CueMagazine

Main Menu

  • Αρχική
  • Θέατρο
    • Νέα
    • Συνεντεύξεις
    • Παρουσιάσεις
    • Δοκιμές
    • Χορός
    • Παιδί
  • Βιβλία
    • Νέες Κυκλοφορίες
    • Βιβλιοθήκη
    • Συγγραφείς
    • My Book/Self
    • Stories
  • The City
    • Spots
    • Mουσική
    • Σινεμά
    • Σειρές
    • Εκθέσεις
    • Σεμινάρια
  • Cues
    • The Designer
    • X-Cue-Me
    • Me
    • People
    • Άποψη
    • Cue Me In
  • Blog
    • Road Trip
    • Point of You
  • Info
    • About
    • Contact

logo

CueMagazine

  • Αρχική
  • Θέατρο
    • Αλέξης Ζορμπάς του Νίκου Καζαντζάκη σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα από τον Οκτώβριο ...

      23 Ιουνίου 2022
      0
    • Mamma Mia στο City Garden Festival by Cristmas Theater

      23 Ιουνίου 2022
      0
    • Αντιγόνη του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ραπτοτάσιου στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου

      21 Ιουνίου 2022
      0
    • Για τι πράγμα μιλάμε όταν μιλάμε για αγάπη στο Θέατρο Νέου Κόσμου

      21 Ιουνίου 2022
      0
    • Οκτώβριος στο Θέατρο Ιλίσια Βολανάκης

      21 Ιουνίου 2022
      0
    • Διαβαλκανικό Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος στην Περιφέρεια Αττικής

      20 Ιουνίου 2022
      0
    • Εκθέτοντας τη “Βία του Βίου” / Παρουσίαση εργαστηρίου θεατρικής έκφρασης και προσωπικής ...

      20 Ιουνίου 2022
      0
    • Τρείς αδερφές #NOT / Από το εργαστήρι της σχολής του Ίασμου στο ...

      20 Ιουνίου 2022
      0
    • Οικόπεδα με θέα του David Mamet σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη στο Θέατρο ...

      19 Ιουνίου 2022
      0
    • Νέα
    • Συνεντεύξεις
    • Παρουσιάσεις
    • Δοκιμές
    • Χορός
    • Παιδί
  • Βιβλία
    • «Ο Καζαντζάκης στον 21ο αιώνα» /  Τα άπαντα του έργου του Νίκου Καζαντζάκη ...

      23 Ιουνίου 2022
      0
    • My Book/Self: Μαρία Καλούδη

      29 Μαΐου 2022
      0
    • My Book/Self: Γιώργος Πατεράκης

      23 Μαΐου 2022
      0
    • My Book/Self: Χρήστος Μπότσης

      15 Μαΐου 2022
      0
    • Χριστίνα Θανάσουλα / Όψεις και οπτικές του φωτός

      15 Μαΐου 2022
      0
    • My Book/Self: Λίνα Ροδοπούλου

      17 Απριλίου 2022
      0
    • Σχετικά με το τίποτα του Woody Allen από τις Εκδόσεις Ψυχογιός

      4 Απριλίου 2022
      0
    • Παρουσίαση του βιβλίου της Μαρκέλλας Καζαμία Ταξίδια με τις λέξεις στον Ιανό

      28 Μαρτίου 2022
      0
    • My Book/Self: Ανθούλα Χαιροπούλου 

      22 Μαρτίου 2022
      0
    • Νέες Κυκλοφορίες
    • Βιβλιοθήκη
    • Συγγραφείς
    • My Book/Self
    • Stories
  • The City
    • H συναυλία του καλοκαιριού! Patti Smith Quartet - Σάββατο 25 Ιουνίου στο ...

      23 Ιουνίου 2022
      0
    • Η Ute Lemper τραγουδά Αstor Piazzolla / 7 Ιουλίου στη Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων

      23 Ιουνίου 2022
      0
    • Το Εθνικό Θέατρο στο πολυκατάστημα Αttica για τρίτη φορά

      21 Ιουνίου 2022
      0
    • Οι Moderat στη σκιά της Ακρόπολης στις 16/7 στο Ηρώδειο στο πλαίσιο ...

      9 Ιουνίου 2022
      0
    • Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, Ένα ελληνικό μουσικό πορτρέτο στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος ...

