The Talk: Δύο Θεοί / Μια παράσταση λίγο πριν το τέλος από μια ομάδα που είναι ακόμα στην αρχή

Βρισκόμαστε λίγο πριν την ολοκληρωτική καταστροφή του κόσμου. Λίγο πριν καταστραφούν τα πάντα εξαιτίας του επερχόμενου πυρηνικού πολέμου που θα διεξαχθεί ανάμεσα στα δύο υπερκράτη που διεκδικούν την εξουσία. Ο Πάτρικ και ο Μιγκέλ παρακολουθούν τις εξελίξεις όντας έγκλειστοι σε ένα κέντρο απεξάρτησης από το ίντερνετ. Ένα βήμα πριν το τέλος αποφασίζουν να διασώσουν στον κρυφό τους υπολογιστή την ιστορία του κόσμου με σκοπό να την παραδώσουν στις πιθανές επερχόμενες γενιές ανθρώπων. Διασώζουν γεγονότα, πράξεις, πρόσωπα. Έτσι όπως τα είδαν εκείνοι. Και βέβαια, διασφαλίζουν την μνήμη των εαυτών τους, των Δύο Θεών, που είχαν την έμπνευση να καταπιαστούν με αυτό το απαιτητικό έργο. Ο σκηνοθέτης της παράστασης Παντελής Δεντάκης και οι ηθοποιοί Ορέστης Τζιόβας, Σταύρος Σβήγκος, Νικολέτα Παπαδοπούλου, Παύλος Παυλίδης και Σωκράτης Πατσίκας μας μίλησαν για το έργο που παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Ροές, την συνεργασία τους και την δική τους στάση απέναντι στο ίντερνετ, την ιστορία, αλλά και το πιθανό επερχόμενο τέλος του κόσμου!

Τι σας συγκινεί στο έργο; Τι σας αρέσει;

Παντελής Δεντάκης: Αυτό που περισσότερο μ’ αρέσει σ΄αυτό το έργο είναι πως αυτοί οι δύο τύποι αντιμετωπίζουν τον φόβο του θανάτου, ο μηχανισμός που βρίσκουν για να διασκεδάσουν αυτόν τον φόβο. Είναι σαν να τον χλευάζουν και να τον γελοιοποιούν, κάνοντας ένα πάρτυ τις τελευταίες μέρες της ζωής τους. Μου φαίνεται πολύ ωραίο να φεύγεις απ΄την ζωή κάνοντας πάρτυ.

Σταύρος Σβήγκος: Είναι επίσης εντυπωσιακό το πώς σχολιάζει ο Λένος Χρηστίδης το γεγονός πως ακόμα και μπροστά στον θάνατο που δεν διαφέρει για κανέναν, τα τελευταία πράγματα που διατηρούν οι άνθρωποι είναι η ματαιοδοξία και η φιλοδοξία τους. Δεν γνωρίζουν τίποτα για το μέλλον, αλλά όλοι θέλουν να μείνουν στην ιστορία γνωστοί ως κάτι.

Παύλος Παυλίδης: Δεν μπορείς να πιστέψεις σε τίποτα γιατί είναι τυχαίο το τι έχει μείνει στην ιστορία και αν αυτό που έχει μείνει είναι το σωστό. Αυτοί οι δύο μπορούν να γράψουν ό,τι θέλουν. Και ποιος μας λέει πως η ιστορία που γνωρίζουμε εμείς δεν είναι γραμμένη από κάποιους που έγραψαν ό,τι ήθελαν; Αυτό μου αρέσει στο έργο.

Νικολέτα Παπαδοπούλου: Μαζί με όλα αυτά, το έργο έχει και πολύ ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Ο καθένας αντιμετωπίζει το τέλος του κόσμου με τον δικό του τρόπο, αλλά και οι πέντε φοβούνται το τέλος και επιθυμούν να έχουν μια συνέχεια.

Σωκράτης Πατσίκας: Είναι πολύ ωραίο που επιλέγουν να κρατήσουν κομμάτια της ιστορίας. Ο άνθρωπος πρέπει οπωσδήποτε να μαθαίνει ιστορία. Όχι για να μην κάνει τα ίδια λάθη, αλλά για να δει ότι η ανθρωπότητα κάνει κύκλους και άρα να είναι τολμηρός στην ζωή που του δίνεται. Η ιστορία είναι το μόνο που θα αφήσει πίσω του και δεν θα αποτελεί σκουπίδι.

Υπάρχει αντικειμενική καταγραφή της ιστορίας;

Σωκράτης Πατσίκας: Την ιστορία την γράφει ο νικητής, οπότε δεν μπορεί να είναι αντικειμενική. Επίσης, πιστεύω πως τα τελευταία χρόνια δεν είναι και επιστημονική και δεν διδάσκεται σωστά.

