CueMagazine

Main Menu

  • Αρχική
  • Θέατρο
    • Νέα
    • Συνεντεύξεις
    • Παρουσιάσεις
    • Δοκιμές
    • Χορός
    • Παιδί
  • Βιβλία
    • Νέες Κυκλοφορίες
    • Βιβλιοθήκη
    • Συγγραφείς
    • My Book/Self
    • Stories
  • The City
    • Spots
    • Mουσική
    • Σινεμά
    • Σειρές
    • Εκθέσεις
    • Σεμινάρια
  • Cues
    • The Designer
    • X-Cue-Me
    • Me
    • People
    • Άποψη
    • Cue Me In
  • Blog
    • Road Trip
    • Point of You
  • Info
    • About
    • Contact

logo

CueMagazine

  • Αρχική
  • Θέατρο
    • Νέα
    • Συνεντεύξεις
    • Παρουσιάσεις
    • Δοκιμές
    • Χορός
    • Παιδί
  • Βιβλία
    • Μελίτα Εμμανουήλ / Στάσεις και διαστάσεις δημιουργίας και δημιουργού

      6 Ιουνίου 2023
      0
    • Μανόλης Βλαχογιάννης / Η πορεία του κόσμου

      21 Απριλίου 2023
      0
    • Χρήστος Νικολόπουλος / Η βαθιά αλήθεια των λέξεων

      28 Μαρτίου 2023
      0
    • Βαγγέλης Ευαγγελίου / Η ποίηση της καθημερινότητας

      21 Μαρτίου 2023
      0
    • Βίλια Χατζοπούλου / Ο τόπος -μας- ως συνοδοιπόρος

      24 Φεβρουαρίου 2023
      0
    • Ο Κόκκινος Πλανήτης του Αλεξάντρ Μπογκντάνοφ σε μετάφραση Ελένης Μπακοπούλου από τα ...

      9 Ιανουαρίου 2023
      0
    • Ουίσκι, Ένα ταξίδι γευσιγνωσίας από τις Εκδόσεις Ψυχογιός / Ο κόσμος του ...

      8 Ιανουαρίου 2023
      0
    • Ο Ανήφορος του Νίκου Καζαντζάκη από τις Εκδόσεις Διόπτρα

      2 Ιανουαρίου 2023
      0
    • My Book/Self: Χρυσή Γιάντσιου

      26 Δεκεμβρίου 2022
      0
    • Νέες Κυκλοφορίες
    • Βιβλιοθήκη
    • Συγγραφείς
    • My Book/Self
    • Stories
  • The City
    • Spots
    • Mουσική
    • Σινεμά
    • Σειρές
    • Εκθέσεις
    • Σεμινάρια
  • Cues
    • Cue Me In / Ντορίτα Μπακατσέλου

      26 Μαΐου 2023
      0
    • Cue Me In / Ιωάννα Εμμανουήλ

      15 Μαΐου 2023
      0
    • Cue Me In / Παρασκευή Δουρουκλάκη

      9 Μαΐου 2023
      0
    • Cue Me In / Σταύρος Παναγιωτόπουλος

      24 Απριλίου 2023
      0
    • Cue Me In / Δημήτρης Τσιγκριμάνης

      24 Απριλίου 2023
      0
    • Cue Me In / Μαρία Κρασοπούλου

      24 Απριλίου 2023
      0
    • The Designer: Freyja Jewelry / Ιστορίες πίσω από τις δημιουργίες

      23 Μαρτίου 2023
      0
    • Cue Me In / Βασιλίνα Κατερίνη

      12 Μαρτίου 2023
      0
    • The Designer: Kōena Candles / Τα αρώματα της ισορροπίας

      21 Φεβρουαρίου 2023
      0
    • The Designer
    • X-Cue-Me
    • Me
    • People
    • Άποψη
    • Cue Me In
  • Blog
    • Road Trip
    • Point of You
  • Info
    • About
    • Contact
Άποψη
Home›Cues›Άποψη›Θεοί σε λευκά κελιά / Ένα κείμενο με αφορμή την παράσταση Δυό Θεοί