      6 Ιουνίου 2022
      0
    • Η Νατάσσα Μποφίλιου τη Δευτέρα 27 Ιουνίου στο Βεάκειο Θέατρο Πειραιά

      6 Ιουνίου 2022
      0
    • Ο Πάνος Μουζουράκης στο Θέατρο Άλσος Δευτέρα 4 Ιουλίου 2022

      29 Μαΐου 2022
      0
    • Η ΙΜΑΝΥ σε ένα εντυπωσιακό κοντσέρτο για μία φωνή και 8 τσέλο! ...

      9 Μαΐου 2022
      0
    • ONIRAMA την Παρασκευή 13 Μαΐου στο Vox

      9 Μαΐου 2022
      0
    • Spots
    • Mουσική
    • Σινεμά
    • Σειρές
    • Εκθέσεις
    • Σεμινάρια
  • Cues
    • Cue Me In / Σοφία Λιάκου

      28 Μαΐου 2022
      0
    • Cue Me In / Αντώνης Κυριακάκης

      23 Μαΐου 2022
      0
    • The Designer: Gishh / The strength of sensitivity

      22 Μαΐου 2022
      0
    • Cue Me In / Χρίστος Μοδέστου

      9 Μαΐου 2022
      0
    • Cue Me In / Χριστίνα Χριστοφή

      8 Μαΐου 2022
      0
    • The Designer: Femad / Η θυληκότητα της καθημερινότητας

      6 Απριλίου 2022
      0
    • Cue Me In / Παύλος Δαμιανίδης

      2 Απριλίου 2022
      0
    • The Designer: Eroe / Η ροή της δύναμης

      23 Μαρτίου 2022
      0
    • Cue Me in / Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη 

      21 Μαρτίου 2022
      0
    • The Designer
    • X-Cue-Me
    • Me
    • People
    • Άποψη
    • Cue Me In
  • Blog
    • Road Trip
    • Point of You
  • Info
    • About
    • Contact
Συνεντεύξεις
Home›Θέατρο›Συνεντεύξεις›Νικόλας Παπαδομιχελάκης / Το δαχτυλίδι της μάνας: Αποχαιρετισμοί και κίνητρα

Νικόλας Παπαδομιχελάκης / Το δαχτυλίδι της μάνας: Αποχαιρετισμοί και κίνητρα

By Ήβη Βασιλείου
23 Μαΐου 2018
819
0
Share:

Σε κάποια ελληνική επαρχία ζει μια φτωχή μάνα με τους δυο γιους της. Ο μεγαλύτερος, ο Ποιητής είναι βαριά άρρωστος. Η μάνα για να τον βοηθήσει, αποφασίζει να πουλήσει το μοναδικό αντικείμενο αξίας που διαθέτει, το δαχτυλίδι της. Ένα δαχτυλίδι που ξεκινά την πορεία του από τα βάθη της οικογένειας και αποτελεί σύμβολο καλής τύχης για όποιον το κρατάει στα χέρια του. Η ομάδα C. for Circus παρουσιάζει το έργο του Γιάννη Καμπύση, Το δαχτυλίδι της μάνας σε σκηνοθεσία Παύλου Παυλίδη, από την 1η έως τις 10 Ιουνίου στο Tempus Verum Εν Αθήναις. Ο Νικόλας Παπαδομιχελάκης μας μίλησε για το ιδιαίτερο έργο με την απαιτητική γλώσσα, τους αποχαιρετισμούς, την απώλεια και την πίστη στην ζωή, την παράσταση και την ομάδα C. for Circus που κλείνει δέκα χρόνια κοινής πορείας και ονειρεύεται ακόμα τόσα.

Γιατί επιλέξατε αυτό το τόσο ιδιαίτερο κείμενο; Τι σε συγκινεί σ΄αυτό;

«Το Δαχτυλίδι της Μάνας» το έφερε αρχικά στο τραπέζι ο Γιωργής Σφυρής, μέλος της ομάδας στη Θεσσαλονίκη, πριν από ένα χρόνο περίπου, όταν ψάχναμε κείμενα για την επόμενη παραγωγή. Μας κέντρισε το ενδιαφέρον, είναι μια καλογραμμένη ιστορία, αλλά ήταν μία πρόταση μέσα σε πολλές άλλες και δεν της δώσαμε εξαρχής σημασία. Λίγους μήνες αργότερα, ο Παύλος μάς είπε ότι έχει μια ιδέα πάνω σ’αυτό το έργο, κι ότι θα ήθελε να το σκηνοθετήσει. Μέχρι πρότινος τη σκηνοθεσία μιας παράστασης τη διαμόρφωνε όλη η ομάδα. Τον εμπιστευτήκαμε όμως, και αυτό είναι που κάνει ξεχωριστή αυτήν τη επιλογή, όχι τόσο το ίδιο το κείμενο, όσο η θέλησή της ομάδας να στηρίξει και να δώσει πνοή στο όραμα ενός από εμάς. Αυτό που με συγκινεί στο «Δαχτυλίδι» είναι η δεξιοτεχνία του συγγραφέα, που καταφέρνει να μπλέξει το ψυχολογικό δράμα, το ονειρόδραμα, το παραμύθι, το δημοτικό τραγούδι, σε μια ιδιαίτερη γλώσσα, και να φτιάξει μια όμορφη ιστορία που εξυμνεί τη λαϊκή παράδοση, την ποίηση, τη φύση και τον έρωτα.

