CueMagazine

Main Menu

  • Αρχική
  • Θέατρο
    • Νέα
    • Συνεντεύξεις
    • Παρουσιάσεις
    • Δοκιμές
    • Χορός
    • Παιδί
  • Βιβλία
    • Νέες Κυκλοφορίες
    • Βιβλιοθήκη
    • Συγγραφείς
    • My Book/Self
    • Stories
  • The City
    • Spots
    • Mουσική
    • Σινεμά
    • Σειρές
    • Εκθέσεις
    • Σεμινάρια
  • Cues
    • The Designer
    • X-Cue-Me
    • Me
    • People
    • Άποψη
    • Cue Me In
  • Blog
    • Road Trip
    • Point of You
  • Info
    • About
    • Contact

logo

CueMagazine

  • Αρχική
  • Θέατρο
    • Νέα
    • Συνεντεύξεις
    • Παρουσιάσεις
    • Δοκιμές
    • Χορός
    • Παιδί
  • Βιβλία
    • Μελίτα Εμμανουήλ / Στάσεις και διαστάσεις δημιουργίας και δημιουργού

      6 Ιουνίου 2023
      0
    • Μανόλης Βλαχογιάννης / Η πορεία του κόσμου

      21 Απριλίου 2023
      0
    • Χρήστος Νικολόπουλος / Η βαθιά αλήθεια των λέξεων

      28 Μαρτίου 2023
      0
    • Βαγγέλης Ευαγγελίου / Η ποίηση της καθημερινότητας

      21 Μαρτίου 2023
      0
    • Βίλια Χατζοπούλου / Ο τόπος -μας- ως συνοδοιπόρος

      24 Φεβρουαρίου 2023
      0
    • Ο Κόκκινος Πλανήτης του Αλεξάντρ Μπογκντάνοφ σε μετάφραση Ελένης Μπακοπούλου από τα ...

      9 Ιανουαρίου 2023
      0
    • Ουίσκι, Ένα ταξίδι γευσιγνωσίας από τις Εκδόσεις Ψυχογιός / Ο κόσμος του ...

      8 Ιανουαρίου 2023
      0
    • Ο Ανήφορος του Νίκου Καζαντζάκη από τις Εκδόσεις Διόπτρα

      2 Ιανουαρίου 2023
      0
    • My Book/Self: Χρυσή Γιάντσιου

      26 Δεκεμβρίου 2022
      0
    • Νέες Κυκλοφορίες
    • Βιβλιοθήκη
    • Συγγραφείς
    • My Book/Self
    • Stories
  • The City
    • Spots
    • Mουσική
    • Σινεμά
    • Σειρές
    • Εκθέσεις
    • Σεμινάρια
  • Cues
    • Cue Me In / Ντορίτα Μπακατσέλου

      26 Μαΐου 2023
      0
    • Cue Me In / Ιωάννα Εμμανουήλ

      15 Μαΐου 2023
      0
    • Cue Me In / Παρασκευή Δουρουκλάκη

      9 Μαΐου 2023
      0
    • Cue Me In / Σταύρος Παναγιωτόπουλος

      24 Απριλίου 2023
      0
    • Cue Me In / Δημήτρης Τσιγκριμάνης

      24 Απριλίου 2023
      0
    • Cue Me In / Μαρία Κρασοπούλου

      24 Απριλίου 2023
      0
    • The Designer: Freyja Jewelry / Ιστορίες πίσω από τις δημιουργίες

      23 Μαρτίου 2023
      0
    • Cue Me In / Βασιλίνα Κατερίνη

      12 Μαρτίου 2023
      0
    • The Designer: Kōena Candles / Τα αρώματα της ισορροπίας

      21 Φεβρουαρίου 2023
      0
    • The Designer
    • X-Cue-Me
    • Me
    • People
    • Άποψη
    • Cue Me In
  • Blog
    • Road Trip
    • Point of You
  • Info
    • About
    • Contact
ΆποψηΣινεμά
Home›Cues›Άποψη›Η Αλίκη στις πόλεις*

