Η Παρέλαση της Λούλας Αναγνωστάκη είναι ένα έργο που ενώ εκτυλίσσεται στο εσωτερικό ενός δωματίου, δίνει ταυτόχρονα και ξεκάθαρα τις διαφορετικές οπτικές γωνίες που μπορεί ένας άνθρωπος να προσεγγίσει και να κατανοήσει την ζωή, αγγίζει υπαρξιακά βάθη και αναλύει την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος και η Ελένη Στεργίου (This Famous Tiny Circus theater group ) συνεργάζονται, σκηνοθετούν και ερμηνεύουν το σημαντικό αυτό έργο στην Β΄σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας μέχρι τις 28/05. Μας μίλησαν για την εμπειρία τους, την παράσταση και τις σκέψεις τους.

Τι σε συγκινεί στο έργο της Λούλας Αναγνωστάκη;

Δύο παιδιά, σύμβολα της Ζωής, της πληθωρικότητας, της αφθονίας, η ζωντανή έκφραση της ελπίδας, βρίσκονται αντιμέτωπα με τον πόλεμο, με την φρίκη που προσπαθούν να κατανοήσουν αλλά μη μπορώντας να την αναγνωρίσουν και να την αποδεχτούν την βαφτίζουν «παρέλαση». Μέχρι τη στιγμή που η φρίκη τους κυκλώνει και τους αναγκάζει να εμπλακούν, να ανοίξουν το παράθυρο και να φωνάξουν για να αποτρέψουν έναν φόνο. Ανοίγουν το παράθυρο, φωνάζουν και τότε ο έξω κόσμος εισβάλλει στο δωμάτιο και γίνεται ο τιμωρός τους. Συμπυκνωμένος όλος ο παραλογισμός του πολέμου, ενός πολέμου που «…δεν τελείωσε ποτέ…» όπως σημειώνει σε ένα ποίημά του ο Μανόλης Αναγνωστάκης.

Τα έργα που μιλούν κατευθείαν στην συλλογική μας μνήμη είναι πιο ισχυρά και άμεσα;

Φυσικά. Έχουν την δύναμη και τον τρόπο να μας συνδέουν με τις ρίζες μας. Και οι ρίζες μας συνδέουν με το παρελθόν μας, χωρίς την μνήμη του οποίου θα ήμασταν μετέωροι, χωρίς προηγούμενη υπόσταση ή ελπίδα για συνέχεια.

Σε απαιτητικούς καιρούς είναι το μοναδικό μας καταφύγιο η οικογένεια;

Σε κάθε εποχή και κάθε κοινωνία η υγιής οικογένεια είναι το πιο ασφαλές καταφύγιο. Σε δύσκολους και απαιτητικούς καιρούς ενεργοποιούνται μηχανισμοί που μπορούν να ενισχύσουν τους οικογενειακούς δεσμούς. Η ανάγκη πάντα σε φέρνει πιο κοντά στους δικούς σου και πάντα στην ανάγκη αυτοί που συμπαραστέκονται είναι οι κοντινοί σου άνθρωποι. Από την οικογένεια, επίσης, εκπορεύονται όλες οι δυνατότητες και η δυναμική μας για μια ισορροπημένη ή ανισόρροπη κοινωνική ζωή. Η οικογένεια είναι και ο τόπος στον οποίο επιστρέφεις για να λύσεις (ή και όχι) όλα τα παραπάνω.

Πρέπει να προστατευόμαστε από την πραγματικότητα; Αν ναι, ποιος είναι ο τρόπος;

Δεν είναι εύκολο να προστατευτείς απ την πραγματικότητα, υπάρχουν όμως μηχανισμοί άμυνας και επιβίωσης που αναπτύσσει ο κάθε άνθρωπος για να μπορεί να συνεχίζει. Είναι καλό να μπορούμε να αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα στις αληθινές της διαστάσεις και να επιλέγουμε συνειδητά να είμαστε καλά μέσα σ’ αυτήν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Είναι ανακουφιστικό να παίρνουμε μία απόσταση, από την πραγματικότητα χωρίς να την αγνοούμε. Να μπορούμε να παρατηρούμε με ψυχραιμία και να αναγνωρίζουμε πως η ζωή είναι δώρο και θα την ζήσουμε όσο πιο όμορφα μπορούμε. Να μην στενοχωριόμαστε γι’ αυτά που δεν είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε, αλλά να κάνουμε το καλύτερο δυνατό γι’ αυτά που μπορούμε.