Πώς δουλέψατε για να γίνει παράσταση; Πώς χειριστήκατε το ζήτημα της γλώσσας;

Περάσαμε από διάφορα στάδια δουλειάς, εξερευνήσαμε τι σημαίνει για εμάς «απώλεια», τι σημαίνει «πιστεύω στις νεράιδες», αναζητήσαμε ποιητές και αναρωτηθήκαμε τι είναι ποίηση. Μοιραστήκαμε πολύ ωραίες ιστορίες, αλλά πολύ γρήγορα δυσκολευτήκαμε, γιατί δεν ξέραμε πώς θα μπορούσε να συνδιαλλαγεί σκηνικά ένα τέτοιο υλικό με τη γλώσσα του Καμπύση. Απ’ αυτήν την έρευνα, όμως, προέκυψε η πρώτη ύλη της παράστασης: η ποίηση του Κώστα Κρυστάλλη, το τραγούδι «Κάτω στα δασιά τα πλατάνια» και μια βόλτα μας στη φύση, μ’ εμάς να καταλήγουμε σε μια παιδική χαρά και να παίζουμε στην τραμπάλα. Η σκέψη του Παύλου πάνω στο έργο ήταν πως πρόκειται για έναν αποχαιρετισμό σ΄ έναν φίλο. Ο Καμπύσης αφιερώνει αυτό το έργο στον αδικοχαμένο Κώστα Κρυστάλλη. Αναρωτηθήκαμε λοιπόν πώς πεθαίνει ένας ποιητής και προσπαθούμε να τιμήσουμε την ιστορία του λέγοντας τα λόγια του, περισσότερο ως αφηγητές, παρά ως ηθοποιοί που θα αναπαραστήσουν ρεαλιστικά το έργο όπως ακριβώς είναι γραμμένο. Η γλώσσα του Καμπύση είναι ιδιαίτερη, γράφει σε μια ντοπιολαλιά, η οποία δεν ήταν εξαρχής αναγνωρίσιμη από εμάς, αλλά ο κορμός της είναι η δημοτική. Μας ήταν κατανοητή, οπότε και την κρατήσαμε αυτούσια.

Υπάρχουν πράγματα που «πρέπει» ή «δεν πρέπει» να κάνουμε στην ζωή;

Ο καθένας μας κουβαλάει μέσα του ένα σύστημα αξιών και κανόνων, που τυχαίνει να το ορίζουν αυτοί που τον ανέθρεψαν. Πολύς κόσμος νομίζει, ότι ορίζει τον εαυτό του, αλλά στ’ αλήθεια αυτή η «φωνή στο κεφάλι μας» δεν είναι δική μας. Είναι των γονιών, των δασκάλων, των φίλων κ.ά. Τα δικά μου «πρέπει» και «δεν πρέπει» περιορίζονται σε απλές συμβουλές που προσπαθώ να μου υπενθυμίζω: να γίνω αυτός που χρειαζόμουν, όταν ήμουν παιδί. Όταν τρώω να τρώω, κι όταν κοιμάμαι να κοιμάμαι. Να διεκδικώ να έχω στο πλάι μου ανθρώπους που μου βγάζουν τον καλύτερό μου εαυτό. Να μην αφήνω το μυαλό μου να τρέχει και να αφήνω το σώμα μου να αναπνέει.

Οι αποχαιρετισμοί είναι πάντα δύσκολοι και επίπονοι ή μπορεί να σηματοδοτούν και νέα ξεκινήματα;

Δεν είναι όλοι οι αποχαιρετισμοί το ίδιο, κάποιοι κοστίζουν λιγότερο, κάποιοι περισσότερο, κάποιοι καθόλου, αλίμονο αν κλαίγαμε για καθετί που αποχαιρετάμε. Ο πόνος όμως ενός αποχαιρετισμού, όσο μεγαλύτερο είναι το προσωπικό κόστος, τόσο πιο πραγματικός γίνεται, υποφέρει όχι μόνο το μυαλό, αλλά και το σώμα. Διάβαζα πρόσφατα για το “σύνδρομο της ραγισμένης καρδιάς”, που περιγράφει το πώς μπορεί μια έντονη συναισθηματική καταπόνηση να τραυματίσει την καρδιά, αντίστοιχα ή χειρότερα από ένα έμφραγμα. Ένας επίπονος αποχαιρετισμός, εκτός απ’ τ’ ότι μπορεί να μας σακατέψει, μπορεί να χρειάζεται μια περίοδο αποθεραπείας πριν από κάποιο νέο ξεκίνημα.

