Πως δουλέψατε για την πραγματοποίησή της; Τι σας ενέπνευσε σε όλη την πορεία;

ΝΤΑΛΚΑΔΕΣ του Θωμά Γκόρπα
Στον Ανδρέα Εμπειρίκο

Η τέντα του καλοκαιρινού κινηματογράφου είναι σαν μεγάλο ατλαζωτό φυσερό κάνει ήχο όταν ανοίγει ή κλείνει. Σαν το ήχο που κάνουν τα καράβια μπαίνοντας ή βγαίνοντας απ’ το λιμάνι.
Το ίδιο ήχο κάνουν και πάμπολλα ποιήματα του Εμπειρίκου οι βεντάλιες κάποτε των γυναικών.

Πηγαίνουμε στα δάση πηγαίνουμε στα έρημα λιμάνια πηγαίνουμε πηγαίνουμε σε καλοκάγαθα νοικοκυρεμένα μαγαζιά σε άκρα της πολέως για να κάνουμε επαφή με το μακρινό το μέλλον το μέλλον μας τα’ ανώνυμα σουραύλια του παρελθόντος τα επώνυμα προσκλητήρια.

Η μισή τραγουδάει η άλλη μισή μελαγχολεί περιμένοντας ολόκληρη. Από τα παιδικά μου χρόνια στη σημερινή καρδιά μου εισελαύνουν φράχτες νυχτερινή και της μέρας χαρμόσυνα κουδουνίσματα.

Η Ποίηση είναι ένας δρόμος σπαρμένος με καρφιά είναι μια στρατιά καρφιά όπου φιλοξενούν στο ρετιρέ τους ρόδα.
Εσύ δεν είσαι καμωμένη από ρόδα δεν είσαι καρφί αλλά μια απελπισμένη άγνωστη παραλία που έχασε για πάντα κολυμβητάς και βάρκες και ψαρέματα και τα ελάχιστα εκείνα μοναδικά ζευγάρια τα τόσο ευχαριστημένα και θλιμμένα.

Όταν με κυνήγαγε η πολιτική με κυνήγαγες κ’ εσύ. Τώρα που σε κυνηγάω εγώ έγινα σαν την πολιτική και ίσως πλέον αφόρητος και πλέον ανελέητος απ’ αυτήν.

Σ’ αγαπάω σημαίνει τρυπάω με καρφίτσα παλιά σύννεφα και πέφτει βροχή. Μαζεύω τη βροχή όπως μια κόρη μαζεύει παπαρούνες στον αγρό. Μεταξύ των σπλάχνων μου και των χειλιών μου συναντάω πάλι τη λέξη πλάγια αλλά αυτή από καιρό δεν είναι λέξη πια αλλά τα μαλλιά σου ή φωτιά συνθλιβομένη από φορμαρισμένα ερωτικά φύλλα χείλη δροσιάς.

Πλάγια διαλεγμένη από καουμπόυς μια κατακίτρινη από το κακό της αγκαλιά πλάγια διαλεγμένη για το φετινό καλοκαίρι – που σε γέμισε άνθη δακρύων και πληγών κ’ επικίνδυνη νοσταλγία λυσσασμένη.
Έχουμε μιαν ακρογιαλιά μα δεν έχουμε καρδιά για πέταμα έχουμε γένια μα δεν έχουμε χτένια μας τα φέρνουν άλλοι.
Σ’ ορισμένες περιοχές της νύχτας μας ενοχλούσε ΙΧ φτωχοπουτάνες φυματικά μπαρ κομψοί και χαμογελαστοί ρουφιάνοι.

Έρημες ομορφιές έρημες γυναίκες έρημες ιδεολογίες στον τόπο τους πια δεν φυτρώνει τίποτε και μόνο ταινίες αστυνομικές μας ξεκουράζουν.

Χρειάζονται πια έργα μνημειακά για το καλό του μέλλοντος για το κακό και για το τίποτε.

Σκοροφαγωμένες ιστορίες βγαίνουν απ’ τις ντουλάπες τους και δίνουν στους σύγχρονους φουκαράδες λίγη χαρά:
Το παιδάκι μου… Οι καλοί συνάδελφοι… Ο κουμπάρος… Η κουμπάρα… Το αμάξι μου… Το διαβατήριο μου…
Τα κέρατά σας τα τράγια τα κρέατα σας το σάντουίτς σας στις 11 το πρωί το σήριάλ σας στις 11 το βράδι – τα περασμένα χρόνια τι γρήγορα που περνούν… Δε νομίζω… Δε νομίζω…

Τα’ αγιόκλημα ο δυόσμος και ο βασιλικός της εποχής είναι τα σκουπίδια σας σε σακούλες ναύλον αλλά δεν τα ζωγραφίζει κανείς…

Η πολιτική είναι βρόμικη καθορίζει με αναπόληση παιδικών ιστοριών ή μελλοντικών απορρυπαντικών και μετά χέσ’ την.
Η πραιτωριανοί συλλαμβάνουν για λογαριασμό κάποιου Χ που πρόκειται να συλληφθεί τον άλλο μήνα υποψήφιους ήρωες φαρμακωμένους φοιτητές και καμουφλαρισμένους πράκτορες.
Ύστερα από λίγες μέρες οι μεν ξεχνάν τα ποιήματα και τα ουίσκια της καρδιάς υποτίθεται οι Δε μένουν με ενάμισι πόδι ή τρώγονται στο σκοτάδι και οι άλλοι παρατάν τα προσχήματα.
Κάποτε τελειώνουν τα λόγια και το ξινισμένο σεξ και τα μασκοφόρα όνειρα γατί εμφανίζονται επιτέλους οι αναμενόμενοι πιστολάδες – ούτε άργησαν ούτε μας ξέχασαν ήρθαν στην ώρα τους που αποδείχθη η ώρα μας.