Ο καλύτερος τρόπος για να προστατευτείς απ’ την πραγματικότητα είναι να σε νοιάζει να καταλάβεις ποιος πραγματικά είσαι κάθε μέρα, να σε κινούν οι θετικές προθέσεις, να τρέφεις και να ισχυροποιείς τον καλό σου εαυτό και να μην δίνεις την δυνατότητα στο κακό να σε επηρεάζει.

Η πραγματικότητα έχει αντικειμενική διάσταση ή είναι αυτό που επιλέγουμε εμείς να βλέπουμε;

Υπάρχουν πολλές φορές αντικειμενικές δυσκολίες ζώντας σε μια κοινή πραγματικότητα. Ένας πόλεμος, ένας θάνατος, ένας επερχόμενος κίνδυνος θανάτου, όμως, επηρεάζει την πραγματικότητα του καθενός. Το πώς επιλέγουμε να διαχειριστούμε την ζωή μας μέσα σε αυτήν την συνθήκη είναι καθαρά υποκειμενική διαδικασία.

Είναι σημαντικό να έχουμε πολιτική συνείδηση και άποψη;

Όλα στη ζωή μας μαρτυρούν την θέση μας στην κοινωνία. Από το πού θα πετάξουμε το σκουπίδι που κρατάμε στο χέρι περπατώντας στον δρόμο μέχρι τον τρόπο με τον οποίο θα αναθρέψουμε ένα παιδί. Πολύ πριν από τις ιδεολογίες και την πολιτική τους έκφραση υπάρχει ένας (εγκλωβισμένος ή ελεύθερος) εαυτός, ένα (καταπιεσμένο ή υγιές) εγώ που ζητάει την προσοχή μας, τον σεβασμό και την φροντίδα μας ώστε να μην γίνει πληγή για μας και για τους άλλους. Σε διαφορετική περίπτωση και η πιο ελπιδοφόρα ιδεολογία μπορεί να μετατραπεί σε φυλακή.

Το θέατρο οφείλει να παίρνει θέση στην εκάστοτε εποχή; Με ποιον τρόπο;

Το θέατρο επηρεάζει και επηρεάζεται από την εποχή του από αρχαιοτάτων χρόνων. Είναι φυσική συνθήκη. Παίρνει θέση για την ζωή, αφού, έτσι κι αλλιώς από την ζωή δανείζεται τα συστατικά του. Αλλά και η ζωή παίρνει από το θέατρο. Το θέατρο χρησιμεύει στην ζωή όταν της θέτει ερωτήματα για τον… εαυτό της. Χωρίς διδακτισμό το θέατρο έχει την δύναμη να συμβάλλει στην εποχή του όταν δίνει την δυνατότητα στον θεατή να αναρωτηθεί για την θέση του στην κοινωνία και τον κόσμο που τον περιβάλλει. Όταν τον «υποχρεώνει» να αφήσει ένα ανοιχτό παράθυρο, να μην είναι απόλυτος ή σίγουρος ότι έχει κατανοήσει ήδη τα πάντα.

Οι εποχές διαμορφώνουν τους ανθρώπους ή το αντίστροφο;

Είναι μια σχέση αμφίδρομη όσο και ζωντανή. Η συνείδηση ότι καθημερινά γράφουμε την Ιστορία μας όντας το ζωντανό κομμάτι της, αυτό που αναφέρεται στην εποχή μας, ίσως μας κάνει καλύτερους και χρησιμότερους πολίτες.