Η Αλίκη στις πόλεις*

By Αγγελική Κουτελιά
3 Οκτωβρίου 2018
759
0

Αυτή η ταινία παρουσιάζει την πορεία ενός μοναχικού οδοιπόρου, ενός ανθρώπου που «διαχειρίζεται τις εμπειρίες του σαν ωμά αβγά», όπως του προσάπτει η φίλη του. Πρόκειται για έναν ρεπόρτερ με αποστολή να καταγράψει την εμπειρία του στην Αμερική. Η μοναξιά του αποτυπώνεται με πολύ γλαφυρό τρόπο στο πρώτο μέρος της ταινίας. Καταγράφεται στα ψηλά κτήρια, στα αδειανά από ανθρώπους τοπία των φωτογραφιών του. Στην απουσία έμπνευσης να γράψει μια ιστορία. Γιατί για να γράψει μια ιστορία χρειάζεται να ζήσει, να γεμίσει το κάδρο του με τη ζωντάνια της αλληλεπίδρασης και των συναισθημάτων που προκαλούνται από αυτή. Μόνοι συνοδοιπόροι στο ταξίδι του, πέραν της φωτογραφικής μηχανής, είναι το «αηδιαστικό ραδιόφωνο και η αποβλακωτική τηλεόραση», όπως τα αποκαλεί. Διαγράφει μια τόσο μονότονη πορεία, που οι φωτεινές επιγραφές της μεγαλούπολης μοιάζουν με όαση στο γκρίζο της διαδρομής του.

Αυτό που λείπει από τη ζωή του γεμίζει απροσδόκητα η εισβολή της μικρής Άλις. Πρόκειται για ένα 9χρονο κορίτσι που η μητέρα του εγκαταλείπει στα χέρια του ρεπόρτερ και κάπως έτσι ξεκινάει μια ιστορία που – επιτέλους- μπορεί να διηγηθεί. Η πρώτη τους συνάντηση σε μια περιστρεφόμενη πόρτα αεροδρομίου μαρτυράει την αλλαγή 180 μοιρών στη ζωή του, που θα του προσφέρει η Άλις. Απεικονίζει εύστοχα μια μετακίνηση που χρειάζεται να συνυπολογίζει τον άλλο, ώστε να υπάρχει συγχρονισμός και αρμονία κινήσεων, αποφεύγοντας να μπλοκάρει η πόρτα. Μη έχοντας συνηθίσει σε τέτοιου είδους συμπλεύσεις, ο ρεπόρτερ θα παρασυρθεί για λίγο από την ορμητικότητα του κοριτσιού που στριφογυρίζει με δύναμη την πόρτα. Θα χρειαστεί αρκετός χρόνος για να βγει από τη εγωπαθή μονοτονία του και να αντέξει κάποιον άλλο δίπλα του. Η φίλη του σχολιάζει πως έχει χάσει την επαφή του με τον κόσμο. Πως οι φωτογραφίες του χρησιμεύουν μόνο σαν αποδεικτικά στοιχεία της ύπαρξής του και όχι για να επικοινωνήσουν εμπειρίες και σκέψεις.

Συνηθισμένος σε μια αλληλεπίδραση που δε συμπεριλαμβάνει τις ανάγκες του άλλου, εκπλήσσεται με την έκκληση του κοριτσιού για φαγητό που πολύ άμεσα και αυθόρμητα επικοινωνεί: «πεινάω»! Και κάπως έτσι αναγκάζεται να ξεβολευτεί και να σκεφτεί πως ένας κόσμος που χρειάζεται ανατροφοδότηση τον περιτριγυρίζει, αρκεί να έχει τα μάτια του ανοιχτά. Ενω αρχικά τον δυσκολεύει να φροντίσει την Άλις, αντιμετωπίζοντάς τη σαν βάρος, εν τέλει μαθαίνει να απολαμβάνει τη χαρά της συσχέτισης, μετατρέποντας το βάρος σε πηγή ζωντάνιας. Οι φωτογραφίες που τραβούσε προσπαθώντας μάταια να αιχμαλωτίσει μια έκπληξη στην αδιαφοροποίητη πορεία του, δεν είχαν πια θέση στο ταξίδι του.  Πλέον τη ζωή του κατέκλυζαν οι στιγμές της πραγματικής εμπειρίας με την Άλις.

