Μεταμορφώσεις ενός οικείου προσώπου από το 19ο αιώνα μέχρι σήμερα. Η Αθήνα έτσι όπως την είδαν να μεταμορφώνεται Έλληνες και ξένοι λογοτέχνες, ιστορικοί, συγγραφείς και ποιητές. Με αυτήν την κεντρική ιδέα επανέρχεται για τρίτη χρονιά το ElaiΩnas Festival σε συνεργασία με την Περιφέρεια Αττικής. Θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες, διαλέξεις, προβολές ντοκιμαντέρ και εκθέσεις εμπνευσμένες από την ίδια την ιστορία αυτής της πόλης θα παρουσιαστούν στο πλαίσιό του. 5 σκηνοθέτες που συμμετέχουν με τις δουλειές τους στην ενδιαφέρουσα αυτή πρωτοβουλία μας μίλησαν για τις παραστάσεις που θα παρουσιάσουν και για την δυναμική δραστηριότητα του Φεστιβάλ.

Εύα Οικονόμου Βάμβακα

Τι είναι αυτό που σας αρέσει στο Φεστιβάλ του Ελαιώνα; Γιατί επιλέξατε να συμμετέχετε; Πως εργαστήκατε για την παράστασή σας;

Αυτό που με συγκινεί στο φεστιβάλ του Ελαιώνα είναι η έγνοια του για την Πόλη. Η μέριμνα του να φωτίσει και να αξιοποιήσει διάφορες γωνίες της. Να τις σκεφτεί ως κάτι διαφορετικό από αυτό που έχουμε συνηθίσει να τις βλέπουμε. Και να κάνει Τέχνη με αυτές και όχι απλώς για αυτές. Είναι μαγικό που ξαφνικά βλέπουμε το μονοπάτι του Κολωνού ή το πάρκο της Ακαδημίας του Πλάτωνα να ξαναζωντανεύουν, να γίνονται τα ίδια σκηνικά. Είναι μεγάλη πρόκληση για εμάς να κάνουμε μη κανονικές παραστάσεις σε εναλλακτικούς χώρους. Να προσαρμόσουμε ή ακόμα καλύτερα να εμπνευστούμε από αυτούς. Να μην τους χρησιμοποιήσουμε απλώς αλλά να αφεθούμε σε αυτούς να μας χρησιμοποιήσουν. Ο συγκεκριμένος τόπος (Ακαδημία Πλάτωνος) είναι που μου επέβαλε την επιλογή του συγκεκριμένου έργου. Δε θα μπορούσε σε αυτόν τον χώρο να φέρω κάτι ξένο. Κάτι που εγώ ερήμην του ονειρεύτηκα. Για αυτό γοητευμένη από τον ύμνο του έρωτα που ο Πλάτωνας συνέθεσε σε αυτόν τον τόπο αιώνες πριν, προσπάθησα να οργανώσω μια ομάδα από καλλιτέχνες που εμπιστεύομαι απόλυτα και όλοι μαζί συνδημιουργούμε εκ νέου έναν σύγχρονο ύμνο για τον έρωτα, παρουσιάζοντας μια ετερόκλητη σκηνική σύνθεση. Επτά νέοι καλλιτέχνες (Στέλλα Αυγουστίδου, Κατερίνα Δημάτη, Λυδία Δημητριάδη, Όλγα Μπρούμα, Δήμητρα Τάμπαση, Ελεάννα Φινοκαλίωτη) όσοι και οι μυθικοί ομιλητές στο Συμπόσιο- παρουσιάζουν ο καθένας τους μια διαφορετική εκδοχή του έρωτα- σε συνεχή διάλογο με το δεδομένο τόπο και τον πρώτο εμπνευστή του.

Εύα Οικονόμου Βάμβακα

Κατερίνα Γεωργουδάκη

Γιατί επιλέξατε τον συγκεκριμένο ποιητή;

Ο Νίκος Καρούζος είναι ίσως ο σπουδαιότερος ποιητής της μεταπολεμικής Ελλάδας. Για ’μένα είναι σίγουρα Ποιητής, η ποίηση- ύπαρξη και όχι η ποίηση-γραφή. Σπαράζει την ψυχή μας μέσα από το συνεχόμενο ουρλιαχτό του για την αγωνία της ύπαρξης. Μας τραντάζει, μας ταρακουνά, μας ξυπνά, μας μετακινεί, μας ξεβολεύει.