Ποιο ήταν το προσωπικό κέρδος από την συγκεκριμένη δουλειά;

Συνεργαζόμαστε εντατικά τα τελευταία 5 χρόνια. Διαβάζουμε, συζητάμε και επιλέγουμε μαζί τα έργα που ανεβάζουμε. Αυτήν τη φορά ακούσαμε την ανάγκη μας να δοκιμάσουμε αυτή την μορφή συνεργασίας: Θελήσαμε να παίξουμε μαζί σαν ηθοποιοί και παράλληλα να μοιραστούμε την ευθύνη της σκηνοθεσίας. Στην αρχή φαινόταν ριψοκίνδυνο και συνεχίζει να είναι γιατί το μάτι ενός εξωτερικού παρατηρητή είναι πάντα απαραίτητο, όμως χαιρόμαστε που τελικά το τολμήσαμε γιατί έφερε στην παράσταση αλλά και στην μεταξύ μας συνεργασία, πολλά περισσότερα (και διαφορετικότερα απ‘ όσα περιμέναμε) οφέλη. Εμπιστευτήκαμε περισσότερο ο ένας τον άλλον αλλά και τις δυνάμεις μας. Η επιλογή του έργου επίσης ήταν καθοριστική και αποκαλυπτική. Είναι ένα πολύ δυνατό έργο με σαφείς ιστορικές αναφορές, με δύο ολοκληρωμένους χαρακτήρες και ιδιαίτερη πλοκή. Μα πάνω απ‘ όλα ένα έργο που σε φέρνει πιο κοντά στις ρίζες σου, σε κάνει να αναρωτηθείς «Ποιος πραγματικά είμαι;» και «Από πού προέρχομαι;»

Ποιο κομμάτι του κειμένου ξεχωρίζεις; Γιατί;

Όταν τα δυο παιδιά κρέμονται πάνω στο παράθυρο προσπαθώντας να δουν αν ο άνθρωπος που πρόκειται να εκτελεστεί είναι ο πατέρας τους κι έπειτα από μια μεγάλη παύση κατά τη διάρκεια της οποίας του ξεσκεπάζουν το καλυμμένο, με πανί πρόσωπο, καταλήγουν να πουν «Δεν είναι αυτός… Είναι ξένος… Μας μπέρδεψαν τα ρούχα του». Έχει ενδιαφέρον για όλους, εμάς τους ηθοποιούς της Παρέλασης και το κοινό να σταθούμε πάνω στην έννοια του ξένου γενικά στην ζωή μας, αλλά και στην απόσταση ασφαλείας την οποία τείνουμε να παίρνουμε από την καταστροφή, όταν αυτή (νομίζουμε πως) αφορά κάποιον άλλον.

Η Παρέλαση της Λούλας Αναγνωστάκη στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας Β΄Σκηνή

Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μάρκελλος & Ελένη Στεργίου
Σύμβουλος στην Δραματουργία: Βασιλική Δεμερτζή
Σχεδιασμός Σκηνικού Χώρου: Ζωή Μολυβδά-Φαμέλη & Μπάμπης Καμπανόπουλος
Σχεδιασμός Φωτισμών: Μελίνα Μάσχα
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Μουσική: Νεφέλη Σταματογιαννοπούλου
Μίξη ήχου-mastering: Πάνος Τσεκούρας
Κατασκευή Σκηνικών: Μπάμπης Καμπανόπουλος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κατερίνα Παπαγεωργίου
Βίντεο & trailer παράστασης: Κώστας Στάμου & Χάρη Καρακουλίδου / Artlabor Productions
Φωτογραφίες promo: Γιάννης Μπαριτάκης / Runaway.gr
Φωτογραφίες παράστασης: Χάρης Καλαμπόκης / dvArt
Γραφιστικά-Αφίσα: Ειρήνη Ματθαίου

Παίζουν
Ελένη Στεργίου, Κωνσταντίνος Μάρκελλος

Παραγωγή
ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ (σε συνεργασία με τους THIS FAMOUS TINY CIRCUS theater group)

INFO:
Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας/ Β’Σκηνή
Κεφαλληνίας 18 Κυψέλη
Πληροφορίες – κρατήσεις : 210 8838727

Παραστάσεις:
Έως την Κυριακή 28 Μαΐου
Σάββατο στις 21.00 & Κυριακή 20.00

Διάρκεια:
60 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων
Κανονικό: 12 ευρώ
Μειωμένο (Άνεργοι, Φοιτητές, Άτομα άνω των 65): 8 ευρώ
Ατέλειες, ΑΜΕΑ: 5 ευρώ