CueMagazine

Main Menu

  • Αρχική
  • Θέατρο
    • Νέα
    • Συνεντεύξεις
    • Παρουσιάσεις
    • Δοκιμές
    • Χορός
    • Παιδί
  • Βιβλία
    • Νέες Κυκλοφορίες
    • Βιβλιοθήκη
    • Συγγραφείς
    • My Book/Self
    • Stories
  • The City
    • Spots
    • Mουσική
    • Σινεμά
    • Σειρές
    • Εκθέσεις
    • Σεμινάρια
  • Cues
    • The Designer
    • X-Cue-Me
    • Me
    • People
    • Άποψη
    • Cue Me In
  • Blog
    • Road Trip
    • Point of You
  • Info
    • About
    • Contact

logo

CueMagazine

  • Αρχική
  • Θέατρο
    • Νέα
    • Συνεντεύξεις
    • Παρουσιάσεις
    • Δοκιμές
    • Χορός
    • Παιδί
  • Βιβλία
    • Βαγγέλης Ευαγγελίου / Η ποίηση της καθημερινότητας

      21 Μαρτίου 2023
      0
    • Βίλια Χατζοπούλου / Ο τόπος -μας- ως συνοδοιπόρος

      24 Φεβρουαρίου 2023
      0
    • Ο Κόκκινος Πλανήτης του Αλεξάντρ Μπογκντάνοφ σε μετάφραση Ελένης Μπακοπούλου από τα ...

      9 Ιανουαρίου 2023
      0
    • Ουίσκι, Ένα ταξίδι γευσιγνωσίας από τις Εκδόσεις Ψυχογιός / Ο κόσμος του ...

      8 Ιανουαρίου 2023
      0
    • Ο Ανήφορος του Νίκου Καζαντζάκη από τις Εκδόσεις Διόπτρα

      2 Ιανουαρίου 2023
      0
    • My Book/Self: Χρυσή Γιάντσιου

      26 Δεκεμβρίου 2022
      0
    • Γιάννης Τσίρος / Η τρωτή πλευρά της δικαιοσύνης

      19 Δεκεμβρίου 2022
      0
    • My Book/Self: Σαμπίνα Ανδρέα Άλλεν & Ερυφίλη Δρακοπούλου

      12 Δεκεμβρίου 2022
      0
    • Παρουσίαση Βιβλίου / Το Χαμένο Ημερολόγιο της «Άλλης» του Μάνου Λαμπράκη

      22 Νοεμβρίου 2022
      0
    • Νέες Κυκλοφορίες
    • Βιβλιοθήκη
    • Συγγραφείς
    • My Book/Self
    • Stories
  • The City
    • Spots
    • Mουσική
    • Σινεμά
    • Σειρές
    • Εκθέσεις
    • Σεμινάρια
  • Cues
    • The Designer: Freyja Jewelry / Ιστορίες πίσω από τις δημιουργίες

      23 Μαρτίου 2023
      0
    • Cue Me In / Βασιλίνα Κατερίνη

      12 Μαρτίου 2023
      0
    • The Designer: Kōena Candles / Τα αρώματα της ισορροπίας

      21 Φεβρουαρίου 2023
      0
    • Cue Me In / Τζίνα Σταυρουλάκη

      21 Φεβρουαρίου 2023
      0
    • Cue Me In / Χρυσάνθη Παπαλεβέντη

      20 Φεβρουαρίου 2023
      0
    • TO MILKY WAY ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΚΕΚΑΤΟΥ ΞΕΚΙΝΑ ΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΤΟΥ ΠΟΡΕΙΑ!

      8 Φεβρουαρίου 2023
      0
    • Cue Me In / Μαρίνα Παντελάκη

      30 Ιανουαρίου 2023
      0
    • Cue Me In / Αλεξάνδρα Σταμούλη

      15 Ιανουαρίου 2023
      0
    • Cue Me In / Οδυσσέας Πετράκης

      10 Ιανουαρίου 2023
      0
    • The Designer
    • X-Cue-Me
    • Me
    • People
    • Άποψη
    • Cue Me In
  • Blog
    • Road Trip
    • Point of You
  • Info
    • About
    • Contact
Άποψη
Home›Cues›Άποψη›Στο θέατρο όλοι χωρούν (;)

Στο θέατρο όλοι χωρούν (;)

By Αγγελική Κουτελιά
23 Οκτωβρίου 2018
541
0

Αναλογιζόμενη τις προσπάθειες που γίνονται σε θεατρικούς χώρους να εξασφαλιστεί η ελεύθερη πρόσβαση σε άτομα με αναπηρίες, συναντώ πολλά σκιερά σημεία στη διαδρομή. Είναι γεγονός πως φέτος υπάρχει κινητικότητα στο πεδίο της συμπερίληψης της διαφορετικότητας.