Παντελής Δεντάκης: Θεωρώ ότι στην ιστορία –και αυτό νομίζω ότι θέλει να εκφράσει και ο συγγραφέας- δεν υπάρχει αντικειμενικότητα γιατί μπορεί να γραφτεί από τον νικητή, αλλά μπορεί να γραφτεί και τελείως τυχαία.

Στην εποχή μας που έχουμε τόση πληροφόρηση δεν είναι πιο σφαιρική η καταγραφή και η ενημέρωση;

Σωκράτης Πατσίκας: Νομίζω ότι δεν πρόκειται για πληροφόρηση, αλλά για πληροφορία.

Παντελής Δεντάκης: Σκέφτομαι πολλές φορές ότι ούτως ή άλλως πλέον είναι αφερέγγυος ο τρόπος που καταγράφονται τα γεγονότα.

Παύλος Παυλίδης: Γιατί δεν καταγράφονται πλέον γεγονότα, αλλά η ματιά κάποιου στα γεγονότα.

Πως έχει αλλάξει η ζωή μας με το ίντερνετ; Είμαστε πλέον εθισμένοι;

Σταύρος Σβήγκος: Νομίζω πως αν εξαφανιστεί το ίντερνετ για μία μέρα απ΄τον πλανήτη, θα αυτοκτονήσει πολύς κόσμος.

Παύλος Παυλίδης: Εγώ σίγουρα είμαι εθισμένος! Όχι ότι δεν το απολαμβάνω βέβαια, όταν περνάω χρόνο χωρίς ίντερνετ… Πλέον όμως, η επικοινωνία και η ενημέρωσή μου περνούν από εκεί.

Ορέστης Τζιόβας: Εγώ νομίζω ότι το ίντερνετ είναι κάτι πολύ θετικό, αρκεί αν μην σε καταπίνει. Μου αρέσει πολύ το γεγονός ότι μπορεί κανείς να ενημερωθεί μακριά από τα μίντια και από προσωπικές απόψεις ανθρώπων. Η χρήση του θέλει μια παιδεία για να μην γίνει εμμονή και εθισμός, διότι τα θετικά του είναι άπειρα, όπως η επαφή με τους ανθρώπους που είχες χάσει ή η ενημέρωση για πράγματα που συμβαίνουν την ίδια στιγμή. Λόγω της δουλειάς του πατέρα μου, μεγάλωσα μ΄αυτό και το έβλεπα πάντα ως εργαλείο και όχι ως τρόπο ζωής. Αυτό νομίζω είναι το κλειδί.

Σωκράτης Πατσίκας: Είναι και κάπως επαναστατικό που οι νέοι της εποχής μας έχουν απορρίψει την τηλεόραση και έχουν φτιάξει μια δική τους κατάσταση ενημέρωσης και επικοινωνίας μέσω ίντερνετ. Έχουν γίνει οι αποστάσεις πολύ πιο κοντινές.

Από την εποχή μας τι θα άξιζε να καταγραφεί για το μέλλον;

Σωκράτης Πατσίκας: Στο έργο οι δύο ήρωες αποφασίζουν τι θα καταγράψουν. Εμείς στην εποχή μας μάλλον θα έπρεπε να αποφασίσουμε τι θα διαγράψουμε από όλη την πληροφόρηση που δεχόμαστε!

Παντελής Δεντάκης: Όλες οι εποχές έχουν πολύ όμορφα και πολύ άσκημα πράγματα. Σήμερα απλώς, ο άνθρωπος έχει μεγαλύτερη δυνατότητα να καταστρέψει τον πλανήτη. Πρέπει να αποφασίσει ο άνθρωπος αν θέλει να επιβιώσει ή όχι.

Ορέστης Τζιόβας: Ιδανικά θεωρώ πως πρέπει να καταγραφούν τα πάντα. Και οι μετέπειτα άνθρωποι θα βγάλουν τα συμπεράσματά τους. Θεωρώ άλλωστε, πως πλέον είναι πιο ευαισθητοποιημένοι οι άνθρωποι γιατί έχουν καλύτερη ενημέρωση. Οι εποχές είναι ίδιες, αλλάζει μόνο ο τρόπος που καταγράφονται.

Υπάρχει Θεός; Σε τι πιστεύετε;

Ορέστης Τζιόβας: Εγώ πιστεύω στον άνθρωπο.

