώς τη διαδικασία , της ανάσυρσης .
Ο παρών χρόνος , ένας συγκεκριμένος χρόνος του παρελθόντος που επιστρέφουν τα πρόσωπα του έργου για να ξανά αντιμετωπίσουν το τραύμα τους , και ένα ακόμα βαθύτερο- ευτυχέστερο – παρελθόν στο οποίο ανατρέχουν ως καταφύγιο . Μ αυτή τη δομή και με πολύ καινοτόμες – ακόμα – σκηνικες επιλογές ο Ουιλιαμς δημιουργεί ένα εντελέστατο δράμα για την ύπαρξη και την ίδια τη λειτουργία του θεάτρου . Ένας κατασκευασμένος ρεαλισμός , μουσικής δομής που επιχειρεί να συνομιλήσει με τις απαρχές της θεατρικής πράξης
Απόψε αυτοσχεδιάζουμε σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου στο Εθνικό Θέατρο
Ένας θίασος προσπαθεί να διασκευάσει σε θεατρικό έργο το διήγημα του ίδιου του Λουίτζι Πιραντέλλο Αντίο Λεονόρα!. Οι σκηνοθετικές εντολές δημιουργούν ασάφεια για τους ηθοποιούς, οι οποίοι στο μεταξύ ταυτίζονται τόσο πολύ με τους ρόλους τους, ώστε διώχνουν τον σκηνοθέτη, προκειμένου να ζήσουν τις ζωές των χαρακτήρων που υποδύονται! Η δύναμη του δημιουργήματος έναντι του δημιουργού του είναι σχήμα ουσιώδες για την τέχνη, αλλά και για τον Λουίτζι Πιραντέλλο. Το έργο μοιάζει να γεννήθηκε για ν’ αποτυπώσει αυτή την εκρηκτική σχέση. Συμπληρώνει την τριλογία του συγγραφέα υπό τη μορφή «θεάτρου μέσα στο θέατρο» για το πλέον αγαπημένο του θέμα: τη σύγχυση της φαντασίας με την πραγματικότητα.
Με λένε Έμμα του Ντάνκαν ΜακΜίλαν σκηνοθεσία Ελένης Σκότη στο Σύγχρονο Θέατρο
Το Με λένε Έμμα είναι ένα έργο για τον αγώνα του ανθρώπου να επιβιώσει στον σύγχρονο κόσμο. Ένα καταιγιστικό κείμενο για το σήμερα, με μια ξέφρενη στους ρυθμούς και τις εναλλαγές δραματουργία. Ένα έργο-πρόκληση, που συγκινεί καθώς τολμά να μιλήσει διεισδυτικά και με αφοπλιστική ειλικρίνεια, για ένα θέμα τόσο σύνθετο και ακανθώδες: την εξάρτηση από τις ναρκωτικές ουσίες και τις άγριες καταστάσεις που συνεπάγονται.
Ο Άσχημος του Marius Von Mayenburg σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λάλου στο Tempus Verum Εν Αθήναις
Ο Λέττε, ο ήρωάς μας είναι άσχημος. Ανείπωτα άσχημος. Αλλά δεν το ξέρει. Ποτέ δεν είχε παρατηρήσει την ασχήμια του, μέχρι τη στιγμή που οι άλλοι του την επισήμαναν. Κάποια στιγμή αποφασίζει ν’ αλλάξει το πρόσωπό του. Η συμπεριφορά των γύρω του διαφοροποιείται απρόσμενα μετά την εγχείρηση. Πλέον, όχι μόνο δεν είναι άσχημος, αλλά ακαταμάχητα όμορφος. Τώρα όλοι θέλουν να του μοιάσουν. Όλοι θέλουν να έχουν τη δική του ομορφιά.
Στο τέλος, ολόκληρη η ανθρωπότητα θα εγκιβωτιστεί στο ίδιο πρόσωπο…
Δύο ζευγάρια πανομοιότυπων διδύμων που είχαν χωριστεί στη γέννα, βρίσκονται ξαφνικά στην ίδια πόλη χωρίς να το γνωρίζουν. Μέσα σε αυτή την αλλόκοτη συνθήκη εκτυλίσσεται μια ιλιγγιώδης φάρσα, στην οποία κυριαρχούν η πλάνη και οι αλλεπάλληλες παρεξηγήσεις, καθώς τα πρόσωπα διασταυρώνονται. Το όριο μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας σταδιακά θολώνει σε αυτό το νεανικό, αριστοτεχνικά γραμμένο έργο του Σαίξπηρ, όπου κάθε βεβαιότητα καταρρέει και κανένας δεν είναι αυτός που νομίζει ότι είναι.