Η προσπάθεια εστιάζει κυρίως στη διευκόλυνση της πρόσβασης στο χώρο του θεάτρου (ράμπες, τουαλέτες, χώροι στάθμευσης αναπηρικών οχημάτων, διέλευση σκύλων-οδηγών κτλ), αλλά και στην προσβασιμότητα που αφορά το περιεχόμενο του έργου (διερμηνεία στη νοηματική γλώσσα, ενδογλωσσικοί υπέρτιτλοι/υπότιτλοι, ακουστική περιγραφή κτλ). Αξιοσημείωτες είναι και οι  προσπάθειες εγκόλπωσης στο καλλιτεχνικό πεδίο ανθρώπων με αναπηρίες από την πλευρά του δημιουργού και όχι του θεατή. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η ομάδα liminal, η δουλειά της οποίας θα φιλοξενηθεί στο Θέατρο Σταθμός καθώς και η ομάδα ΘΕΑΜΑ που θα παρουσιάσει την παράσταση “Νάρκισσος και Ηχώ κι άλλες μεταμορφώσεις” στο Από Μηχανής Θέατρο.

Ο δρόμος προς το αυταπόδεικτο δικαίωμα να προσδιορίζει ο καθένας τις επιλογές του με βάση τα δικά του κριτήρια και να μην περιορίζεται από τις διακρίσεις του κυρίαρχου ρεύματος είναι εξίσου δύσκολος και για τις δύο πλευρές: θεατή και δημιουργού με αναπηρία. Η πορεία προς την εξάλειψη των διαχωρισμών με βάση τη σωματοδομή, όσο και αν ηχεί σαν πρόθεση αρκετά συχνά στα αφτιά μας, ανακόπτεται διαρκώς από την ανάγκη του κοινωνικού συνόλου να λειτουργεί με διαχωρισμούς.

Αρκεί να ανακαλέσουμε τον μέχρι προ ολίγου ισχύον νόμο περί αρτιμέλειας, που εμπόδιζε ανθρώπους με αναπηρία να συμμετέχουν στις εισαγωγικές εξετάσεις στις Ανώτερες Σχολές Δραματικής Τέχνης, για να διαπιστώσουμε πως οι διακρίσεις εμποτίζουν κάθε σημείο της ζωής μας . Όσο και αν φανταζόμασταν πως ο χώρος της τέχνης κατοχυρώνει το δρόμο προς την ελευθερία της έκφρασης, με κριτήριο τον αυθορμητισμό, την αυθεντικότητα και το ταλέντο, ο νόμος περί αρτιμέλειας δημιουργεί γκρίζες ζώνες.

Έχει τις ρίζες του σε βαθιά ένστικτα αποφυγής του διαφορετικού. Στη θέαση ενός διαφοροποιημένου στα χαρακτηριστικά και τις επιλογές ανθρώπου, σχεδόν αυτοματοποιημένα, προκαλούνται σε πολλούς από εμάς συναισθήματα μίσους, φθόνου, θυμού. Καλύπτουν έναν βαθύτερο φόβο μας ότι το διαφορετικό θα μας μολύνει. Και αντανακλαστικά θέλουμε να το απωθήσουμε. Μια τέτοια διαδρομή ακολουθεί η κουλτούρα των διακρίσεων, λησμονώντας πως ανά πάσα στιγμή μπορούμε να γίνουμε οι διαφορετικοί άνθρωποι που θέλουμε να αποφύγουμε. Όσο και αν ανακουφιζόμαστε προσωρινά με την τακτική του αποκλεισμού, δεν εξασφαλίζει σε καμία περίπτωση την αιώνια ευτυχία σε έναν κόσμο ομοίων. Ένας κόσμος ομοιομορφίας είναι τουλάχιστον άχαρος και περιοριστικός και έχει πλαστεί μόνο για διατηρεί μια ψευδαίσθηση ισορροπίας και τάξης στη ζωή μας. Ποιά ζωή άραγε είναι μονίμως τακτοποιημένη, χωρίς ανατροπές; Όσο και αν εμμονικά προσπαθούμε να το διασφαλίσουμε, οι ανατροπές είναι αναπόφευκτες.

Η αναπηρία αποτελεί ένα ενδεχόμενο που μας αφορά. Αποκλείοντας τους ανθρώπους αυτούς από το οπτικό μας πεδίο, μη συνυπολογίζοντάς τους, παίρνοντας απόσταση, πετυχαίνουμε να διατηρούμε μια ψευδαίσθηση ομαλότητας και ηρεμίας στον ψυχισμό μας. Αν θέλουμε να έρθουμε πιο κοντά στην πραγματικότητα και να μην οχυρωνόμαστε με ασπίδες μίσους μπορούμε να σκεφτούμε πως το διαφορετικό δεν σημαίνει υποδεέστερο.