Θεοί σε λευκά κελιά / Ένα κείμενο με αφορμή την παράσταση Δυό Θεοί

By Αγγελική Κουτελιά
12 Νοεμβρίου 2018
531
0

Ο Πάτρικ και ο Μιγκέλ, οι πρωταγωνιστές της παράστασης, είναι εγκλωβισμένοι σε ένα λευκό κελί, στην προσπάθεια απεξάρτησής τους από τους υπολογιστές. Τα τελευταία δέκα χρόνια επιβιώνουν σε ένα δωμάτιο χωρίς ερεθίσματα που να μαρτυρούν ζωντάνια, τρέφονται με πλαστική τροφή, χωρίς ρούχα που να τους διαφοροποιούν, αλλά με άσπρες φόρμες. Μόνη διαφυγή από το δωμάτιο, η βόλτα στο προαύλιο. Μόνη σύνδεση με τον έξω κόσμο, το ραδιόφωνο και οι ειδήσεις που μεταδίδει.

Η εικόνα μας μοιάζει ξένη, αλλά ίσως να μεταδίδει με γλαφυρό τρόπο την πραγματικότητα της εποχής μας. Ας αναρωτηθούμε: μήπως βιώνουμε, εν αγνοία μας, τη ζωή με τον ίδιο αποστειρωμένο τρόπο; Ρίχνοντας μια ματιά τριγύρω μας, στο μετρό, στη δουλειά, στο δρόμο, στην καφετέρια, εύκολα αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη ανθρώπων ρουφιγμένων από την οθόνη του κινητού τους. Σαν να περιστοιχίζονται από αόρατα κελιά, σαν αυτό της παράστασης, που τους διαχωρίζουν από την εξωτερική πραγματικότητα.

Όλα φιλτράρονται υπό το πρίσμα του κινητού ή του υπολογιστή. Μια έξοδος για να αποκτήσει νόημα χρειάζεται πλέον να καταγραφεί από το κινητό και να ποσταριστεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι σαν να ζούμε για να δώσουμε την πληροφορία στους υπόλοιπους: ότι περνάμε υπέροχα, ότι είμαστε ευτυχισμένοι και δραστήριοι.

Απορροφημένοι  από τον ακατάπαυστο ρυθμό που μεταδίδεται η πληροφορία στις μέρες μας, παραμένουμε στο τίποτα, σε ένα λευκό, ουδέτερο τοπίο. Ποιός θα μπορούσε να διαχωρίσει τη σημαντική πληροφορία; Σε μια εποχή που η είδηση μεταδίδεται με ευφάνταστους τίτλους στην προσπάθεια να μας τραβήξουν την προσοχή και να μας βγάλουν από την αυτοματοποιημένη κίνηση του σκρολαρίσματος στην οθόνη του κινητού, δεν έχει σημασία το περιεχόμενο.

Με τον ίδιο τρόπο κινούνται οι ήρωες του θεατρικού έργου. Όταν μαθαίνουν ότι πλησιάζει η καταστροφή του κόσμου, οι πρωταγωνιστές αποφασίζουν να καταγράψουν την ιστορία, ώστε οι επόμενες γενιές να μην χάσουν το παρελθόν τους. Η καταγραφή επηρεάζεται από τις δικές τους ανάγκες και ιδέες. Άλλωστε ποιός είναι αυτός που καθορίζει τι είναι σημαντικό και τι όχι στην ιστορία; Με την ίδια αυθαιρεσία, προκύπτει η επιθυμία, από τους τροφίμους μέχρι το διευθυντή της κλινικής, να καταγραφούν δανειζόμενοι το όνομα και τη δόξα διάσημων προσωπικοτήτων.

Μια επιθυμία που ακουμπάει στην καθολική αγωνία της εποχής μας: να αναγνωριστούμε, να αφήσουμε το αποτύπωμά μας. Να βγάλουμε φωτογραφία και να την ανεβάσουμε στο ίνσταγκραμ για να γνωστοποιήσουμε την ύπαρξή μας στο ευρύ κοινό. Η ανάγκη για φωτογραφική απεικόνιση και μοίρασμα της καθημερινότητάς μας κινείται στην ίδια πορεία με την ανάγκη των ηρώων του έργου να μείνουν στην ιστορία.