Σε τι πιστεύεις; Τι σου δίνει δύναμη στην καθημερινότητα;

Δεν πιστεύω σε «κάτι» και χαίρομαι που είναι κι η εποχή τέτοια που μου επιτρέπει να το σκεφτώ και να το εκφράσω ελεύθερα. Οι πιο έξυπνοι και σοβαροί άνθρωποι που έχω γνωρίσει και διαβάσει καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι «δεν ξέρουμε ένα», οπότε απλά χαίρομαι που είμαι ζωντανός αυτή τη στιγμή και γράφω αυτήν την απάντηση. Μου αρέσει να πιστεύω πως ο χρόνος είναι ψευδαίσθηση. Πιστεύω ότι αυτή η αίσθηση της γραμμικότητας του χρόνου, αυτό το αέναο «μπροστά», «ο χρόνος τρέχει» κ.λπ. είναι μια επιβεβλημένη ψευδαίσθηση. Αυτό το λέω, κυρίως, επειδή αργώ στα ραντεβού μου. Αλλά κι επειδή όλος ο κόσμος τρέχει εξαιτίας αυτής της ψευδαίσθησης, όλο και πιο γρήγορα, κάποιοι λένε ότι οδηγούμαστε σε βίαιη πρόσκρουση. Ευτυχώς, υπάρχουν οι άνθρωποι που μας υπενθυμίζουν ότι έχουμε την επιλογή να σταματήσουμε να τρέχουμε, να σταθούμε και να θαυμάσουμε κάτι όμορφο. Κι είναι τότε ακριβώς που σταματάει ο χρόνος.

Από ποια ανάγκη προκύπτει η ενασχόλησή σου με το θέατρο; Τι χαρίζει στην ζωή σου;

Δεν ξέρω από ποια ανάγκη προέκυψε, δε μπορώ να σκεφτώ καλύτερη απάντηση από το «μου αρέσει», κατάλαβα όμως μέσα στα χρόνια ότι καλύπτει ζωτικές μου ανάγκες, που δεν ήξερα ότι είχα. Το πιο σημαντικό για μένα είναι ότι στο θέατρο οφείλω την υγεία μου. Τη σωματική, γιατί με αναγκάζει να ασχοληθώ έστω και στοιχειωδώς με το σώμα μου, και την πνευματική αντίστοιχα, γιατί είναι ένας χώρος που μου επιτρέπει να κάνω αυτό που μου αρέσει από παιδί. Να παίζω με τους φίλους μου και να λέμε αστεία όλη την ώρα. Και να προσπαθούμε να φτιάξουμε κάτι όμορφο για να σταματήσουμε το χρόνο.

Ποια είναι η σκέψη της ομάδας C. For Circus; Ποιοι οι στόχοι της;

Η σκέψη της ομάδας είναι «Μακάρι να αμοιβόμασταν για τον κόπο μας». Οι C. For Circus δεν είναι μόνο μια θεατρική ομάδα. Είναι μια παρέα καλών φίλων που αγαπούν το θέατρο, αλλά κυρίως ο ένας τον άλλον. Μαθαίνουν για το θέατρο παίζοντας με ό,τι υλικά έχουν. Συνδιαμορφώνονται, είναι φίλοι πάνω από δέκα χρόνια και συνεχίζουν. Σε μια παρέα φίλων δε χρειάζεται να βάζεις στόχους, συνεχίζεις απλώς να κάνεις παρέα για να δεις πού θα φτάσετε μαζί.

Ποιο κομμάτι του κειμένου ξεχωρίζεις; Γιατί;

Είναι ένα σημείο, που ο Σωτήρης, ο μικρός αδελφός του ποιητή, λέει στον ήρωά μας πώς άκουσε κάποιον να τον παινεύει και να λέει «Είναι αδέρφι του Γιανάκη του ποιητή, που έκαμε τα τραγούδια του βουνού κι έγραψαν, α θυμόσαστε, πως αυτός θα μορφώσει τη Γλώσσα και την Ποίηση τη Ρωμέικη», και λέει ο Γιανάκης «Θα ήταν κανένας από τους γνωστούς κριτικούς των καφενέδων». Ξεχωρίζω αυτό το σημείο γιατί σ’ αυτό το μικρό σχόλιο βλέπω το χιούμορ και το ήθος ενός δημιουργού που δεν κάνει τέχνη για το «μπράβο».