Νικολέτα Παπαδοπούλου: Πιστεύω στον Θεό. Όχι ακριβώς με τους κανόνες που φτιάχνουν οι άνθρωποι την θρησκεία. Με ηρεμεί η σκέψη ότι υπάρχει μια ανώτερη δύναμη που χρησιμοποιεί την ισχύ της, γιατί αυτό που βλέπω γύρω μου από τους ανθρώπους είναι διαρκής κατάχρηση της δύναμης και της εξουσίας τους, ακόμα και στα πιο απλά καθημερινά πράγματα.

Σωκράτης Πατσίκας: Εφόσον δεν μπορώ να απαντήσω σε όλα τα ερωτήματα, έχω ανάγκη να υπάρχει κάτι ανώτερο.

Έχετε σκεφτεί τι θα κάνατε εάν βρισκόσασταν στην θέση των ηρώων του έργου εν όψει της καταστροφής του κόσμου;

Παύλος Παυλίδης: Μάλλον θα στεφόμουν στην καταστροφή και όχι στην δημιουργία!

Νικολέτα Παπαδοπούλου: Εγώ θα έκλαιγα μέχρι να πεθάνω!

Παντελής Δεντάκης: Αν είσαι Θεός λογικά μπορείς να αποτρέψεις αυτό που πάει να συμβεί. Ο άνθρωπος έχει κατασκευάσει ένα Θεό που έχει δημιουργήσει έναν κόσμο που κάποια στιγμή θα καταστραφεί και έχει τοποθετήσει μέσα του τον άνθρωπο που έχει την δυνατότητα να κινηθεί είτε προς το καλό είτε προς το κακό, αλλά επιλέγει το κακό. Έχει κι έναν παραλογισμό αυτό. Αν ήμουν στην θέση του Θεού θα απέτρεπα αυτό που πρόκειται να συμβεί. Αν ήμουν στην θέση του ανθρώπου θεωρώ ότι θα ήταν πολύ μεγάλος ο φόβος για την καταστροφή του κόσμου ταυτόχρονα με τον δικό μου θάνατο, χωρίς την αίσθηση της συνέχειας. Το πιθανότερο είναι να ακινητοποιούμουν.

Σωκράτης Πατσίκας: Νομίζω πως θα πήγαινα στα μέρη που μεγάλωσα.Θα γυρνούσα λίγο πίσω, εκεί που έζησαν οι δικοί μου άνθρωποι.

Ποιο ήταν το προσωπικό κέρδος από αυτήν την συνάντηση;

Παύλος Παυλίδης: Χάρηκα πολύ που γνώρισα ωραίους καινούργιους ανθρώπους σε καλές εργασιακές συνθήκες. Αυτό με κάνει αισιόδοξο.

Σωκράτης Πατσίκας: Η επαφή με τους ανθρώπους ήταν το σημαντικότερο. Άλλους τους γνώρισα τώρα και με άλλους συνεργάζομαι χρόνια. Θα ήθελα να αναφερθώ ειδικά στην Νικολέτα που συμμετέχει στην παράσταση και ως παραγωγός. Είναι πολύ σημαντικό ένα τόσο νέο άτομο να επενδύει χρόνο, κόπο και χρήμα σε μια δουλειά, διατηρώντας πολύ υψηλά στάνταρ. Κάνει για τους άλλους, αυτό ακριβώς που θα έκανε κανείς για τον εαυτό του. Είναι πολύ όμορφο αυτό για έναν άνθρωπο που ξεκινάει.

Σκέφτεστε αυτήν την περίοδο κάτι πολύ έντονα από το κείμενο; Γιατί;

Σωκράτης Πατσίκας: Γελάω πολύ στο σημείο που συζητούν για το αν θα υπάρξει ξανά η ανθρωπότητα μετά από μία ολοκληρωτική πυρηνική καταστροφή και λένε ότι το μόνο πράγμα θα επιβιώσει είναι η κατσαρίδα, άρα οι επόμενοι άνθρωποι θα προέρχονται από την εξέλιξη της κατσαρίδας!

Παντελής Δεντάκης: Υπάρχει μία σκηνή που ο Διευθυντής λέει στους Δύο Θεούς να του ζητήσουν ό,τι θέλουν, προκειμένου να του κάνουν μία χάρη. Αυτοί λοιπόν του ζητούν σημαντικά πράγματα που λείπουν από την ζωή τους στο μέλλον όπου διαδραματίζεται το έργο. Ζητούν σεξ, φαγητό, γλυκά, ηλιοβασιλέματα δίπλα στη θάλασσα. Ζητούν όμως και σκόνη, σοβατεπί, αρρώστιες. Στην ζωή μας έχουμε πολύ σημαντικά πράγματα, αλλά υπάρχουν και μερικά καθημερινά που σε κάνουν να νιώθεις ζωντανός.