Πως δουλέψατε για να γίνει η ποίηση παράσταση;

Μέσα απ’ την ίδια την ποίηση, τις εικόνες δηλαδή που δημιουργεί. Η παράσταση όμως στην πραγματικότητα είναι ένας διάλογος Καρούζου – Yalom, που πραγματεύεται τον Τρόμο του Τέλους, τον φόβο του θανάτου, την εύθραυστη κατάληξη του έρωτα, τη μη ύπαρξη.

Τι είναι αυτό που σας αρέσει στο Φεστιβάλ του Ελαιώνα; Γιατί επιλέξατε να συμμετέχετε;

Το Φεστιβάλ αυτό λειτουργεί σαν μια αφυπνιστική εμπειρία για την περιοχή του Ελαιώνα. Ο Καρούζος λειτουργεί σαν μια δική μου αφυπνιστική εμπειρία κι έτσι προέκυψε το: Μεράκι που το ’χω να υπάρξω ακόμη.

Κατερίνα Γεωργουδάκη 

Μάνια Παπαδημητρίου

Από ποιες σκέψεις προέκυψε ο τίτλος της παράστασής σας;

Ο τίτλος προέκυψε από το γεγονός ότι είναι ο πιο γνωστός στίχος του Σεφέρη από το ποίημα που όμως, βρίσκεται σε εισαγωγικά. Αυτό σημαίνει ότι αποδίδεται από τον ίδιο τον ποιητή σε άλλο πρόσωπο. Εμείς τώρα που διαβάζουμε το ποίημα (οι αφηγητές), ταυτιζόμαστε εν μέρει με τον θαυμασμό του ποιητή προς τον Μιχάλη που λέει αυτές τις λέξεις και τον οποίο ο ίδιος ο ποιητής αμέσως μετά αποκαλεί ήρωα, αλλά και εν μέρει με την αμηχανία του ποιητή απέναντι στην πραγματικότητα που γέννησε το ποίημα και που εμπεριέχει τους μελλοντικούς άρχοντες από τη μια που γνωρίζουν τα δεδομένα της έξωθεν εκπορευόμενης εξουσίας και τον λαό από την άλλη που βαδίζει στα σκοτεινά. Βεβαίως μιλούμε για την περίοδο 1944 μετά τον Β΄παγκόσμιο πόλεμο. Το ερώτημα που μας γεννιέται είναι: Μπορεί ένας ολόκληρος λαός να ανήκει στους ήρωες; Όχι βεβαίως. Και τότε πού ανήκει ο ποιητής; Και κάθε ποιητής που είναι σε θέση να γνωρίζει; Αυτό είναι ένα θεμελιώδες ερώτημα για τον κάθε πολίτη που θέλει να ψάξει τον εαυτό του μέσα στην ιστορία και να συλλογιστεί πάνω στην θέση που εκείνη τον καλεί να πάρει κάθε φορά.

Τι είναι αυτό που σας αρέσει στο Φεστιβάλ του Ελαιώνα; Γιατί επιλέξατε να συμμετέχετε;

Το Φεστιβάλ Ελαιώνα είναι μια πολύ όμορφη και ποιοτική διοργάνωση, όπως είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω και πέρυσι που συμμετείχαμε πάλι αλλά και πρόπερσι που έγινε για πρώτη φορά. Δίνει πολύ μεγάλη σημασία στη σχέση της μουσικής και του ρυθμού με τον λόγο και αυτό είναι κάτι που με ενδιαφέρει πάρα πολύ. Πιστεύω πως από αυτήν την συνεύρεση μπορούν να προκύψουν ενδιαφέρουσες μορφές σκέψης και διαλογισμού που κάνουν καλό στην ψυχή και στο συναίσθημα των θεατών και ακροατών, γιατί εμπεριέχει γνώση και σεβασμό για τον τόπο ετούτο της Μεσογείου που είναι πολιτισμικά και εν προκειμένω ηχητικά και μουσικά τόπος συνάντησης της δύσης με την ανατολή.

Μάνια Παπαδημητρίου

Ορέστης Τάτσης

Γιατί επιλέξατε να ασχοληθείτε με την συγκεκριμένη χρονική περίοδο της ιστορίας της Ελλάδας;

Αφορμή ήταν το κείμενο του Κωνσταντίνου Τζαμιώτη στο περιοδικό Λόγου και Κριτικής «το Έρμα» για την «αλογάριαστη γενιά» των πεζογράφων του 1920. Οι ιστορικοί την αποκαλούν γενιά της άρνησης, τη θεωρούν σκοτεινή, ενώ στα δικά μου μάτια είναι μια γενιά που προσπαθεί να ρήξη φως σε όσα οι πολλοί θέλουν να αφήσουν στο σκοτάδι. Χαρακτηριστικό των λογοτεχνών εκείνης της περιόδου είναι η αναμέτρηση με την εποχή τους. Ακολουθώντας το παράδειγμα τους, επιλέξαμε ως βάση το μυθιστόρημα «Κρίσις» του Αρκάδιου Λευκού, προσπαθώντας με χιούμορ να αναμετρηθούμε με τη δική μας εποχή.