Προσοχή να μη σε κάνουν γεφύρι.
Όταν χάνονται όλα τα κλειδιά ασφαλείας γεμίζουμε Ασφάλειες.

Χόρτασα λεμονιές κατσίκια τα Χριστούγεννα στα χωριά. Οι χωριάτες έχουν τηλεοράσεις μοντέλα αλλά παλιά τσαπιά. Οι παλιοί χωματένιοι δάσκαλοι χάθηκαν. Οι καινούργιοι αδυνατίζουν με τη ρόδα.

Αυτοεξόριστοι Κενυάτες υποψήφιοι Πρόεδροι Δημοκρατίας στα τζουκ μποξ της Αθήνας βάζουν «Το 13 το κελλί» του Λαύκα. Στις ταβέρνες μπεκρήδες της αναμονής οι μαιτρ της παγκόσμιας απελπισίας κλείνουν το ξενύχτι με χαλβά του μπακάλη – με κανέλα και λεμόνι.

Αράπικο φιστίκι
Αράπικο λουλούδι
Αράπικο άλογο
Αράπικο πετρέλαιο…

Τι σας συγκινεί στην έννοια της λέξης dalga;

Πρόκειται για μία λέξη που δεν έχει ακριβή μετάφραση. Είναι ο τόπος που μεγαλώσαμε και η ευρύτερη κουλτούρα του καθοριστική συλλογικά και προσωπικά μέχρι κάποιο βαθμό;

Είναι ο χορός ένας πιο άμεσος τρόπος να μιλήσουμε για έντονα συναισθήματα και σημαντικά ζητήματα;

Είναι οι ανεκπλήρωτοι πόθοι καθοριστικότεροι από αυτούς που γίνονται πραγματικότητα;

Κατερίνα Φώτη: Ο χορός είναι η εξισορρόπηση του μυαλού που δεν ησυχάζει, αν τον απεκδύσουμε από το ότι παράλληλα είναι εργασία και μάλιστα δύσκολη, επίπονη και απαιτητική. Η χαρά και η πίστη μου στην καθημερινότητα είναι οι φίλοι μου και η οικογένειά μου, και όχι με την κλισέ έννοια των όρων αλλά υπό το πρίσμα ότι οι ανθρώπινες σχέσεις, όταν είναι βαθιές και ουσιαστικές, ποτέ δεν σε απογοητεύουν αλλά όσοι βρεθούν να χτίσεις αυτή την ειλικρίνεια, τελικά είναι εφ’ όρου ζωής συνοδοιπόροι. Πίστη επίσης είναι όλοι οι άνθρωποι του μόχθου, που καταφέρνουν να ανυψωθούν από τα υπόγειά τους και να βρουν ελπίδα στα ελάχιστα.

Ποιοι είναι οι στόχοι της ομάδας; Ποια τα επόμενα σχέδιά σας;

DALGA / KΥΜΑ

ΧΑΛΚΙΑΣ ΠΑΛΛΑΣ

Ψαρρών 4, Μεταξουργείο/ Πλ. Καραϊσκάκη, Αθήνα

4 – 5 – 18 Μαρτίου 2018

Χορογραφία / Σύλληψη : Eύη Σούλη
Βοηθός χορογράφου: Kατερίνα Φώτη
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Jan Van de Engel
Σκηνογραφία: Μαριλένα Γεωργαντζή
Ενδυματολόγος: Αγγελική Κοτρώνη- Maiden Brand
Δραματουργός: Γιώλικα Πουλοπούλου
Video credits: Γιώργος Μπακάλης
Photo credits: Stephie Grapes
Φωτισμοί: Μαριέττα Παυλάκη, Αλέξανδρος Θεοφυλάκτου
Παραγωγή: Ομάδα Σύγχρονου Χορού Στέρεο Νερό/ Stereo Nero Dance Co.

Ερμηνεία / Συνδημιουργία υλικού: Κατερίνα Φώτη, Ηλίας Χατζηγεωργίου, Μαργαρίτα Τρίκκα, Δημόκριτος Σηφάκης

τηλ. κρατήσεων 6947739492 | Ώρες που μπορείτε να καλείτε 11.00 -16.00
Τιμή εισιτηρίου 10 ευρώ με μπύρα (στο χώρο θα λειτουργεί μπαρ και θα παραμείνει ανοιχτό για λίγες ώρες μετά το πέρας της κάθε παράστασης) | Διάρκεια: 45’ λεπτά | Ώρα έναρξης 21.30