Υποβόσκει το άγχος θανάτου, από το οποίο κανείς δε μένει ανεπηρέαστος. Στην παράσταση ο επικείμενος θάνατος κινητοποιεί τους ανθρώπους, αλλά με λάθος τρόπο. Το τέλος δεν αποτελεί αφορμή για να έρθουν πιο κοντά μεταξύ τους και να βιώσουν την ανακούφιση της “κοντινότητας” και του μοιράσματος. Αντιθέτως, τους απομακρύνει.

Το δικό μας τέλος, φαίνεται πως μας κινητοποιεί με ταυτόσημο τρόπο. Το άγχος θανάτου, η γνώση ότι κάποτε θα πεθάνουμε, συνδέεται άρρηκτα με την ανάγκη μας να αφήσουμε το αποτύπωμά μας στον διαδικτυακό κόσμο. Δεν αρκεί να έχουμε τις φωτογραφίες στο συρτάρι μας. Πλέον, επιθυμούμε να τις μοιραζόμαστε με όσο περισσότερο κόσμο γίνεται. Δεν μας καθησυχάζει το να αφήσουμε απογόνους σαν συνέχειά μας. Ούτε το να αποκτήσουμε υλικά αγαθά, μας δίνει την ψευδαίσθηση της ασφάλειας και της σταθερότητας στη ζωή μας. Στις μέρες μας η εικόνα έχει τη δύναμη.

Χρειάζεται να επιδείξουμε τα κεκτημένα μας. Η φωτογραφική απεικόνιση ανακουφίζει την υπαρξιακή μας αγωνία. «Φωτογραφίζομαι άρα υπάρχω» θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της ζωής μας…

Η παράσταση μας κινητοποιεί να σκεφτούμε πώς θα λειτουργούσαμε εμείς τις τελευταίες μέρες της ζωής μας. Αν σκεφτούμε ότι κάθε μέρα μας χρειάζεται να μην ξοδεύεται, αλλά να έχει ουσία, και εμείς επιμένουμε να την περνάμε συνδεόμενοι διαδικτυακά, τότε οι περισσότεροι θα έπρεπε να απαντήσουμε ταυτιζόμενοι με τους πρωταγωνιστές της παράστασης: «μπροστά από μια οθόνη». Το ερώτημα λοιπόν, χρειάζεται να αντιστραφεί και να αναλογιστούμε πώς περνάμε τη ζωή μας στην καθημερινότητά μας και πώς μπορούμε να δραπετεύσουμε από τα λευκά κελιά μας.

 Γράφει η Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια Αγγελική Κουτελιά

TagsΘέατρο Ροές

Related articles More from author

  • Συνεντεύξεις

    Συμεών Τσακίρης / Ο εαυτός εντός

    21 Ιανουαρίου 2020
    By Ήβη Βασιλείου
  • Χορός

    YOU της Ερμίρα Γκόρο στο Θέατρο Ροές

    8 Ιανουαρίου 2019
    By Cue Team
  • Νέα

    Το Δρακοδόντι από τους Χαΐνηδες και την ομάδα «Κι όμΩς κινείται» στο Θέατρο Ροές

    21 Νοεμβρίου 2019
    By Cue Team
  • Νέα

    AMID / multimedia dance performance της Χρυσάνθης Μπαδέκα στο Θέατρο Ροές

    21 Μαρτίου 2019
    By Cue Team
  • Νέα

    Λαχταρώ της Sarah Kane στο Θέατρο Ροές

    15 Μαΐου 2019
    By Cue Team
  • Cue Me In

    Cue Me In / Χριστίνα Σουγιουλτζή

    7 Φεβρουαρίου 2019
    By Ήβη Βασιλείου

Leave a reply Ακύρωση απάντησης

INFORMATION

  • About
  • Contact
  • Terms of Use

Follow us

  • Facebook
  • Instagram
info@cuemagazine.gr | ©2022 CueMagazine All Rights Reserved | ☢ designed by titouf