Τι είναι αυτό που σας αρέσει στο Φεστιβάλ του Ελαιώνα; Γιατί επιλέξατε να συμμετέχετε;

Το Φεστιβάλ του Ελαιώνα έχει αποδείξει πως ήρθε για να μείνει. Είναι χαρά μας να συμμετέχουμε και να ενισχύουμε κάτι που ξεκίνησε ανεξάρτητα, από την πρωτοβουλία δύο ανθρώπων πολύ αξιόλογων. Αυτό το στοιχείο είναι που πρέπει να ενισχύουμε, γιατί αλλιώς ο πολιτισμός και η δημιουργία εν γένει, θα απομείνει στα χέρια των «ιδρυμάτων».

Ορέστης Τάτσης

Ναταλία Στυλιανού

Υπάρχει σημείο επαφής της σύγχρονης Ελλάδας με τις ιδέες και τα ιδανικά της αρχαίας;

Είναι πολύ δύσκολο να απαντήσει κάποιος αυτήν την ερώτηση μονολεκτικά, γιατί πιστεύω πως το πρώτο που θα έλεγε θα ήταν: Όχι! Αν εξαιρέσουμε κάποιες (κατά τη γνώμη μου) γραφικές απαντήσεις για τους δοξασμένους μας προγόνους… Και τώρα θα ρωτήσετε: τότε γιατί να ασχοληθεί κανείς, με οποιοδήποτε τρόπο, με κάτι το οποίο είναι ήδη νεκρό; Εδώ νομίζω ξεκινά η δική μας «αποστολή», των ανθρώπων που η ζωή και η δουλειά τους, περιστρέφεται με έναν τρόπο γύρω από εκείνη την εποχή. Δάσκαλοι, καθηγητές, εκπαιδευτικοί, εικαστικοί, μουσικοί, γλύπτες, ζωγράφοι, συγγραφείς, σκηνοθέτες, χορευτές, ηθοποιοί. Οι… των Γραμμάτων και Τέχνης… άνθρωποι… Μόνο μέσα από την τέχνη θεωρώ ότι μπορεί να βρεθεί ενός κοινός τόπος και χρόνος για να συνομιλήσει ο σύγχρονος άνθρωπος με την Αρχαία εποχή, και ίσως έτσι να ψυχανεμιστεί για λίγο τις ιδέες και τα ιδανικά της…

Τι είναι αυτό που σας αρέσει στο Φεστιβάλ του Ελαιώνα; Γιατί επιλέξατε να συμμετέχετε

Το Φεστιβάλ του Ελαιώνα είναι μία μεγάλη «συνάντηση» στη καρδιά της Αθήνας! «Συνάντηση» καλλιτεχνών και δημιουργών που προέρχονται από πολύ διαφορετικούς κόσμους. Όλοι μαζί, συνθέτουν ένα δημιουργικό παζλ που το κοινό μπορεί να μετέχει δωρεάν, πράγμα πολύ σημαντικό σήμερα! Αυτό όμως που κάνει ξεχωριστή σε μένα αυτή τη «συνάντηση», είναι πως είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με μια γειτονιά της Αθήνας, με τόσο πλούσια ιστορία, που όμως στο πέρασμα των χρόνων σταδιακά υποβαθμίστηκε. Χάρη στο φεστιβάλ, δίνεται η ευκαιρία οι πολίτες της Αθήνας να την γνωρίσουν ξανά. Αυτά τα τρία χρόνια, το φεστιβάλ, έχει βοηθήσει πολύ να γνωρίσουμε καλύτερα την πόλη μας, και να φανταστούμε τη σχέση ανάμεσα στην Αθήνα ως πόλη – κράτος και σε αυτήν του σύγχρονου άστυ. Νομίζω τελικά, ότι με κάποιο τρόπο σε βάζει να αναρωτηθείς ποια είναι η δική σου θέση σαν πολίτης στη σημερινή Αθήνα, πράγμα που θεωρώ πολύ σημαντικό για τη συγκυρία που βρισκόμαστε ως ελληνική κοινωνία.

Ναταλία Στυλιανού