Η Χριστίνα Μαξούρη με τα Δανεικά Παπούτσια της ταξίδεψε σε πολλά μέρη της Ελλάδας και έφτασε μέχρι και το εξωτερικό. Μάζεψε αγαπημένα τραγούδια, κείμενα που κουβαλούν βαθιές σκέψεις και αισθήσεις, τα πλούτισε και τα μοιράστηκε (μερικά από τα οποία μας χάρισε και σ΄αυτή την συνέντευξη). Τώρα έρχεται στο Θέατρο Νέου Κόσμου και φέρνει μαζί της εμπειρίες, μουσικές και λόγια που αγαπάμε, που φυλάμε μέσα μας, που μας ενώνουν και μας ανακουφίζουν. Μια παρέα με Δανεικά Παπούτσια που τελικά της (μας ) ανήκουν.

Πώς γεννήθηκε η ιδέα της παράστασης;
Η ιδέα γεννήθηκε από μία βαθιά ανάγκη να ‘αντιμιλήσω’ σε οτιδήποτε ήταν ικανό να με αποξενώσει από αυτά και αυτούς που αγαπάω, από οτιδήποτε ειρηνικό και όμορφο προσπαθούσε να επικρατήσει στο μυαλό και το θυμικό μου. Προσπάθησα λοιπόν να συγκεντρώσω τραγούδια, κείμενα και αναμνήσεις που γίνονταν και γίνονται ακόμα κατά καιρούς το καταφύγιό μου, να τα βάλω σε σειρά και να τα μοιραστώ.

Πριν φτάσει στο Θέατρο Νέου Κόσμου, η παράσταση είχε πολλούς σταθμούς. Πως ήταν αυτή η εμπειρία; Είναι διαφορετικά σε κάθε τόπο;
Η εμπειρία αυτή ήταν πολύτιμη, αποκαλυπτική και χρήσιμη. Πολύτιμη γιατί οδήγησε βήμα βήμα τα Δανεικά Παπούτσια στη σημερινή τους μορφή και αποτέλεσε για μένα, σημαντική πηγή οξυγόνου, το τελευταίο διάστημα. Αποκαλυπτική, γιατί επιβεβαιωνόταν κάθε φορά ότι το τραγούδι δεν κάνει διαχωρισμούς κι έχει μια μοναδική δύναμη να ενώνει τους ανθρώπους και χρήσιμη, γιατί κάθε βήμα αυτής της διαδικασίας, είτε ήταν παράσταση, είτε πρόβα, είτε ταξίδι, είτε συνεργασία με κάποιον δημιουργό, είτε συνεννόηση με τον εκάστοτε φορέα που θα την φιλοξενούσε, αφαιρούσε λάθη και αγωνία και προσέθετε συγκέντρωση, μεθοδικότητα και ηρεμία. Και φυσικά, πολλές στιγμές χαράς κι ευχαρίστησης.

Πώς παίρνει μορφή κάθε φορά; Αλλάζει ανάλογα με τους θεατές; Επηρεάζεται από την ροή της καθημερινότητας;
Η παράσταση ουσιαστικά έχει 3 εκδοχές. Την solo a cappella που είναι κι αυτή που ταξιδεύει περισσότερο, αυτήν με την συμμετοχή καλεσμένων που άλλαζαν από παράσταση σε παράσταση και αυτήν που πρωτοπαρουσιάστηκε πέρυσι και θα επαναληφθεί ανανεωμένη στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, με τη σταθερή συμμετοχή τριών μουσικών (Μιχάλης Βρέττας : βιολί, Σοφία Ευκλείδου : τσέλο και Βασίλης Παναγιωτόπουλος : τρομπόνι) ως αναπόσπαστο πλέον δομικό στοιχείο της παράστασης. Η μορφή αλλάζει σε σχέση με το πού παρουσιάζεται και το τι κόσμος υποθετικά θα τη δει και σαφώς, σε σχέση με το τι θέλω να μοιραστώ κάθε φορά και με ποιον τρόπο. Επηρεάζεται από την καθημερινότητα σε σχέση με το τι βάλλεται κάθε φορά. Συνήθως αυτό που νιώθεις ότι πάει να χαθεί, αυτό θες να φέρεις στο φως και να το ζεστάνεις. Σαν να το τιμάς κάπως.. Έτσι ώστε κι αν χαθεί να το έχεις ‘γιορτάσει’ πρώτα.