Ποιό είναι το μυστικό για να μετατρέψεις τη μονοτονία μιας απομονωμένης ζωής σε δημιουργική αμοιβαιότητα; Η απάντηση κρύβεται στην περιστρεφόμενη πόρτα: να αναγνωρίζεις τον άλλο και να τον συμπεριλαμβάνεις στην κίνησή σου. Να συντονίζονται τα βήματά σας. Να επικοινωνούνται οι σκοποί της μετακίνησης. Η Άλις με τον ρεπόρτερ τα κατάφεραν! Όσο απλό και αν ακούγεται το να ακούς, να σκέφτεσαι, να επεξεργάζεσαι και να αντέχεις τις ανάγκες του άλλου, όπως ο γονέας είναι αναγκαίο να κάνει με το παιδί του, τόσο δύσκολο είναι στην πράξη. Γιατί πολλές φορές μας βαραίνουν τα δικά μας φορτία. Και μας θυμώνει η αδυναμία μας να καταφέρουμε να συμπεριλάβουμε τον άλλο. Σαν το θυμό που ένιωσε ο ρεπόρτερ όταν ανέλαβε τη φροντίδα της Άλις. Αισθάνθηκε απειλή με τις απαιτήσεις του κοριτσιού, θυμώνοντας ουσιαστικά με τον εαυτό του, αδύναμο να διαχειριστεί τις ανάγκες της.

Ωστόσο, σταδιακά οι απαιτήσεις έχασαν την απειλητική τους διάσταση, μέσα από την εξοικείωση και την επαφή με το κορίτσι. Η Άλις βρήκε έναν «γονιό» που δεν την εγκατέλειψε, που μπόρεσε να την «κρατήσει», σωματικά και ψυχικά. Ο ρεπόρτερ βρήκε τον κατάλληλο συνοδοιπόρο για να τον τραβήξει μακριά από τις αποξενωτικές διαστάσεις της ρουτίνας του. Στην αρχή του ταξιδιού τους, η Άλις διαισθανόμενη τον αποπροσανατολισμένο ψυχισμό του ρεπόρτερ, τον τραβάει φωτογραφία «για να ξέρει τουλάχιστον πως μοιάζει». Και η πολαρόιντ αποκάλυψε τον ξεχασμένο του εαυτό.  Μέσα από τα μάτια του κοριτσιού μπόρεσε να ξαναδεί τον εαυτό του, χωρίς να χρησιμοποιεί πλέον τη φωτογραφική του μηχανή σαν μέσο διαμεσολάβησης με την πραγματικότητα.

*Ταινία: Η Αλίκη στις πόλεις του Βιμ Βέντερς

 

 Γράφει η Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια Αγγελική Κουτελιά

TagsΒοξ

Related articles More from author

  • Άποψη

    Ήταν ευχαρίστηση να καις / Ένα κείμενο με αφορμή την παράσταση Φαρενάιτ 451 που παρουσιάζεται στο Θέατρο Πόρτα

    29 Ιανουαρίου 2019
    By Αγγελική Κουτελιά
  • Άποψη

    Στο θέατρο όλοι χωρούν (;)

    23 Οκτωβρίου 2018
    By Αγγελική Κουτελιά
  • Άποψη

    Ο ανεπιθύμητος Άλλος / Ένα κείμενο με αφορμή την παράσταση Το κάλεσμα της Λορίν

    17 Ιανουαρίου 2019
    By Αγγελική Κουτελιά
  • Άποψη

    Με ρώτησε αν την αγαπάω… / Ένα κείμενο με αφορμή την παράσταση Hotel Marina

    14 Ιανουαρίου 2019
    By Αγγελική Κουτελιά
  • Άποψη

    Η απειλητική εσωτερική αναπαράσταση του σώματός μας, με αφορμή την ταινία Shivers του Κρόνενμπεργκ

    11 Ιανουαρίου 2019
    By Αγγελική Κουτελιά
  • Άποψη

    Πηγάδι δίχως πάτο / Ένα κείμενο με αφορμή την παράσταση Μισά Μισά που παρουσιάζεται στο Θέατρο Γκλόρια Μικρό

    22 Μαρτίου 2019
    By Αγγελική Κουτελιά

Leave a reply Ακύρωση απάντησης

INFORMATION

  • About
  • Contact
  • Terms of Use

Follow us

  • Facebook
  • Instagram
info@cuemagazine.gr | ©2022 CueMagazine All Rights Reserved | ☢ designed by titouf