 

Το δαχτυλίδι της μάνας

του Γιάννη Καμπύση

 

Συντελεστές

Θίασος: C. for Circus

Συγγραφέας: Γιάννης Καμπύσης

Σκηνοθεσία: Παύλος Παυλίδης

Δραματουργία: Παύλος Παυλίδης, Αθηνά Σακαλή

Κατασκευή σκηνικού: Σπύρος Δουκέρης

Κοστούμια: Λίνα Σταυροπούλου

Σχεδιασμός φωτισμών: Ιωάννα Ζέρβα

Μουσική διδασκαλία: Βαλέρια Δημητριάδου

Πιάνο, νταούλι, ηλεκτρική κιθάρα, τρομπόνι, μελόντικα: C. for Circus

Βοηθός σκηνοθέτη: Αθηνά Σακαλή

Φωτογραφίες: Χρήστος Συμεωνίδης, Νίκος Πανταζάρας

Βίντεο: Μαρία-Ελισάβετ Κοτίνη

 

Παίζουν: Παναγιώτης Γαβρέλας, Χρύσα Κοτταράκου, Αθανασία Κουρκάκη, Ειρήνη Μακρή, Νικόλας Παπαδομιχελάκης, Νατάσα Ρουστάνη, Σπύρος Χατζηαγγελάκης

 

Πρεμιέρα: 16 Οκτωβρίου

Μέρες και ώρα παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00

Tιμές εισιτηρίων: 12€, 8€ μειωμένο

Διάρκεια: 70 λεπτά

Κρατήσεις θέσεων: 210 3425170, 6948298063

 

Φωτογραφίες: https://www.dropbox.com/sh/nd61k527o4ssi0x/AABmLG71kRrF355QZA9m92fXa?dl=0

 

Trailer: https://youtu.be/xewe_dyufyQ

 

  1. for Circus

URL: http://www.cforcircus.gr

Facebook: cforcircus

 

 

Tempus Verum І Εν Αθήναις

Ιάκχου 19, Γκάζι

Τ: 210 3425170, 6948298063

E: tempusverum@gmail.com

F: tempusverum

 

* Το θέατρο είναι προσβάσιμο σε ΑμεΑ.

 

 

Προπώληση: https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro–tempus–verum/to–daxtilidi–tis–manas/

 

0
Shares
  • 0
  • +
  • 0
  • 0

Related articles More from author

  • Συνεντεύξεις

    Μια συνάντηση με τον Ανδρέα Κωνσταντίνου

    10 Νοεμβρίου 2016
    By Ήβη Βασιλείου
  • Συνεντεύξεις

    Κωνσταντίνα Τάκαλου / Ρόλοι, πράξεις και διαδρομές

    16 Μαρτίου 2018
    By Ήβη Βασιλείου
  • Featured PostsΣυνεντεύξεις

    Άλκηστη Πουλοπούλου / Η φυσική ροή της ζωής

    11 Δεκεμβρίου 2019
    By Ήβη Βασιλείου
  • Συνεντεύξεις

    Αναστασία Χατζάρα / Δύσκολες Νύχτες: Μια διαδρομή χαράς και πόνου

    25 Φεβρουαρίου 2019
    By Ήβη Βασιλείου
  • Συνεντεύξεις

    Η Νεφέλη, η Nefelopetra και το Νερό

    2 Φεβρουαρίου 2017
    By Ήβη Βασιλείου
  • Featured PostsΣυνεντεύξεις

    Ιφιγένεια Καραμήτρου / Ομορφιές και μάχες της καθημερινότητας

    15 Νοεμβρίου 2021
    By Ήβη Βασιλείου

Leave a reply Ακύρωση απάντησης

Παράσταση της Εβδομάδας

 

Βιβλίο της Εβδομάδας

Μέρα / νύχτα: Ταξίδια στο σκριπτόριο και Άνθρωπος στο σκοτάδι του Paul Auster κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο.

Not Today Jewelry

24 Goat Handmade Tote Bags

Βρείτε μας στο Facebook

INFORMATION

  • About
  • Contact
  • Terms of Use

Follow us

  • Facebook
  • Instagram
info@cuemagazine.gr | ©2022 CueMagazine All Rights Reserved | ☢ designed by titouf