Πρόκειται για μία παράσταση όπου το προσωπικό γίνεται ένα με το συλλογικό. Πώς λειτουργεί αυτό κάθε φορά;
Ξεκινάμε κάποιοι άνθρωποι στην ίδια αίθουσα, ξένοι μεταξύ μας στην αρχή, που στο τέλος, έχουμε ακούσει και ‘βιώσει’ μ’ έναν τρόπο τα ίδια τραγούδια, τα ίδια λόγια κι ενδεχομένως παρόμοιους καημούς και σκέψεις. Για μένα λειτουργεί λυτρωτικά κι ελπιδοφόρα.

Τι σε συγκινεί περισσότερο από όλη την διαδικασία; Ποιο είναι το προσωπικό σου κέρδος μέχρι σήμερα;
Το ότι η μουσική και το τραγούδι, μπορούν να είναι ένας κοινός και γόνιμος τόπος απ’ όπου κι αν προερχόμαστε, όποια ηλικία και να ‘χουμε, όποιες προσλαμβάνουσες κι αν έχουμε που διατηρεί ενεργό το συναίσθημα και ελαχιστοποιεί τον φόβο. Το προσωπικό κέρδος είναι αφενός η τεράστια ευχαρίστηση και χαρά που παίρνω τραγουδώντας, η σκηνική εμπειρία που λαξεύεται και μεγαλώνει και η βεβαιότητα πλέον, ότι όσο πιο κοντά είσαι σ’ αυτό που αγαπάς, τόσο πιο αποτελεσματικά συμφιλιώνεσαι με τους δαίμονές σου και τόσο πιο ήσυχος και πλήρης κοιμάσαι τα βράδια.

αγάπη : Στη ρίζα τούτης της ιτιάς, ο Τάσος που μ’ ωρκίσθη παντοτινή αγάπη, εδώ ας γύρω να πλαγιάσω. Το πονεμένο μου κορμί, εδώ ας αναπάψω.
(απόσπασμα από το θεατρικό κείμενο ‘Η Γκόλφω’ του Σπυρίδωνος Περεσιάδη)

έρωτας : Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα : Χίλιοι τη χαίρονται – ένας την πληρώνει.
(απόσπασμα από το ποίημα ‘Η θάλασσα’ του Ντίνου Χριστιανόπουλου)

άνθρωποι : Αυτά τα δέντρα στη βροχή ήταν ανθρώποι μοναχοί. Ήταν άνθρωποι δικοί μας που αγαπήσανε μαζί μας.
(απόσπασμα από το τραγούδι ‘Αυτές οι ξένες αγκαλιές’ σε μουσική του Ηλία Ανδριόπουλου και στίχους του Μάνου Ελευθερίου. Από τον κύκλο τραγουδιών ‘Γράμματα στον Μακρυγιάννη’)

Δανεικά Παπούτσια στο Θέατρο Νέου Κόσμου

Σύλληψη – Επιλογή τραγουδιών & κειμένων: Χριστίνα Μαξούρη
Κατασκευή ομπρελοφοίνικα: Μυρτώ Κοσμοπούλου
Ηχητικός σχεδιασμός: Γιάννης Παξεβάνης
Σχεδιασμός φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος
Βοηθοί παραγωγής: Έφη Κουφοπούλου, Νουρμάλα Ήστυ

Παίζει η ηθοποιός Χριστίνα Μαξούρη

Μουσικοί:

Τσέλο: Σοφία Ευκλείδου

Βιολί: Μιχάλης Βρέττας

Τρομπόνι – Τραγούδι: Βασίλης Παναγιωτόπουλος
[vimeo 150224308 w=640 h=360]