Δημήτρης Γεωργαλάς: Σπουδή πάνω στο ζήτημα της φθοράς

Το Θέατρο Νέου Κόσμου φιλοξενεί αυτήν την περίοδο το έργο Η εξομολόγηση ενός βαμπίρ – Η φθορά του Δημήτρη Τσεκούρα σε σκηνοθεσία Δημήτρη Γεωργαλά. Πρόκειται για ένα κείμενο που εξετάζει το ζήτημα της φθοράς κάθε πλευράς της ζωής μας με σαρκαστική και χιουμοριστική διάθεση. Αυτό ακριβώς γοήτευσε και τον σκηνοθέτη της παράστασης που μας μίλησε για την επιλογή του να εξερευνήσει το συγκεκριμένο κείμενο και τους νέους δρόμους του άνοιξε, καθώς και για την αναζήτησή του πάνω στο θέμα της φθοράς μέσω της φθαρτής τέχνης του θεάτρου.

Γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο έργο;
Μ΄ αρέσει ο σαρκασμός με τον οποίον ο συγγραφέας προσεγγίζει ένα θέμα που μας τρομάζει λίγο πολύ όλους -εμένα πάντως, πάρα πολύ. Αποφάσισα να ασχοληθώ με έναν από τους μεγαλύτερους δαίμονές μου και να τον κοιτάξω κατά πρόσωπο. Να τον κοροϊδέψω. Μ΄ αρέσει που είναι ένα κείμενο μεγάλης εσωτερικής έντασης. Και κυρίως ένοιωσα ότι θα με προχωρούσε σε πιο βαθιά νερά όσον αφορά στη σκηνοθεσία. Μ΄ έμαθε να τολμώ και να ρισκάρω.

Προσεγγίζετε το ζήτημα της φθοράς μέσω μιας τέχνης κατεξοχήν φθαρτής. Πως λειτούργησε αυτό στην παράστασή σας;
Η πιο γοητευτική ιδιότητα του θεάτρου είναι πως είναι μια τέχνη καταδικασμένη. Παλεύεις μήνες να γεννήσεις κάτι που ξέρεις πως όταν ανέβει στη σκηνή έχει ήδη αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση.”Η φθορά έχει για πάντα δρομολογηθεί”. Είναι μια τέχνη απόλυτα ταυτισμένη με την ζωή. Αυτή η ιδέα κυριαρχούσε μέσα στο μυαλό μου από την πρώτη στιγμή έως την πρεμιέρα κι ακόμα όταν βλέπω την παράσταση, σκέφτομαι πως ο χρόνος μετράει αντίστροφα. Μέσα από τα φθαρτά πράγματα που φτιάχνει ο άνθρωπος καταθέτει την κραυγή του για το μη αναστρέψιμο. Η κραυγή του φινάλε της παράστασης είναι η απάντηση σ΄ αυτό που με ρωτάτε….

Ποια είναι η σχέση δημιουργού και δημιουργήματος; Ποιος καθορίζει τον άλλο τελικά;
Σχέση σαρκοβόρα. Ανεξάντλητη μ΄ ένα μαγικό τρόπο γιατί όσο σε κατατρώει, τόσο σε ανασταίνει και σε δυναμώνει. Σχέση αλληλοπεριχώρησης.

Αντιμετωπίζεται η φθορά;
Αν συμφιλιωθείς με αυτήν και αφεθείς να ζήσεις το κάθε στάδιο σαν μια εμπειρία. Αυτό μας διδάσκουν οι μεγαλύτερες ηλικίες και αυτό μας διδάσκει η φιλοσοφία, η πίστη, η χαρά της ζωής. Κάθε φθορά άλλωστε, φέρει μια ιδιαίτερη δική της γοητεία. Μόνο οι άνθρωποι που ζουν πολλά χρόνια μαζί μπορούν να το καταλάβουν αυτό και να μην τους σοκάρει. Την φθορά δεν πρέπει να την κοιτάς από απόσταση γιατί σου μοιάζει τερατώδης. Πρέπει να αφήνεις να τη ζεις βήμα βήμα, όπως προκύπτει. Όταν είσαι 20 και σκεφτείς πώς θα είσαι όταν φτάσεις 40 τρομάζεις, σου φαίνεται ασύλληπτο. Και μετά φτάνεις 40 και δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Ελπίζω να είναι έτσι και πιο μετά….

Γιατί η φύση φθείρει τα πάντα; Είναι η φθορά ένας τρόπος να δώσουμε νόημα στα πράγματα;
Δεν ξέρω να απαντήσω γιατί η φύση έχει επιλέξει έναν τέτοιο μονόδρομο. Ξέρω όμως, πως αυτό το dead line μπορεί να κάνει τη ζωή μας σπουδαία, ή να την καταστρέψει. Είναι θέμα επιλογής. Σίγουρα όμως, είναι η μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης και η μεγαλύτερη κινητήρια δύναμη για κάθε μας έκφραση, φωτεινή ή σκοτεινή.

Τι συμβολίζει το βαμπίρ;
Αυτό το πλάσμα μέσα μας που δεν σταματάει ποτέ να διψάει για γνώση, για έρωτα, για τροφή. Αυτό που μας απομυζά. Αυτό το βλάσφημο πλάσμα που υπάρχει πέρα από την ενοχή μας.

Πως δουλέψατε για να προσεγγίσετε και να αποδώσετε το κείμενο;
Πάντα προσπαθώ να δουλεύω σχέσεις που δημιουργούν συγκρούσεις. Νομίζω πως είναι ο χρυσός κανόνας που παράγει θέατρο. Εδώ οι σχέσεις έπρεπε να επινοηθούν γιατί δεν έχουμε ένα έργο με πλοκή δεδομένη. Δουλέψαμε λοιπόν, με πολύ αυτοσχεδιασμό μέχρι να αρχίσει να μας αποκαλύπτεται η συνθήκη από μόνη της.

Ποιες προσωπικές σκέψεις σας δημιουργήθηκαν με αφορμή αυτήν την δουλειά;
Η σκηνοθεσία είναι ένας δρόμος που σε αναγκάζει να υπερβαίνεις τα όριά σου. Αυτή η δουλειά με βοήθησε να προσπαθήσω να καταργήσω τα κλισέ που ξέρω από τα χρόνια που δουλεύω, να μην κινηθώ με ασφάλεια, να βάλω μια τρικλοποδιά στην κλασσική μου παιδεία και να εξερευνήσω περιοχές άγνωστες σε μένα. Πολύ κουραστική εμπειρία, αλλά νοιώθω να πατάω πιο καλά στα ποδιά μου μετά από αυτό.