Ο άνθρωπος με αναπηρία μπορεί και χρειάζεται να διεκδικεί την ελεύθερη πρόσβασή του σε καλλιτεχνικούς χώρους. Σε έναν διαφορετικό κόσμο δεν θα χρειαζόταν να αναφερόμαστε στην έννοια της διεκδίκησης, καθώς είναι επιλογή του καθένα πώς θα προσδιορίσει το σώμα του και τον τρόπο που θα το εντάξει στο χώρο. Πώς ανακόπτουμε τις προσπάθειες ανθρώπων που έχουν τη δύναμη να μην καθορίζονται από φυσικά τους χαρακτηριστικά;

Όσο πιο ασφαλείς νιώθουμε τοποθετώντας τη διαφορετικότητα σε ανέγγιχτες ζώνες, τόσο πιο πολύ περιχαρακώνουμε τη δική μας ζωή. Ας προσπαθήσουμε να προσδιορίσουμε τι είναι αυτό που μας αναστατώνει στη θέαση ενός ανάπηρου ανθρώπου. Η προσπάθεια κατανόησης και συνυπολογισμού της θέσης του άλλου είναι μια αφετηρία για να απεγκλωβιστούμε από τις ανασφάλειές μας. Προμηνύει μια μετατόπιση σε έναν κόσμο όπου το θέατρο με ηθοποιούς με αναπηρία δεν θα αποτελεί είδηση. Όπου η τέχνη δεν θα εγκλωβίζεται ανάμεσα σε ομοιόμορφους ανθρώπους, αλλά θα διαχέεται σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη που είναι έτοιμη να την αφουγκραστεί.

Σημείωση: Στο κείμενο γίνεται αναφορά σε «ανθρώπους με αναπηρία» και όχι σε «ανθρώπους με ειδικές ανάγκες», καθώς ο καθένας χρειάζεται να αυτοπροσδιορίζεται με τον τρόπο που ο ίδιος επιλέγει. Αν η αναπηρία σηματοδοτεί μια ειδική κατάσταση, είναι επιλογή του καθένα να την υιοθετήσει με αυτόν τον τρόπο. Ωστόσο, αυτό που προσδίδει ελευθερία είναι να περιγράφουμε την αναπηρία ως μια φυσική κατάσταση, όπου το άτομο μπορεί να εναποθέσει το βίωμά του σε αυτή, χωρίς να έχει εκ των προτέρων μια περιοριστική ταυτότητα.

 

Γράφει η Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια Αγγελική Κουτελιά

Related articles More from author

  • Άποψη

    Είμαστε Μαζί / Καλλιόπη Παναγιωτίδου

    10 Απριλίου 2020
    By Guest Editor
  • Άποψη

    Ήταν ευχαρίστηση να καις / Ένα κείμενο με αφορμή την παράσταση Φαρενάιτ 451 που παρουσιάζεται στο Θέατρο Πόρτα

    29 Ιανουαρίου 2019
    By Αγγελική Κουτελιά
  • Άποψη

    Για τα ταξίδια των ανθρώπων γύρω μας… / Ένα κείμενο με αφορμή την παράσταση Οδύσσεια Reloaded

    25 Νοεμβρίου 2019
    By Αγγελική Κουτελιά
  • Άποψη

    Η ασάφεια της επαναληψιμότητας / Ένα κείμενο με αφορμή την παράσταση Οι Λαντζέρηδες που παρουσιάζεται στο Σύγχρονο Θέατρο

    27 Νοεμβρίου 2019
    By Αγγελική Κουτελιά
  • Άποψη

    Εξαρτήσεις: όταν το σώμα γίνεται τόπος συγκρούσεων / Ένα κείμενο με αφορμή την παράσταση Με λένε Έμμα που παρουσιάζεται στο ...

    7 Φεβρουαρίου 2019
    By Αγγελική Κουτελιά
  • Άποψη

    Η απειλητική εσωτερική αναπαράσταση του σώματός μας, με αφορμή την ταινία Shivers του Κρόνενμπεργκ

    11 Ιανουαρίου 2019
    By Αγγελική Κουτελιά

Leave a reply Ακύρωση απάντησης

INFORMATION

  • About
  • Contact
  • Terms of Use

Follow us

  • Facebook
  • Instagram
info@cuemagazine.gr | ©2022 CueMagazine All Rights Reserved | ☢ designed by titouf